Woest en Ledig

Martien Beversluis als burgemeester van Vries

Ook Dagblad van het Noorden blikt terug op de bevrijding van Nederland, dit jaar 75 jaar geleden. De krant maakt daartoe onder de noemer 'Nu 1945' dagelijks een hoekje vrij op pagina twee om gebeurtenissen te belichten die in 1945 in Drenthe en Groningen hebben plaatsgevonden. Berichten van het front, in vredestijd veilig bij u thuisgebracht.

Voor de berichten wordt geput uit goede en foute kranten die in 1945 verschenen. In de krant van vandaag wordt bericht over Eerkedina N. uit Veendam die zich op 22 februari 1945 voor de rechter in Groningen moest verantwoorden voor het stelen van een busje met 210 suikerbonnen bij kruidenier Scholte.

Op de bijbehorende website staat een stuk over de waarnemend burgemeester van de gemeente Vries, Martien Beversluis (1894 – 1966). Beversluis was ook journalist, schrijver en dichter. In 1937 was hij redacteur bij het protestantse blad Elckerlyc en in 1938 redacteur van De Nieuwe Gids. Na de Duitse inval bemachtigde hij een baantje op het het Departement van Volksvoorlichting en Kunsten.

Auteur van het stuk over Beversluis is Bernd Otter. Volgens Otter was Beversluis vervanger van de Asser burgemeester Harm Boelems: "Die had de scepter over Vries overgenomen, maar Beversluis mag het werk doen. Waar andere NSB-burgemeesters in de laatste maanden van de oorlog juist met extra harde hand regeren houdt Beversluis het bij advisering aan de ambtenaren."

Welke straf Eerkedina N. kreeg, staat nog niet in de krant. De eis was zes maanden cel. De uitspraak stond gepland voor 8 maart 1945. Ik ga ervan uit dat rond die dag in het hoekje op pagina 2 melding wordt gemaakt van de straf. Martien Beversluis werd na de oorlog geïnterneerd. In 1947 werd hij op medische en psychiatrische gronden vrijgelaten en ontslagen van rechtsvervolging.

Lees hier meer.

Een uurtje in het Rensenpark

Hoewel het af en toe regende en soms zelfs goot, besloten we op een schijnbaar goed moment toch naar buiten te gaan. De straat op. Van de hele dag binnen zitten wordt een mens niet vrolijker. Van een wandeling door het Rensenpark ook niet, maar dat bleek pas later.

Eerst werden we in het Savannegebouw ontvangen door een van de vriendelijke vrijwilligers van het Nachtwacht-project. Vanaf een afstand bekeken, met een ongeoefend oog, vordert het op ware grootte naschilderen van het schuttersstuk heel aardig. "De basis staat", vertelde de gastvrouw. "Als we dit tempo aanhouden, zijn we in oktober klaar."

"We hebben ook een nieuwe tentoonstelling. Daar hangt eigen werk van onze schilders", vervolgde ze. Ze leek geschrokken van onze reactie. Wat was onze reactie eigenlijk? Hadden we wel gereageerd? Ze wees op een provisorisch doolhof op de plek waar ooit gazelles verbleven. Aan schotten waren verschillende schilderijen opgehangen. Allemaal figuratief werk.

Achterin stuitte ik op een acrylschilderij met het gezicht van een bekende Emmenaar. Projectontwikkelaar Peter van Dijk. Op de achtergrond was een flat geschilderd die deed denken aan de in aanbouw zijnde Hondsrugtoren. Op een briefje las ik dat Harrie Visser, voorzitter van het Nachtwacht-project, 650 euro voor het portret wilde hebben.

Weer buiten, terug op de parkpaden, wandelden we langs een bouwwerk dat aan de Rensenhut deed denken. Ooit had ik in een jury gezeten die de hut graag gerealiseerd had gezien als stilteplek. Was dit de bedoeling? Op deze locatie? Het gebouwtje was nog niet af. Als het lente is, ziet het er vast beter uit.

Ter hoogte van de kinderboerderij keek ik een tijdje naar de varkens. De beesten wilden naar binnen. Ze maakten hun verlangen kenbaar met zeurend gejengel. Het werkte, want even later ging een deur open. "Kom maar", zei een vrouw en ze noemde een naam die ik niet verstond. De kalkoenen moesten buiten blijven.

