Vrijdag werd in Emmen afscheid genomen van de titel culturele gemeente van Drenthe. Zaterdag werd vervolgens het Atlas-theater officieel geopend, twee jaar na het leggen van de eerste steen. Dat is mooi, dat is aardig, maar wat betekent het?

Het zou goed zijn, niet alleen vanwege het theater, maar ook om de centrumvernieuwing niet tot een losse flodder te maken, als de mogelijkheden die de afgelopen twee jaar onder de noemer Van Goede Grond zijn geboden ook de komende periode in Emmen worden geboden. Bijvoorbeeld door jaarlijks 200.000 euro beschikbaar te stellen voor incidentele projecten op het gebied van kunst en cultuur.

Of die mogelijkheden en dat geld ook beschikbaar komen, is een kwestie van politiek en beleid en dus kiezen. De huidige cultuurnota in Emmen loopt eind dit jaar af en over een nieuwe wordt vooralsnog geheimzinnig gedaan.

Er klonk hoop door in de toespraak die cultuurwethouder Bouke Durk Wilms zaterdag hield in het Atlas-theater. Ik citeer een paar fragmenten, waarbij gerust tussen de regels gelezen mag worden, want daar zit naar goed politiek gebruik de meeste ruimte:

"Theater is voor een stad of gemeente veel meer dan een podium voor de kunsten. Een theater is een voedingsbodem voor de culturele ontwikkeling van de inwoners. De opening van het Atlastheater betekent dat voor de inwoners van Emmen en wijde omgeving een volgende fase aanbreekt voor het culturele leven.

Als Drentse culturele gemeente hebben we volop gezaaid en geoogst. Vrijdagavond is de tot bloei gekomen titel overdragen aan Tynaarlo als nieuwe culturele gemeente van Drenthe. Onder de titel Van Goede Grond zijn in Emmen liefst 108 culturele evenement van de grond gekomen. Van Goede Grond heeft als resultaat een blijvende een positieve culturele dynamiek.

Met ons nieuwe Atlas-theater verwerft Emmen een nieuwe positie binnen het culturele aanbod in Noord-Nederland. In de afgelopen jaren zijn er door de beperkte mogelijkheden van het oude theater heel veel mooie voorstellingen aan onze neus voorbijgegaan. In Emmen is nu plaats voor een brede variatie aan theaterproducties, concerten en congressen.

Atlas, het nieuwe licht voor Emmen, een vruchtbare voedingsbodem voor cultuur in de regio. Een theater voor de toekomst. De komende jaren kunnen we met het Atlas een nieuwe culturele horizon zien. Emmen is klaar voor een nieuw cultureel tijdperk."

Na het applaus voor Wilms kreeg zaterdag commissaris van de koning Jacques Tichelaar het woord. Die aan het einde van zijn praatje geld op tafel legde om alle 9000 basisscholieren in Emmen een kaartje voor het nieuwe theater bezorgen. Een even genereus als pijnlijk gebaar omdat de gemeente Emmen kort daarvoor slechts geld over bleek te hebben voor achthonderd kinderkaartjes, met alle teleurstellingen van dien.

Tichelaar zei dit: "Kunst en cultuur maakt ons tot de mensen die we zijn. Zonder hen raken we vervreemd van onze wortels, van onze geschiedenis en van elkaar. Ik vind dat kunst en cultuur een essentiële bindende waarde hebben, een waarde die we als overheid moeten koesteren en uitdragen. Juist in een tijd waarin onze samenleving scheurtjes vertoond hebben we de kunst en een goed cultureel klimaat nodig, juist als die verbindende factor."

En toen dit: "Kunst is meer dan markt. Cultuur is meer dan markt. Emmen heeft lef getoond toen velen, en wellicht zijn ze ook onder u, cynisch reageerden op grootse plannen. Die hoeveelheid lef en dat ondernemerschap is bijzonder. Daar wil ik meer van zien in Drenthe. En dat kan ook. De moed om te blijven vernieuwen en door te zetten ook tegen het cynisme in. Gewoon doen. Laat Emmen die lef vooral vasthouden."

