Woest en Ledig

Nieuwe plek en kleuren toverbal Semâ Bekirović

Voor de derde maal bezocht ik Into Nature, de kunstexpeditie in het Bargerveen. En voor de derde maal maakte ik een foto van de 2200 kilo wegende suikerbal All that is solid van Semâ Bekirović.

De eerste keer deed ik dat eind juli vlak voor de opening van de route, in het bijzijn van de kunstenaar. Haar gigantische toverbal was toen nog rood. Twee weken geleden deed ik het na een melding dat het suikerwerk met zeil was afgedekt om het dodelijk zou zijn voor een bepaald soort nachtvlinders.

Inmiddels is All that is solid verplaatst naar een andere locatie: het grasveld van de Weiteveense ijsvereniging De Döörlopers. Daar is de toverbal visueel niet minder aantrekkelijk van geworden. Into Nature is nog tot en 24 oktober te bezoeken.

De organisatoren van de kunstroute zijn overigens nog op zoek naar vrijwilligers die willen helpen bij publieksbegeleiding, niet alleen bij kunstwerken in het Bargeveen, maar ook in de Rensenhut in het Rensenpark waar de film Icarus Giorgio Andreotta Calò te zien zou moeten zijn.

 

Sjouke Zijlstra Centrum voor kunsten in Emmen

Al geruime tijd wordt in Emmen gesproken over een nieuw onderkomen voor het Centrum Beeldende Kunst. Het huidige onderkomen, in De Fabriek aan de Ermerweg, is heel goed, maar vanwege de huur die gemeente Emmen betaalt nogal aan de prijs.

Daarnaast is er een dependance in het Rensenpark, in een onderhoudsonvriendelijk gebouw dat is achtergebleven na de verhuizing van de dierentuin. Die dependance is eigendom van de gemeente Emmen. Het beoogde nieuwe onderkomen bevindt zich onder de vlakte van waar ooit het Biochron stond.

Ter voorbereiding op werkzaamheden om de ondergrondse ruimten toegankelijk te maken, zijn onlangs grote reproducties van foto's opgehangen die Jan Niks vijftig jaar geleden heeft gemaakt van de totstandkoming van landart-werk Broken Circle & Spiral Hill bij Emmerschans.

Wanneer de verhuizing van het CBK plaatsvindt, weet ik niet. Wel weet ik dat binnen de gemeenteraadsfractie van de VVD bedenkingen bestaan over 'wat dat allemaal niet gaat kosten'. En dat begin september een inspiratiesessie wordt gehouden waarbij een aantal 'creatieve geesten aan de slag gaat om een naam te bedenken de nieuwe culturele hotspot van Emmen'.

Ik denk bij dat laatste aan het Sjouke Zijlstra Centrum voor kunsten in Emmen. Naar de grondlegger van het CBK in Emmen, tevens grondlegger van De Muzeval en daarmee het Atlas Theater in Emmen. En ook nog eens man die vijftig jaar geleden zo verstandig was Robert Smithson en Nancy Holt te wijzen op de mogelijkheden van de zandafgraving van de firma De Boer.

IJsselbiënnale 2021: hoopvolle kunst en relativering

Ik bezocht –  zie vandaag ook Dagblad van het Noorden – de IJsselbiënnale, een 120 kilometer lange kunstroute langs de IJssel tussen Zwolle en Doesburg. Thema van de route is Tij, tijd en tijdelijk. Veel werken verwijzen naar de opwarming van de aarde en de gevolgen daarvan voor het klimaat.

Kunst over het klimaat heeft vaak een deprimerende werking, althans op mij. Alweer een beeld dat wil waarschuwen. Alweer een aanklacht tegen de aanwezigheid van de mens. Waar ik, als kijker, steeds meer behoefte aan heb is een teken dat het tij ook weer ten goede kan keren. Noem het hoop.

Bij Zutphen zag ik zo'n kunstwerk staan: IJssel Alga Lab van Dora Kotsi-Felici. Zij bedacht voor de IJsselbiënnale met hulp van de universiteit Wageningen een laboratorium waarin algengroei wordt gestimuleerd in een poging om CO2 om te zetten in koolhydraten en zuurstof.