Bij het zogeheten Stadstheater, een lachwekkend groot woord voor een te kleine ruimte, kwam het gesprek op de pogingen om in het park een poppodium te realiseren. Een jaar geleden waren los van elkaar twee plannen gelanceerd. Laatste nieuws was dat ze allebei waren vastgelopen. Of in de wacht gezet, wat optimistisch klinkt, maar op hetzelfde neerkomt.

Ik moest aan Gerrit Miedema denken, die met zijn vrijwilligersorganisatie Apollo wél popconcerten wist te organiseren, zonder eigen podium, maar met goede, min of meer bekende bands. Ik moest, niet voor het eerst, denken aan de waarschuwende woorden van cultuuranimator en kosmoskenner Hans Zabel uit Ees, jaren terug: 'Jongen, Emmen is een moerassss!'

In het Centrum Beeldende Kunst was het rustig. We bekeken de expositie van kunstcollectief Souza en discussieerden over de vraag of het mogelijk is dat een kunstwerk afzonderlijk heel aardig kan overkomen, maar als die afzonderlijke werken bij elkaar worden gezet het geheel toch een deprimerende werking kan hebben. Om van het gepieker af te zijn, noemden we de schilderwerken van Alice van de Werfhorst 'het hoogtepunt'.

De laatste meters in het park waren de minst zware meters. We keken niet langer omhoog naar de verveloze gevels, maar naar de plassen op de scheve tegels. Het was inmiddels opgehouden met zachtjes regenen.

Zes korte (Drentse) cultuurberichten

1. Op het provinciehuis in Assen is dinsdag de concept cultuurnota voor 2021 – 2024 gepresenteerd: Cultuur om te delen. De afdeling communicatie spreekt van een 'voortzetting van het huidige beleid, met accenten op provinciebrede toegankelijkheid en intensivering van samenwerking met partners'. Tot 31 maart kan op de inhoud van nota gereageerd worden. De definitieve vaststelling staat gepland voor juli.

2. Bert Hadders schreef voor het herinneringsproject Streekgenoten een aantal nummers over de Joodse familie Stoppelman. Hij baseerde zich daarbij op een foto en summiere krantenberichten over de Stoppelmans, waarvan de leden in de Veenkoloniën een orkest vormden en tussen tussen 1850 en 1940 op bruiloften en partijen speelden. Het nummer Dreumer is nu ook via Spotify te beluisteren.

3. Iris Offringa stopt als zakelijk directeur bij theaterschool en productiehuis Loods13. Ze gaat aan het werk voor de gemeente Midden-Groningen. Samen met artistiek leider Eva Wortmann realiseerde Offringa een vast onderkomen voor Loods13 in het Rensenpark in Emmen en maakte ze reeks theaterproducties mogelijk in Zuid-Drenthe. Haar opvolger is Joran de Boer

4. Beeldend kunstplatform Noordenaars heeft de provincie Drenthe gevraagd te helpen om de kunstenaarsresidentie in de voormalige melkfabriek in Kolderveen open te houden. De provincie zou daarvoor een negatief subsidiebesluit moeten intrekken. Noordenaars is een samenwerkingsverband van onder meer Academie Minerva, CBK Emmen, Noorderlicht, Galerie SIGN en Kunstinitiatief VHDG in Leeuwarden samenwerken.

5. Het nieuwe album van Daniël Lohues heet Sowieso en verschijnt 28 februari. De plaat telt dertien nummers waaronder de inmiddels verschenen single Niks Mooiers As Dat. Uit het persbericht: ,,Sommige songs in één keer opgenomen met de band waar ik de laatste jaren zo graag mee speel, andere nummers in dezelfde studio, in mijn eentje bij een schemerlamp."

6. Op het provinciehuis in Groningen wordt donderdag een 'Proeftuin Meertaligheid' geopend, een samenwerking van Drenthe, Friesland, Gelderland, Groningen en Overijssel 'om culturele producties op te zetten die over de provinciegrenzen heen kijken, die een breed publiek kunnen bereiken en die meertaligheid hoog in het vaandel hebben – met daarin vooral een belangrijke plek voor de regionale taal'.

 

Dirkje Kuik herdacht in De Literaire Hemel

Omdat ik in Utrecht was, bezocht ik het Centraal Museum waar een kleine opstelling is gewijd aan dubbelkunstenaar Dirkje Kuik (1929 – 2008). Daar deed ik mogelijk verstandig aan, want Kuik staat vrijdag centraal in het onderdeel 'Hemel of hel' tijdens De Literaire Hemel in Amen. Lex Jansen zal dan over haar werk en leven vertellen.