Samengevat, in een citaat uit het werk van Daniël Lohues: 'D'r komt best veul appels an'. Je moet ze wel willen plukken.

Emmen heeft nog een week te gaan als culturele gemeente van Drenthe,  zaterdag is er Grondfest en een dag eerder tijdens de officiële opening van theater Atlas volgt de aflossing door de gemeente Tynaarlo. Daarop vooruitlopend speelde zich zondag in datzelfde Atlas-theater voor zo'n vierhonderd kijkers de finale af van de theatertoer Bloei!

Als ik het goed heb begrepen, beoogde Bloei! een terugblik op wat zoal de afgelopen twee jaar in Emmen de kop boven het maaiveld heeft gestoken. Big Band Emmen en het Kamerorkest Emmen hadden daartoe een programma in elkaar gezet waarbij Wouter Kalkman en Isa Zwart als gidsen fungeerden.

Het verhaal dat Kalkman en Zwart mochten vertellen was niet al te spannend: een vertrouwde samenvatting van de overzichtelijke geschiedenis van Emmen. Denk aan Onderweg naar later, maar dan overdekt en minder theatraal. De opening, fragmenten uit de natuurdocu De Drentse Wildernis, was echter nog behoorlijk bombastisch, vooral door de muziek van Kees Hendriks en Erwin Budike.

Daarna werd het – gelukkig – kleiner. Eerst dankzij Bert Kamping die zijn gedicht Van Goede Grond mocht voordragen, waar alles eigenlijk mee is begonnen. Daarna dankzij Annemiek Drenth die Kalverliefde, haar inzending voor het Drèents Liedtesfestival, mocht zingen, en dat heel behoorlijk deed, een niet al te best afgestelde geluidinstallatie in het theater ten spijt.

Daarna gebeurde nog veel meer. Ik wil het niet allemaal opsommen, er zijn ook andere dingen op de wereld die tijd en aandacht verdienen, zo zou ik eigenlijk moet stofzuigen en de nieuwe roman van Auke Hulst heb ik ook nog niet uit, terwijl die deze week verschijnt. Wat ik wel wil noemen is een uitvoering van De veleta door 't Aol Volk, waarbij ineens eerdergenoemde Isa Zwart tussen de dansers op dook.

Toen dat gebeurde, begon ik iets in Bloei! te zien, misschien was dat zelfs de bedoeling. Ik zag Zwart als sprankelend meisje op klompen tussen het oude volk in Emmen. Ze wilde dansen, dat zag ik ook, maar een jongen van haar leeftijd was er niet, vermoedelijk hing hij weer eens rond bij zijn voetbalveldje van kunstgras, want zo zijn de jongens in Emmen, enfin, alleen die ouwe lui waren er. Ik dacht: zo gaat het, om aan de bak te komen moet zo'n meisje weg uit Emmen, weg uit Zuidoost-Drenthe, de wereld in, hup, weg.

Dat drama bleef ons uiteindelijk gespaard, helaas ook dramaturgisch. Wat er wel gebeurde was dat de jonge danseres niet alleen de rol van 'de jeugd' op haar schouders kreeg, maar daarnaast ook nog eens de Veen-Drenten moest vertegenwoordigen, in Bloei! neergezet als ruig, plat-pratend volk dat plezier zoekt waar het niet is en spuugt op de snakkerige Zand-Drenten, in dit geval vertolkt door de hoofdschuddende Wouter Kalkman.

Uiteindelijk kwam alles goed. Er werd in canon gezongen, er werd meegeklapt. Zwart, die onlangs nog de eerste prijs won tijdens het Gooi Maar In Mijn Pet-festival en eerder ook al opviel in de Loods13-voorstelling Niemand wil in Emmen wonen, overhandigde uiteindelijk het eerste exemplaar van de uitgave Canon van de gemeente Emmen aan wethouder Bouke Durk Wilms. Tot slot werd het lied Zuidoost Drent van Jaap Lamfers gezongen, zonder Jaap, die er tijdens Grondfest wel bij is, vermoedelijk.