Door de onverwachte regenval vorige maand, steeg ook de IJssel en moest het buizenlab van Kotsi-Felici gered worden van het wassende water. Daarbij raakte het werk beschadigd: een van de buizen bleek na terugplaatsing lek waardoor het systeem niet langer functioneerde. Zo is er altijd wel wat.

Meest fraaie kunstwerk ontdekte ik bij Voorst waar Henrique Oliveira zich door een vervallen molen had laten inspireren tot het maken van Mill, een natuurlijk ogend organisme met de vorm van een gigantische boomwortel, die zijn of haar weg zoekt in een ruïne. Als de mens is vertrokken, of verjaagd, keert de natuur terug. Dit ter relativering.

Over 'Lees me' van culinair kunstenaar Elles Kiers

Henry Alles bezorgde mij een kunstenaarsboek dat ik dit voorjaar op zijn aanbeveling had besteld: Lees me over het werk van Elles Kiers (Emmen, 1969). Kiers leerde ik kennen via haar bijdragen aan verschillende projecten van locatietheatergezelschap Peergroup. Ze vervulde lange tijd de rol van kunstenaar, kok en beheerder van culinair erfgoed.

Inderdaad: vervulde. Want Kiers kookt niet meer. Ze kan niet meer koken. Ik weet waardoor dat komt, maar voel er niet voor dat hier op te schrijven. De mensen rondom haar hebben er niet voor niets voor gekozen daar geen ruchtbaarheid aan te geven.

Lees me is om verschillende redenen een bijzonder boek. Meest in het oog springt de vormgeving. Het boek bestaat uit twee losse boekdelen die bijeen worden gehouden door een stuk rubber dat na het verwijderen van een stokje zoethout kan worden opgeklapt.

Het eerste deel is in een ander stuk rubber gestoken en heeft als titel Proef me. Het is een logboek waarin Kiers verslag doet van de start van een Peergroup-project elf jaar geleden in Coevorden waarbij ze samen met agrarisch kunstenaar Sjef Meijman een jaar lang een aantal landvarkens verzorgde.

Het tweede deel, Lees me, is een handboek liggend op een stukje zeil en een plank. In dit deel wordt de ontwikkeling beschreven die Kiers als kunstenaar heeft doorgemaakt tot de start van bovengenoemd varkensproject in 2010. Dat handboek had dikker moeten zijn, ware het niet dat tijdens een brand een groot deel van haar archief verloren is gegaan.

Spittend in 'De krant van toen' stuit ik op een stuk uit juni 1994 uit Nieuwsblad van het Noorden waarin Eric Bos een installatie beschrijft die Kiers kort na haar afstuderen aan academie Minerva samen met Ronald de Jong maakte in kunstruimte Spatie III aan de Noorderhaven. Hun project is, aldus Bos, 'beslist een van de grootste installaties die ooit in Groningen is gemaakt':

'Wie het pakhuis binnenstapt en de ruimtes en verdiepingen door loopt komt terecht in een sterk afwisselende wereld met wanden van kaasdoek waar licht doorheen schijnt, twee enorme tapijten van losliggende erwten en kapucijners, een vloersculptuur gemaakt van dode muizen en een balkenwoud met namaak spinrag van 35 kilometer wit garen.'

Het werken met kunSt en voedsel zat er bij Kiers al vroeg in.

Citaat uit Lees me: 'Elles volgde eind jaren negentig een culinaire vakopleiding en begon te ontdekken dat niet alleen de zintuiglijke ervaring een rol speelt, maar ook de sociale impact van het gezamenlijk eten en de oorsprong daarvan. Ze werd vanaf toen gelijk veel gevraagd om eten te verzorgen in een artistieke context.'

Tot slot een citaat uit een mail van Henry Alles:

'Volgens ons is Lees me een vrolijke manier om te zoeken naar de herinnering van smaken, het produceren van eten en het denken over een potentieel gezondere toekomst. Lees me is een logboek met Elles haar visie op de menselijke en dierlijke maat van eten, waarbij alle zintuigen meedoen.'

Lees me is te bestellen via info@landscapelabs.nl

Hooggeëerd publiek, de cultuurpodcast

Met de podcast Hooggeëerd publiek willen de cultuurredacties van Dagblad van het Noorden en Leeuwarder Courant kunst en cultuurliefhebbers iedere twee weken bijpraten over wat er op dit gebied gaande is in Drenthe, Friesland en Groningen. De eerste aflevering staat nu online.