Een voorbereid mens telt voor twee.

Heel veel kwam ik niet over Kuik te weten. In een zaaltje in het museum hing een aantal van haar werken, laat ik het erg knap gemaakte priegeltekeningen noemen waarin dierfiguren in dierfiguren opgeborgen zitten, waarin Pinokkio is opgehangen en gebouwen in verval zijn vastgelegd. Het werk had iets treurig-precairs, alsof het gemaakt is om onder het spinrag van de tijd verloren te gaan.

De tentoonstellingsteksten blonken niet uit in context en toelichting. Ze waren bovendien op doorzichtig plastic afgedrukt waardoor ze in de toch al donkere ruimte slecht leesbaar waren geworden. Achterin de zaal was op een wand een reusachtige fotoreproductie aangebracht: Kuik voor een boekenkast in een kamer. Op een bankje voor de foto lag een aantal van haar boeken aan de ketting.

Geen van de boeken heb ik ooit gelezen. De reden dat Kuik in mijn geheugen rondspookt moet ermee te maken dat zij geboren is als een hij. Ergens in de jaren dat ik mij voor de letteren begon te interesseren besloot William Kuik in Dirkje Kuik te veranderen. Dat moet indruk hebben gemaakt. Er bestaat ook een wereld voor Nikkie de Jager.

Hieronder het gedicht Geesten van stand:

Geesten van stand wonen, men weet het,
gaarne onder een steen.
En niet alleen in het theehuis denkt men zo beminde,
de schorpioen, de grijze pissebed, de vaal gezinde
muis kan het u vertellen.
Vreemd volk, vriendelijk voor vrienden, vreselijk voor vijanden,
zegt toch ook het boek
met gekleurde houtgravure, kleur van broodjes
harde waterverf, turks het rood, berlijns het blauw
vervuld de kinderhand.

Lex Jansen is vrijdag een van de drie gasten in café De Amer. De anderen zijn Miek Smilde, van wie de roman Dorsmans dood is verschenen en Bill Mensema, die deze week het tweede deel in zijn romanreeks Decade presenteert: Het pact van de Pont Neuf. Aanvang 20.15 uur.

DvhN Houtkachel-debat. Bijlen thuislaten a.u.b.

Toen ik ruim tien jaar geleden in mijn huidige woning kwam wonen, was een van de eerste ingrepen het slopen van 'de schouw', een plek in de woonkamer waar een kachel stond en aan de muur tegeltjes uit de achttiende waren bevestigd.

Die tegeltjes waren door mijn schoonvader gezet, een boerenzoon uit Schoonebeek die bij de Gasunie in Groningen werkte en op aarzelende wijze zijn droomhuis probeerde te veranderen in de boerderij waar hij was opgegroeid. (Mede daardoor hangt aan de buitenmuur in de tuin nog altijd een eg, een antiek houten landbouwwerktuig dat vermoedelijk ergens in het Emsland op de kop is getikt.)

De kachel, de schouw en de tegeltjes, hoe goed bedoeld ook, ik wilde ze weg hebben. Vooral om te voorkomen dat ik op winteravonden hout moest gaan stoken en in die antieke kachel poken, terwijl ik bij voorkeur boeken las en de volgende dag liever werd lastig gevallen door de inhoud van die boeken, in plaats van asresten opruimen en daarna buiten een nieuwe voorraad hout kloven. Dus.

Jaren gingen voorbij.

Nu mag ik maandag 10 februari leiding geven aan een debat over houtkachels en houtstook, twee zaken die schijnbaar in de verdrukking zijn geraakt omdat het vanuit van het oogpunt van milieu en volksgezondheid niet langer verantwoord zou zijn houtvuur te stoken. Hoesten en stikstofproblemen lijken zwaarder te wegen dan het principe van terug naar de natuur met hout en vuur.

Aanwezig bij het debat zijn onder anderen vertegenwoordigers van het Longfonds, de GGD, Milieudefensie en de Nederlandse Haarden- en Kachelbranche. DvhN-columnist Herman Sandman spreekt een column uit. De bijeenkomst vindt plaats in Restaurant Poolshoogte, Boswachter Meelkerlaan 5 in Odoorn. Aanvang 19.30 uur. Toegang is gratis. Kom op tijd, want vol=vol.