Omdat ik namens stichting Gemeentedichter Emmen gratis exemplaren van de gedichtenkaart Emmen in verzen mocht weggeven, posteerde ik mij na afloop bij het gevaarlijke trapje, bij de uitgang van het Atlas-theater. Die kaarten, met daarop 21 gedichten van 21 dichters bij 21 plaatsen in de gemeente Emmen met 21 QR-codes naar 21 internetfilmpjes bij die 21 gedichten, was ik zo kwijt, wat mij niets verbaasde. Wat mij wel verbaasde was dat bezoekers mij bedankten voor iets waar ik in wezen part noch deel aan heb gehad: "Een prachtige middag. Fantastisch. Echt heel mooi. Geweldig. Dank u."

Vrijdag 6 januari 2017 wordt de Cultuurprijs Emmen uitgereikt tijdens de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Emmen in het Atlas Theater.

Deze oeuvreprijs wordt eens per twee jaar uitgereikt en is bedoeld voor één of meerdere personen die op het culturele of artistieke vlak hun sporen hebben verdiend. Naast personen kunnen ook verenigingen of instellingen worden genomineerd. Voorwaarde is dat er een sterke culturele binding is met de gemeente Emmen. De winnaar ontvangt een kunstwerk en een geldbedrag van €1.000. Organisator van de Cultuurprijs Emmen is de Bibliotheek Emmen.

Alle inwoners van de gemeente Emmen kunnen kunstenaars/ organisaties voordragen voor deze prijs. Kent u iemand of een organisatie die voor deze prijs in aanmerking komt? Aanmelden kan tot 22 oktober op verschillende manieren:

Cultureel café De Schreeuwende Vrouw staat vrijdagavond 16 september in het teken van Van Goede Grond. Wat heeft Emmen als culturele gemeente van Drenthe in 2015 en 2016 opgeleverd? En misschien wel belangrijker: is de bodem vruchtbaar gemaakt voor de toekomst?

Journalist Joep van Ruiten praat daarvoor met onder anderen projectleider Susan Hoexum, verantwoordelijk wethouder Bouke Durk Wilms, Co Patist van festival Full Colour en Wytze Bouma van het Erfgoed Netwerk Emmen.

Voorts is er aandacht voor de presentatie van De Canon van Emmen, één van de honderd projecten die tijdens Van Goede Grond is ontstaan. Daarnaast staat wederom een column van Gerwin Groote op het programma en is er muziek, dit keer van Leon Moore & co. Uiteraard is er voor het publiek alle ruimte om te reageren en mee te praten.

Presentator is Mieke Kluivers. Het cultureel café in de bibliotheek aan het Noorderplein is de vijfde in een reeks die mogelijk wordt gemaakt door Emmen als Culturele Gemeente van Drenthe 2015/2016, Dagblad van het Noorden, Bibliotheek Emmen en Filmhuis Emmen.

De entree voor het cultureel café is gratis. Bezoekers mogen middels een vrije gift na afloop bepalen wat kunst en cultuur in Emmen hen waard is. Aanvang 19.30 uur. Reserveren kan via deschreeuwendevrouw@gmail.com.

Stichting Gemeentedichter Emmen presenteert zaterdagmiddag in het Oosters Centrum van de oude dierentuin Emmen in verzen, een landkaart met 21 verzen en 21 filmpjes door 21 dichters bij 21 plekken in de gemeente Emmen. Het eerste exemplaar wordt overhandigd aan Ellen Deckwitz.