Een podcast als Hooggeëerd publiek bestaat nog niet, wat best vreemd is, want er zijn veel podcasts en er gebeurt veel op het gebied van kunst en cultuur, ook in Noord-Nederland, zelfs in tijden van corona. ,,Als iemand het moet en kan doen, dan zijn dat de cultuurjournalisten van Dagblad van het Noorden en Leeuwarder Courant", aldus een cultuurredacteur waarvan naam en adres bij de redactie bekend zijn, maar uit bescheidenheid en verlegenheid nu even niet naar voren wil treden.  

,,Daar komt bij dat DvhN en LC met een podcast willen onderstrepen dat zij de cultuurgidsen van Noord-Nederland zijn, niet alleen op papier maar ook digitaal. Alles wat wij schrijven is reeds in de krant en via onze website te lezen, en via onze wekelijkse cultuurnieuwsbrief, met Hooggeëerd publiek voegen we daar nu audio aan toe. Wel zo handig want dan kun je er nog iets bij lezen ook."

De gekozen vorm is die van de praat-podcast, uiteraard deskundig, maar vooral losjes met de tong in de wang en soms de handen in het haar. Iedere twee weken nemen steeds twee cultuurjournalisten plaats achter de microfoon en bespreken zij wat er speelde en speelt, wat de achtergronden en vooruitzichten zijn en hoe wij onze weg daarin zoeken in vinden. Alle kunstdisciplines komen aan bod, niet tegelijk, maar uiteindelijk wel.

De aandacht gaat uit naar regionale zaken, maar zeker ook ontwikkelingen die buiten het Noorden spelen. ,,We laten voordrachten van anderen horen (columns, geluidopnamen, voorgelezen recensie et cetera) en sluiten steeds af met liedjes en songs van artiesten uit ons verspreidingsgebied. De eerste aflevering is dat is Bert Hadders die net een album heeft samengesteld met muziek van de theaterprojecten van Iemandsland.

Het basisteam van Hooggeëerd publiek bestaat uit Kirsten van Santen en Joep van Ruiten, de techniek wordt gedaan door Esther van der Meer. Ter afwisseling slepen we steeds een andere cultuurjournalist voor de microfoon. Patriecia Kolthof kondigt ons aan en af. En, als we het niet vergeten, om te testen om mensen wel goed hebben geluisterd, hebben we iedere keer een prijsvraag met verschrikkelijke prijzen.

 

Het verval van Hangende mannen van Tom Claassen

Al jaren bezoek ik, met tussenpozen, landgoed Anningahof bij Zwolle. Dat is vooral om de beelden. Ieder jaar wordt de vaste collectie zo uitgebreid dat een bezoeker opnieuw wordt verrast – je zou Anningahof het grootste openluchtmuseum met hedendaagse sculpturen in Nederland kunnen noemen.

Een van mijn favoriete beelden is Hangende mannen van Tom Claassen. In de beginjaren hingen links achterin de tuin zes mannen van hout verdeeld over twee balkenconstructies te bungelen in de wind. Na verloop van tijd verloren een paar van de hangende mannen armen en benen. In 2014 hingen er nog slechts vier.

Daarna werd de beeldentuin om een wegomlegging mogelijk te maken opnieuw ingericht. Het beeld van Claassen kreeg een andere plek. Alle zes mannen werden teruggehangen, inclusief de rompen, armen, benen die ze waren verloren - een beetje teleurstellend vond ik die restauratie wel. Maar opnieuw sloeg het verval toe. Deze zomer hangen er – min of meer nog – slechts drie.

Hieronder, bij wijze van context,  een stukje afkomstig van de website van Piet Hein Eek:

'Sinds eind jaren ’90 maakt Tom Claassen zijn ‘Houten mannen’ welke onder meer in het beeldenbos van het Kröller–Müller Museum in Otterlo ‘wonen’. De inspiratie voor deze mannen vindt zijn oorsprong in Denemarken waar Tom Claassen ook woont: de grote aantallen Zweedse mannen die zeer regelmatig in en om Kopenhagen compleet beneveld in de parken op het gazon liggen of tegen een boom o.i.d. hangen inspirerende Tom om dit gegeven te vertalen naar een beeld; en zo zijn de ‘Houten mannen’ geboren.