Over de treurtrips van Mark van Wonderen

Ik interviewde voor de cultuurbijlage van Dagblad van het Noorden journalist Mark van Wonderen, maker van het boek Chin.Ind.Rest.Spec. en, recenter, Treurtips. Voor laatstgenoemde boek, vormgegeven door Yolanda Huntelaar, reisde hij door gansch het land en fotografeerde plekken die hem vanwege aandoenlijke schoonheid een wow-effect bezorgden.

Dat effect deed zich onder meer voor in Delfzijl, Winschoten, Hoogezand, Stadskanaal en Hoogeveen.

Treurtrips heeft al veel media-aandacht gegeneerd. Inmiddels krijgt Van Wonderen ook reacties van ambtenaren en architecten, lieden die zich met stadsvernieuwing en ruimtelijke ordening bezighouden. Hij wordt gevraagd lezingen over zijn boek te geven, maar bleek tijdens het interview nog niet goed te weten waar die lezingen over zouden moeten gaan.

Het ingewikkelde zit erin dat Van Wonderen zich vermaakt met wat op gemeentehuizen 'rotte kiezen' worden genoemd, plekken die het dorpsgezicht of stadsbeeld verpesten. Van Wonderen, die in een gerenoveerd 19^e eeuws pand in de Indische buurt van Amsterdam woont, beleeft plezier aan die plekken. Vooral omdat ze breken met het beeld van Nederland als een keurig opgeruimd land.

Tegelijkertijd duiden de treurplekken op een serieus probleem, iets wat in het boek van Van Wonderen veel minder aan de orde wordt gesteld. Want: je zult er maar naast wonen. Of: wat als het je aan geld ontbreekt om de treurnis een halt toe te roepen? Of: wat als je meer verleden dan toekomst hebt? Of: stel dat je te maken hebt met een te geduldige projectontwikkelaar?

Fragment uit de krant van vandaag:

'Hoewel Van Wonderen zijn eigen provincie Noord-Holland beslist niet spaart, lijkt de lelijkheid – aandoenlijk of niet – aan de rand van het land erger dan elders. "Het lijkt erop dat veel plekken langs de grens niet goed meekomen. Leegloop. Mensen trekken naar grotere steden. Ik geloof dat er een kloof bestaat. Het lijkt er ook op dat die plekken minder goed op de politieke agenda in Den Haag staan. Noordoost-Groningen, Limburg, Zeeuws-Vlaanderen. Periferie."

Wat hij daarvan moet vinden, weet Van Wonderen  niet goed. "Dit is de gang van zaken. Als het ergens fout is gegaan, dan is het volgens mij omdat op nationaal niveau niet voldoende geld is uitgetrokken om bijvoorbeeld meer werkgelegenheid te creëren. Lastig hoor. Ik vrees dat het een natuurlijke gang van zaken is. Als mensen wegtrekken, komt er minder aandacht voor wat achterblijft en ontstaat verrommeling."

Met de introductie van webwinkelcentrum Amazon in Nederland zou het probleem van de lelijkheid fors groter kunnen worden, beaamt Van Wonderen. "Het is in sommige plaatsen nu al dramatisch. Je ziet steeds meer ketens, nauwelijks nog speciaalzaken. Hier en daar wordt de leegstand aangepakt met meer horeca, in de hoop dat er nog wat leven blijft. Dat houdt ook een keer op."

Nieuwe opzet Vasalis-herdenking in Roden

Dichter M. Vasalis (1909 - 1998) wordt de komende jaren in Roden herdacht met de publicatie van een essay. Eerste schrijver is Nicolette Leenstra (foto) uit Assen.

Met de reeks wordt een deel van het oorspronkelijke herdenkingsdoel, aandacht vragen voor het Vasalis-monument in Roden, verlaten. Nieuw is dat jaarlijks een Vasalis-avond wordt georganiseerd rond de geboortedatum van Margaretha Droogleever Fortuyn-Leenmans zoals ze buiten de letteren heette.