Emmen in verzen vormt het slot van de Ode aan Emmen die is gebracht in de periode dat Emmen zich culture gemeente van Drenthe mag noemen. Eerder werden in dit verband de flitscursussen Dichter in 1 dag gegeven en werden onder de noemer Gedichten in etalages in leegstaande winkelpanden poëzieposters opgehangen

De presentatie van de landkaart maakt deel uit van festival De Opening, de start van culturele seizoen in Zuidoost-Drenthe en tevens viering van de voltooiing van de centrumvernieuwing in Emmen.

Op het programma staan, behalve een optreden van Ellen Deckwitz, voordrachten door Geja Casu, Esmee de Haan, Bennie Sieverink, Remda Spoelstra, Anna Hardonk, Jaap Ferwerda, Lucie Grevink, Johan Zonnenberg en Anne Doornbos. Ook is er muziek van Pepijn Reinink & Wilmar Janssen ft. Freelance Audio en Erwin Budike & Door van der Keur.

Voorts vertelt Suze van der Ster over de expositie rond Leo Vroman in het Centrum Beeldende Kunst Emmen en blikt Eddy Zinnemers als columnist vooruit op de Nacht van de nacht bij Stichting Taalpodium Emmen. De presentatie is in handen van ex-gemeentedichter Bart FM Droog.

Het Oosters Centrum, voorheen een auditorium, bevindt zich vlakbij de ingang van de oude dierentuin, links na de galerie van Ingo Leth. Het programma begint om 14.00 uur. Einde omstreeks 16.00 uur. Toegang is gratis. Iedere bezoeker krijgt na een gedichtenkaart mee naar huis.

Terwijl zaterdag in Groningen de Zomerjazzfietstour werd verreden, kon in Zuidoost-Drenthe de cultuurroute Op Fietse worden afgelegd, wat betreft idee een vergelijkbaar evenement, maar wat betreft de aard van de locaties en programmering behoorlijk verschillend.

Op Fietse speelde zich in de gemeente Emmen af, waar een aantal losse activiteiten met elkaar was verbonden, van de straatact Madje en Adje in het centrum van Emmen, monnikentrio Hans en Joop in de Majellakerk van Barger-Oosterveld, een tentoonstelling in het CBK tot en met de Eemlanders Shanty op het Sportlandgoed in Zwartemeer en het Leef in de straat-festival in Bargeres.

In de boomgaard van de familie Kalteren in Zuidbarge troffen we tussen het vallende fruit Özcan Akyol aan, die met een goedkope editie van zijn debuutroman Eus in de hand over zijn leven en werk vertelde. Akyol is een interessant figuur, een goede prater met een heldere kop vol goed te volgen analyses. Veel nieuws hoorden we evenwel niet. Dat is bijna onmogelijk, zo vaak als hij de laatste tijd aan het woord wordt gelaten.

Wat bleef hangen, is dat Akyol zich tot doel heeft gesteld te vertellen over mensen die in de media over het hoofd worden gezien. Mensen met uiteenlopen culturele achtergronden die hun leven buiten het centrum doorbrengen, meestal in wijken waarin het wooncomfort te wensen overlaat. Nederlanders die geen problemen maken, wat niet wil zeggen dat ze geen problemen hebben.

De afgelopen weken is hij, mede door de vluchtelingendeal en de coup tegen Erdogan, uitgegroeid tot de belangrijkste 'duider der Turken' in Nederland. In Zuidbarge, waar de Turkse gemeenschap weer eens schitterde door afwezigheid, vertelde hij dat hij is gevraagd voor een televisieserie over arbeiders in Turkije.

Het is te hopen dat Akyol niet aan alle mediaverleiding en het bijbehorende columnisme ten onder gaat en voor de literatuur behouden blijft. Zijn derde roman, waar hij nu aan schrijft, zal minder autobiografisch zijn, meer fictie bevatten, beloofde hij.

De verrassing kwam ondertussen van Amber Rozema, een 18-jarig lefmeisje uit Oosterhesselen. Rozema geniet in Drenthe enige bekendheid dankzij de Kunstbende, waar ze in de afdeling taal goed presteerde. Vervolgens greep ze alle mogelijkheden aan om zich als performer verder te ontwikkelen.