De ‘tweede generatie’ van deze mannen is inmiddels een feit: in een bijzondere samenwerking waarin de ene kunstenaar dienstbaar is aan de andere worden vanaf nu de ‘Eeken houten mannen’ door Piet Hein Eek in de werkplaats in Eindhoven geproduceerd voor Tom Claassen. Deze nieuwe generatie is er in een zittende, liggende, hangende en staande versie en worden per jaar genummerd. Een bijzondere mogelijkheid bestaat er om een ‘eigen’ ‘Eeken houten man’ te laten maken: wanneer u over een bestaande boom die gekapt is beschikt is het mogelijk om ter plaatse een zittend, liggend, staand of hangend exemplaar te realiseren.'

Frida, Viva La Vida in vooralsnog zeven bioscopen

Omdat later dit jaar in het Drents Museum een grote tentoonstelling is te zien over Frida Kahlo (1907 – 1954) houd ik nauwlettender dan normaal in de gaten wat er zoal te doen is rond 'de beroemdste vrouwelijke kunstenaar ter wereld'. Hoewel ze al bijna 68 jaar dood is, is er vrijwel iedere dag 'iets'. Net als bij Vincent van Gogh wordt het meer en meer.

Het laatste nieuws is dat in bioscopen in Amersfoort, Amsterdam, Apeldoorn, Breda, Hilversum, Leeuwarden en Zevenaar de documentaire Frida, Viva La Vida van regisseur Giovanni Troilo (2019) draait of is gaan draaien. Opvallend genoeg zit DNK in Assen daar niet tussen. Het Forum in Groningen verspreidde deze week een bericht dat zij de film in november laten zien tijdens een middag over 'leven en werk van de fenomenale Mexicaanse kunstenares'.

Korte samenvatting van de film: 'In de documentaire van Giovanni Troilo neemt de Italiaanse actrice Asia Argento de kijker mee in het levensverhaal van Frida. Exclusieve interviews zoals met haar achternicht, de fotografe Cristina Kahlo, historische documenten en reconstructies maar bovenal de schilderijen van Kahlo, vertellen het verhaal.'

Heel gunstig zijn de recensies van de film niet. Cinemagazine schrijft: 'In dit werk wordt te weinig ingegaan op tijdsgeest van de jaren 30 en 40 in Mexico en de kunststroming die daaruit voorkomt. Gelukkig voegen de interviews van het bevlogen museum personeel en lokale kunstkenners warmte en authenticiteit toe aan Frida. Viva la Vida.

De Filmkrant moppert dat de documentaire nauwelijks ingaat op Kahlo’s politieke overtuiging: 'Ja, dat ze een hekel had aan het kapitalistische Amerika horen we, maar dat ze lid was van de communistische partij niet. Ook niet dat Kahlo zelfs na Stalins dood nog een bewonderend portret van de ‘Grote Leider’ schilderde. Past dat niet bij het iconische beeld van Kahlo als onafhankelijke geest? Troilo laat in zijn film liever geregeld een jonge vrouw in een witte jurk en met een wazig blik door idyllische landschappen lopen. Wat deze kitsch over Kahlo zegt? Troilo zal het weten.'

Bezocht Open Stal in Oldeberkoop

Ik bezocht de jubileumeditie van Open Stal in Oldeberkoop, tot het tegendeel is bewezen met vijftig jaar de langst bestaande kunstroute van Nederland. Aangekomen bij de kiosk middenin het dorp bleek ik net te laat om met bloemen te worden ontvangen als vijfduizendste bezoeker van dit jaar. Nu was ik nummer 5006 en stond ik met lege handen.

Iets daarvoor had ik een praatje gemaakt met Open Stal-voorzitter Peter Hiemstra. Die adviseerde mij vanwege de drukte aan het einde van de route te beginnen, in de CAV-fabriek aan de Heerenveenseweg, een geheel nieuwe locatie met ruimte voor meerdere kunstenaars onder wie beeldhouwer Miriam Knibbeler en schilder Christiaan Kuitwaard. Daarna kon ik tegen de stroom in teruglopen - het verhaal van mijn leven.