Presentatie van het eerste essay is 4 maart in boekhandel Daan Nijman te Roden. Daar zal ook Ronald Ohlsen vertellen over zijn uren met de dichter. Verder staan optredens van verschillende dichters en singer-songwriter Eva Waterbolk op het programma. Entree 12,50 euro, inclusief essay. Aanvang 19.30 uur. Kaartjes via daan@daannijman.nl

Dooie dichters, Spetterende Letteren

Chris Bernhart stuurde een trailer ter aankondiging van Spetterende Letteren met als speciale gast Özcan Akyol in DNK Assen op 7 februari. Speciaal voor de Poëzieweek zitten er allerlei verwijzingen in naar dode dichters. Het optreden in Assen is voorlopig de laatste. Voorlopig, want er komen ook nog reprises, meldt Chris Bernhart. Zie ook hier en daar.

 

Brief aan Lilian Zielstra

Beste Lilian,

Ik schrijf je op deze Gedichtendag omdat ik las dat jij komende zondag in DNK te Assen een dichtworkshop zult geven.

Wat ik ervan begrepen heb, is dat de workshop een ode aan Drenthe moet opleveren. Wat weer mooi aansluit bij de tentoonstelling Barbizon van het Noorden in het Drents Museum, want daar hebben ze samen met het Huus van de Taol een dichtwedstrijd uitgeschreven. Dat weet ik, omdat ik als cultuurjournalist van Dagblad van het Noorden een persmap over die tentoonstelling en de randactiviteiten heb gekregen.

Nu, ik overweeg mij op te geven voor jouw workshop. Er leven echter twijfels die ik via deze weg met je wil delen. Heb je even?

Een deel heeft te maken met het schrijven zelf. Ik heb wel eens een gedicht geschreven, meerdere zelfs, tientallen inmiddels. Sommige gedichten zijn bijna gelukt, als ik ze voordroeg kreeg ik er soms applaus voor, al kan dat ook uit medelijden zijn geweest. Maar een gedicht schrijven tijdens een workshop, ik weet niet of ik dat kan.

Een gedicht schrijven tijdens een workshop doet mij denken aan het jezelf uitkleden in het grote kleedhok van een openluchtzwembad. Je doet het in je eentje, rillerig en gehaast. Iedereen staat erbij en kijkt er heimelijk naar. Daar raakt een mens verkrampt van. Ik althans, al weet ik heel goed dat we voor Het Grote Oog allemaal gelijk zijn en ieder op zijn of haar manier zo verschillend is dat de verschillen er niet toe doen.

De bedenkingen en twijfels hebben ook te maken met de mogelijkheid dat wat je schrijft kan mislukken. Ik ben best een baasje en meen zelfs dat ik een reputatie bezit, al kan ik daar geen bewijs van overleggen. Het idee dat ik publiekelijk ergens aan begin en daar dan misschien geen goed einde aan kan breien, maar onderweg steken laat vallen en, om de beeldspraak te voltooien, een rafelig werkje met verkeerd gekozen kleuren rond de gaten in de lucht zal houden, aanlokkelijk is het niet.

Ik weet als cultuurjournalist hoe genadeloos over de rommel van anderen wordt geoordeeld. Nul sterren. Of nog erger: drie. Moet het workshopgedicht ook hardop voorgelezen worden in 'de groep'?

Andere moeilijkheid is ook het doel van de workshop, het brengen van een ode.

Nog even en ik woon twintig jaar in Drenthe. Dat is lang niet altijd fijn geweest, met als bijkomend gevolg dat ik nog steeds niet weet hoe ik mij tot Drenthe moet verhouden. Een paar dagen geleden nog heb ik mijzelf omschreven als een 'westerling', een woord dat mij gratis is toegestopt door mijn schoonmoeder, die in Weiteveen is geboren en soms onderscheid maakt tussen 'ons' en 'anderen'.

Terstond werd mij ter geruststelling door de voormalige vrachtwagenchauffeur, journalist, zanger, schrijver en Facebookenier Ab Drijver een 'hartje van turf' toegedicht. Wat het precies betekende, weet ik niet. Turf walmt nogal, en de brandduur houdt ook niet over, maar het leek een compliment.

Mijn tweeslachtige houding tegenover Drenthe, tegenover alles eigenlijk, maakt het ingewikkeld een ode uit te brengen. Een ode is volgens mijn woordenboekje een verheven zang. Zoiets moet met overtuiging worden gebracht. Is die overtuiging er niet, dan kruipt er een valse toon in de zang, wat artistiek interessant is, maar heel lelijk kan zijn. En lelijkheid is in strijd met het idee achter de ode, dacht ik.