Met als gevolg dat ze zaterdag verschillende interessante 'dingen' kon laten zien en horen, ergens halverwege 'spoken word' en 'theater': een tekst met muziek eronder, bewerkte fragmenten uit de Werther van Goethe, liefdesverdriet in Frankrijk, een herinnering aan het bakken van wodkapannenkoeken tijdens het Lowlands-festival en een goochelact met haar favoriete woorden. Met talent en ambitie komt een mens verder.

En een goeie fiets is altijd handig.

In het zomernummer van het Drents letterkundig tiedschrift Roet worden schrijvers uitgenodigd het hoofd te breken over de Drentse identiteit. Hoewel ik niet zeker weet of ook ik mij tot 'de schrijvers' mag rekenen, heb ik besloten een bespreking te maken zoals ik ze vaker in Roet heb zien staan: geschreven vanuit het idee dat het een kleine gemeenschap is waarin we leven en we na lezing met elkaar verder moeten, al was het alleen maar vanwege naoberschap.

In dit geval gaat het niet om een van de vier boeken die jaarlijks wordt uitgegeven door Het Drentse Boek, tevens uitgever van Roet, maar een beschouwing over het lied Zuidoost Drent en de bijbehorende videoclip die singer-songwriter Jaap Lamfers samen met percussionist Peter Deiman, producer Jeff Zwart en een reeks gastmuzikanten heeft gemaakt ter gelegenheid van Emmen als culturele gemeente van Drenthe.

Over de Drentse identiteit gesproken: alleen al de naam van Lamfers is mooi. Volgens de Nederlandse Familienamenbank kwam Lamfers in 2007, recentere tellingen zijn er niet, 128 keer voor in Nederland. En dan niet alleen in Drenthe en de rest van het Noorden waaronder West-Friesland, maar ook op de Veluwe en de grote hoop die in Drenthe 'het Westen' wordt genoemd. Overal dus zo'n beetje, gemiddeld genomen.

In de clip zien we een vlotte man van een jaar of vijftig met goeie kop en een koffer op de nek een slordig onderhouden grasveld oplopen, sommigen zullen de voormalige savanne van de oude dierentuin in Emmen herkennen. De man opent zijn koffer, haalt er een gitaar uit en begint de snaren te beroeren. Daarbij kijkt hij stoïcijns in de camera, heft zijn kin omhoog en dan, onverwachts, als een flits, verschijnt het verlaten belastingkantoor van Emmen in beeld.

De stemming zit er meteen goed in.

Wat volgt zijn beelden die geschoten zijn op drie locaties: de voormalige savanne dus, het plein met het voormalige belastingkantoor en de Hoofdstraat van Emmen op het moment dat er een markt gaande is. We zien dat Jaap zingend een gratis broodje krijgt, een hap neemt en iets wegslikt. We zien de camera om hem heen draaien en krijgen gewone, zeg maar gerust alledaagse mensen op de gebruikelijke gevorderde leeftijd in beeld.

De regisseur, Thomas Nauw, heeft hier de houding weten te vangen die je vaker ziet in reportages over plekken die door stedenbouwkundigen en planologen als periferie worden aangeduid. Verbaasde om niet te zeggen verlegen blikken die de vraag 'Wat mot dat?' verraden. Een bijzonder soort ongemak. Alsof 'men' betrapt wordt bij het inladen van kilo's kaas, zakken vol droge worst, stroopwafels en een portie kibbeling met dubbel saus terwijl 'men' van een klein pensioentje moet rondkomen.

Dan gebeurt opnieuw iets verrassends. Jaap is even van de markt geraakt en loopt nu het terras van café De Brasserie op waar hij wordt herkend door een leeftijdgenoot. Ze geven elkaar een high-five, alsof ze beide net een beslissend punt hebben gescoord, waarmee wordt niet duidelijk. Mogelijk hebben ze de avond daarvoor bij Leo en Gerrit aan de bar een weddenschap afgesloten: als jij morgen zingend met een gitaar over het terras durft te lopen, krijg jij van mij later een biertje.