Aangekomen in de fabriek begon ik gretig  met het verzamelen van kaarten voor een speciaal onderdeel van de route: een 'beeldend poëzieproject' met een mapje waarin afbeeldingen van kunstwerken en gedichten mochten worden opgeborgen. (Aan het einde van de speurtocht bleek ik Augustus nadert van Ellen Deckwitz te missen en moest ik weer helemaal terug naar af.)

Open Stal is een voorbeeldige kunstroute met een goede catalogus, een goede plattegrond, goede routebordjes, goede witte fietsen en overwegend goede kunst op overwegend goede locaties. Als onregelmatige, maar vaste bezoeker kwam een deel van die werken mij ergens bekend voor, wat niet vreemd is, omdat dit keer deelnemers zijn gekozen die in het verleden ook al kunst in Oldeberkoop hebben laten zien. De meeste zijn afkomstig uit Noord-Nederland.

Nieuw voor mij was onder meer het werk van Martin de Jong uit Frederiksoord die in de consistorie zijn NY Night Walks laat zien, een installatie waarin afbeeldingen van wolkenkrabbers op de bladzijden van een orgelboek zijn geschilderd. Nieuw waren ook de grappige knutselinstallaties annex beeldgedichten in 3D van Machiel Braaksma uit Marrum in de bedstedes van Pand 31.

Daarachter in het bos ontdekte ik aan een boom een geluidskunstwerk van Peter Veen uit Nieuw-Schoonebeek die via een luidspreker bedreigde vogels om hulp liet roepen. En na enige zoeken vond ik iets verderop in datzelfde bos ook het portret van Jan Hesselink terug dat Gert Sennema uit Grijpskerk in 2010 in een stam heeft gesneden. Opnieuw was het gezichtsveld kleiner geworden.

Als ik nog een werk mag noemen, dank u voor uw tijd, dan kies ik voor Deel met elkaar van viltkunstenares Annie Veldkamp uit Sint Oedenrode in de multi functionele accommodatie (mfa), een lelijk woord voor een dorpshuis met sportkantine. Om een gevoel van saamhorigheid ter creëren, nodigde Veldkamp vorig jaar mensen via sociale media uit poppetjes van vilt te maken. Duizenden exemplaren leverde het op. Veldkamp gaf ze een plek op een illusionaire tribune.

Of die tribune in een concertzaal, een schouwburg, een sporthal of een voetbalstadion staat, heeft ze in het midden gelaten. Wel is duidelijk dat niemand juicht of applaudisseert. En dat niemand graag anderhalve meter afstand kan en wil houden.

Open stal is nog tot en met 15 augustus te bezoeken.

Zeven redenen om Folly Art Norg te bezoeken

Omdat de eerste en tweede editie van Folly Art Norg zo goed waren bevallen, bezochten we ook de derde aflevering van het festival voor dwaze bouwsels. Die bleek om de volgende redenen geslaagd.

1. De compactheid. Verspreid over zeven kilometer zijn in Norg en omgeving zestien bouwwerken neergezet zonder duidelijk nut of doel. Wie ze allemaal wil zien, heeft aan drie uur wandelen genoeg. Fietsen kan ook, maar dat doet afbreuk aan de ervaring.
2. De kwaliteit. De meeste follies zijn ontworpen en gebouwd door kunstenaars met een bouwkundige ervaring: afgestudeerde architecten en theatervormgevers. De technische uitvoering van de werken is zeer goed. Niks geen haast- en broddelwerk zoals je dat soms bij 'autonome kunstenaars' ziet.
3. Het belang. Folly Art Norg is een van de weinige festivals voor follies in Nederland. Met name architecten zien het als een kans om plannen te verwezenlijken die normaliter niet verwezenlijk kunnen worden. Het aantal aanmeldingen voor het festival verdubbelt per jaar: 19 (2018), 58 (2019), 109 (2021).
4. De inhoud. Het ontbreken van een functie of nut wil niet zeggen dat er geen sprake is van een achterliggende gedachte of zelf moralisme. Opvallend veel follies zijn gebouwd vanuit een filosofische opvatting, of zorgen over het huidige functioneren van de maatschappij.
5. De achtergrondinformatie. Folly Art Norg gaat gepaard met een kleine tentoonstelling waar maquettes van de follies worden getoond, naast foto's van de twee vorige edities. Daarnaast is een handzame catalogus beschikbaar waarin de kunstpraat zeldzaam leesbaar is verwoord.
6. De geschiedenis. Een folly is een van oorsprong romantisch fenomeen, ontstaan in de achttiende eeuw toen welgestelde Britten hun tuinen begonnen te verfraaien met imitatieruïnes en nepgrotten, bouwsel geïnspireerd op wat ze tijdens hun grand tours door Frankrijk, Italië en Griekenland hadden gezien.
7. De belevenis. Verken Drenthe door over onverharde paden de wereld in te trekken en, bijvoorbeeld, plotseling uit te komen bij een loopplank met spiegelende lamellen waarachter zich een 'schiereiland' bevindt met uitzicht op een idyllisch meer. Caspar David Friedrich zou het prachtig hebben gevonden.