Komt bij dat het verhevene mij tegen staat. Drenthe is best mooi op Google maps, om naar een beroemde door uitgeverij Het Drentse Boek geproduceerde dichtbundel met lichte gedichten over Drenthe te verwijzen. Drenthe is in mijn beleving niet verheven boven andere provincies. Sterker, er zijn zelfs boeken en gebeurtenissen in de Nederlandse geschiedenis waaruit je kunt afleiden dat Drenthe minder zou zijn dan andere provincies. Op Flevoland na.

Nu we het hier toch over hebben, op de tentoonstelling Barbizon van het Noorden wordt gedaan alsof Drenthe een Arcadië, een heus paradijs is, een plek waar alles is zoals het moet zijn. Met dat laatste wordt dan eenvoud, tevredenheid en iets puurs bedoeld. De Drentse Madonna. Maar in de praktijk komt het meestal neer op achterstand en stille armoede. Ben je wel eens in Zwartemeer, of achterin Emmermeer geweest?

Kortom, ik wil wel meedoen aan jouw workshop, maar vrees dat ik mij geen juiste houding weet te geven, dat alle inspanningen uiteindelijk niets zullen opleveren. Zonde van ieders tijd. Niet goed voor het positieve Drentse groepsgevoel en de bijpassende tevredenheid waar het Drents Museum, het Huus van de Taol en ook DNK vermoedelijk om te doen is.

Al kan ik het natuurlijk helemaal mis hebben. Ik heb het vaak mis. Zeker als het om mezelf, om schrijven en om Drenthe gaat. Wat denk je? Zou een mislukt zeurgedicht, ook mogen?

Utrechtenaar, Twentenaar, Drentenaar

In de Volkskrant van zaterdag een brief waarin de redactie wordt gecorrigeerd wegens verkeerd woordgebruik. Aanleiding is een bericht over de veroordeling van een man in Utrecht die koningin Maxima heeft beledigd. Wie wil weten wat de man heeft gezegd, bezoekt deze link. Het doet er hier niet toe, het gaat om het woord Utrechtenaar.

Hoewel ik een tijdje in Utrecht gewoond heb, en soms De Roze Wolk bezocht, hoorde ik het woord voor het eerst in een aflevering van 't Schaep met de 5 pooten. Het was, ik meen, in een aflevering waarin Lukas Blijdschap worstelt met het bekendmaken van zijn seksuele voorkeur.

Dat wordt bemoeilijkt als aan de bar door Arie Balk, Kootje de Beer en Huipie van Duivebode grappen worden gemaakt over Utrechtenaars. De context maakt duidelijk dat met Utrechtenaar misprijzend een homoseksueel wordt bedoeld.

Kort zoeken op internet doet vermoeden dat de omschrijving Utrechtenaren te maken heeft met sodomieprocessen. Volgens het boek Riskante relaties: vijf eeuwen homoseksualiteit in Nederland 1233-1733 van D.J. Noordam zouden in de achttiende eeuw in Utrecht meer dan veertig vervolgingen van homoseksuelen hebben plaatsgevonden.

Als gevolg hiervan grepen ook in Zuidhorn dergelijke vervolgingen plaats. De Groninger jonkheer Rudolf de Mepsche zou in de achttiende eeuw 22 mensen hebben laten doden omdat zij 'helsche boosheit of grouwelyke zonde van sodomie' hadden begaan. De bijnaam van inwoners van Zuidhorn is naar het schijnt windhappers, al wordt hier en daar ook gerept van smaalruggen.

Nu even een zijstap.

Af en toe duikt het begrip Drentenaar op. Daar wordt dan geen homoseksueel mee bedoeld, maar een inwoner van Drenthe. Getuige reacties op Twitter vinden sommige inwoners dat niet fijn. Waar inwoners van Twente zonder probleem Twentenaren mogen worden genoemd, en inwoners van Den Bosch Bosschenaren, heten inwoners van Drenthe Drenten.

Dat zou je jammer kunnen vinden, bijvoorbeeld omdat daardoor het gezegde 'Uit gouden korenaren schiep God de Twentenaren (en uit het kaf en de resten de mensen uit het westen)' niet opgaat voor inwoners van Drenthe.

En weer een stapje terug.

Het verkeerd  gebruikt van het woord Utrechtenaar is niet ongewoon. Het archief van de Volkskrant leert dat het vaker misgaat in de krant. Het blijven dan ook Amsterdammers. Zelf ben ik in Drenthe een westerling.