Het is gezellig in Emmen. En het wordt nog gezelliger.

In het tweede deel van de clip is de sfeer bijna uitbundig. Jaap loopt met zijn gitaar langs de marktkraam van de CD Hal uit Ruinen, slaat de aanbieding van goedkope wenskaarten in de wind, deel nog een high-five uit, negeert nog meer verbaasde blikken en laat zich steeds vaker filmen op het prijswinnende Raadhuisplein, met zicht op de ingang van het nieuwe theater en Wildlands Adventure Zoo Emmen.

Aldus worden oud en nieuw verbonden. We zien enerzijds het vergrijzende volk op de markt waar veel in beweging is, maar de tijd wonderbaarlijk stil lijkt te staan. We zien anderzijds het kunstwerk van Nick Ervinck en een groep schoolkinderen, zingend, bewegend met de handen in de lucht. De zingende Jaap en zijn gitaar vormen het middelpunt. Op het Raadhuisplein gooit de singer-songwriter de armen dramatisch in de hoogte. In het slotbeeld loopt hij weg, draait zich nog een keer om op de Savanne.

Hij zwaait. Naar ons. Mensen met een verbaasde blik.

Dan de tekst. Lamfers stelt zich met zijn eerste regels keurig voor, alsof hij een vreemdeling treft op een verjaarsfeest dat nog op gang moet komen: 'Ik weet niet of je mij ook kent/ Ik ben gewoon een Zuidoost Drent/ een Zuidoost Drent'. Daarna volgt uitleg over het decor waarin de vreemdeling is beland: 'Vroeger had je hier moeras/ men won hier turf en later gas'.

Vervolgens komt er iets wat op een verdediging lijkt, maar niets anders is dan reclame, uitleg en handleiding ineen: 'Voor ons is dit ons paradijs/ van jong tot oud van kleur tot grijs./ We hebben het hier voor elkaar/ met mensen van hier en daar/ Als je een Zuidoost Drent ontmoet/ dan hoor je moi als men je groet.'

Plus: 'Voor wie wat wil is hier niks mis/ omdat hier heel wat mogelijk is/ als Zuidoost Drent./ Het kostte heel wat jaren werk/ maar nu staan wij hier samen sterk./ Aan naoberschap zijn we gewend/ omdat een ieder elkaar kent./ Vandaar geluk is heel gewoon/ Ik ben zo blij dat ik hier woon.'

Tot slot stelt Jaap zich nog een keer voor, mogelijk dat de vreemdeling op de verjaarspartij doof is, vandaar wellicht ook de inzet van het kinderkoor en de toenemende bombast: 'Ik weet niet of je mij ook kent/ ik ben gewoon een Zuidoost Drent/ een Zuidoost Drent'. Om te besluiten met een herhaling van zetten die ook mag worden opgevat als ererondje: 'Het gaat hier steeds van mond tot mond/ wij leven hier op goede grond/ En daarom gaan wij ervoor/ Een zuidoost Drent gaat altijd door/ als Zuidoost Drent.'

Het knappe aan Zuidoost Drent is, volgens mij, dat hier twee dingen tegelijk worden bereikt. Jaap Lamfers vertolkt precies dat wat Zuidoost Drenten het liefst over zichzelf vertellen, zonder in details te treden, zonder poespas en dus zonder zichzelf te kijk te zetten. En de manier waarop hij dat doet – met tekst, beeld en geluid – sluit naadloos op het bestaande beeld dat die anderen reeds van Zuidoost-Drenten hebben.

Hiermee stuiten we op de diepere laag in dit nummer.

Lamfers lijkt zich er terdege van bewust dat er alleen in algemene termen over identiteit geschreven en gezongen kan worden. Deed hij dit niet, zou hij specifiek over inwoners van Klazienaveen, Diphoorn of Exloo zingen, dan zou hij andere inwoners van Zuidoost-Drenthe discrimineren, in positieve of negatieve zin. Of een karikatuur creëren, van zichzelf of van anderen, wat ook geen recht doet aan de werkelijkheid.

In plaats daarvan kiest hij met zijn Zuidoost Drent voor het benaderen van het midden, in de buurt van een zandgat of trilveen, ook wel bekend als het vervaarlijke verdwijnpunt. Dat is niet alleen knap gedaan, dat is, zoals de Britten graag zeggen, briljant gevonden.

Nog even en Emmen mag zich geen culturele gemeente van Drenthe meer noemen; Tynaarlo staat klaar om de kromme staf over te nemen. Voor het zover is, rolt in Zuidoost-Drenthe nog een aantal projecten vsn de helling. Zoals Het Minimuseum van Elsbeth van Beilen van Atelier Abel: 400 kunstwerkjes die de afgelopen maanden door inwoners van Emmen zijn gemaakt.

Van Beilen liet zich voor haar museum inspireren door het zwevende Miniatuurmuseum in de zogeheten Wonderkamers in Gemeentemuseum Den Haag, een interactieve afdeling die vooral voor jonge museumbezoekers is opgezet en als een soort samenvatting van de museumcollectie kan worden opgevat: kleine, speels opgestelde kabinetten waarin voorwerpen worden tentoongesteld.

Het ontwerp van de kabinetten of kamers in Emmen is vrijwel identiek aan 'Den Haag'. Voor de inhoud vroeg Van Beilen zo'n duizend Emmenaren, jong en oud, een kunstwerkje te maken die tezamen iets vertellen over Emmen 2016. In een toelichting zegt Van Beilen: "Om ons bewust te zijn van wie we zijn, hoeveel diversiteit we hier hebben en dat alle mensen een verhaal hebben."

Vooral kinderen hebben aan de oproep gehoor gegeven. Het aardige is dat de kwaliteit van hun werk door de subtiele presentatie niet zo heel veel verschilt van wat volwassenen hebben ingeleverd. Ook speciaal is het hoge kijkdoosgehalte van het project, dat onbetwist tot een van de hoogtepunten van de culturele gemeente gerekend kan worden.

Het minimuseum is tot en met 4 september te zien in het Centrum Beeldende Kunst Emmen.

Vandaag, alsof er niets aan de hand is, prijkt Kapitein Kolk op de cover van de Vrijdag, de wekelijkse cultuurbijlage van Dagblad van het Noorden. Want ja, de schepen varen verder, ook onder een andere vlag.

In de bijlage een groot interview met Erik Harteveld, de man die komende weken op zijn schip de Methusalem met de jongens van Bert Hadders de voorstellingen De Kronieken van Kapitein Kolk zal spelen bij bruggen en sluizen in Drenthe.

Interviewer Inki de Jonge tekende onder meer dit op:

"De werkelijkheid is kaal zonder franje", zegt hij achter een bekertje koffie in de licht deinende kajuit. "Stel, je bent de hele dag aan het vissen. Je vangt twee vissen. Kom je dan thuis en zeg je: ik heb twee vissen gevangen? Nee. Dan ga je er toch wat van maken. dan zeg je: die ene was een brasem, maar die tweede, dat was echt een exotische, die had heel bijzondere kleuren, die zie je anders nooit in dat water."

En dit:

"Zo liegen dat een ander het gelooft", zegt hij. Vooroverbuigend: "Of het voor de hèlft gelooft, daar wordt het nog mooier van. Je weet dat iemand liegt, je kunt zien dat iemand liegt, je wilt het geloven en toch niet. Clowns doen dat - je kunt door hun leugens heen kijken, maar als je hen gelooft, zie je wat anders dan mensen doorgaans willen zien. En als je iets gelooft is het toch waar? Voor jou dan."

Gaat dat lezen, gaat dat zien.