Folly Art Norg duurt t/m 29 augustus. http://www.follyartnorg.nl

Bezocht sonsbeek 20→24. Force Times Distance (3)

Als de twaalfde editie van het kunstevenement sonsbeek 20→24. Force Times Distance een kern heeft, dan bevindt die kern zich niet in het Sonsbeekpark, maar verspreid over verschillende locaties in het centrum van Arnhem. Voor de hand liggend startpunt is de Eusebiuskerk, waar grote werken zijn te zien en een informatiepunt aanwezig is. Het eerder genoemde boekje met de gevouwen a4tjes en glimkaft ter waarde van 5 euro werd mij daar gratis overhandigd. 

Volgens de matig geredigeerde uitgave zag ik in de kerk voor de tweede keer UnMYthU Unquantize 2018 – 2021 van Mithu Sen. Volgens aan een pilaar bevestigd infobordje ging het echter om Yet fear shall fail to conquer our warmth tenacity, een wand van lichtkasttekeningen en soms wrange dan weer misschien onbedoeld grappige teksten van Sen over de menselijke waardigheid.

Ook Oscar Murillo, onlangs in The Guardian gekroond tot de nieuwe Jean Dubuffet, mocht op herhaling. Waar op de locatie Buitenplaats Koningsweg drie overschilderdoeken te zien uit zijn Disrupted frequencies-series – verwijzingen naar oceanen, luchten en geopolitieke verbindingen en ontkoppelingen – zag ik in de kerk een, eh, installatie van pistache houten vensters, klei-resten en niet-werkende televisieschermen.

Als ik een euro had gekregen voor elke keer dat ik op een tentoonstelling geconfronteerd werd met een niet-werkend televisiescherm, had ik een wel-werkend televisiescherm kunnen kopen en was ik thuisgebleven.   

Weer buiten op straat kon ik linksom of rechtsom. Rechtsom leidde onder meer naar boekhandel Walter Books waar de kunst van Leo Asemota zo werd getoond dat het deel leek uit te maken van een assortiment activistische boeken, veelal non-fictie, waarin wordt gewaarschuwd voor ongelijkheid, de gevolgen van het kapitalisme en, kortom, de ondergang van de wereld zoals we die vrezen.

Linksom bracht me naar Showroom Arnhem waar ik de Shadow Women Series van Alida Ymele ontdekte, een reeks krachtige portretten van vrouwen die werk verrichten waar beter betaalden en anders opgeleiden niet voor willen bukken. Niet de Sonsbeek-app, maar Google Maps leidde vervolgens naar de Collectie Groen, een kunstwinkel annex brasserie waar ter gelegenheid van Sonsbeek 2020 – 2021 werk van vijf kunstenaars is te zien.

Op het terras van de Collectie Groen zag ik ineens Marcel van Roosmalen voorbijkomen. Terwijl zijn partner, de columnist Eva Hoeke, een winkel met babykleding binnenstapte, wandelde de Stem van Arnhem met kinderwagen en kinderen de winkelpassage Hemelrijk in waar hij hardop Gregoriaans begon te zingen. Door de galm in de passage hoorde ik Frida (0), Leah (4) of Lucie (5) van Roosmalen een tweede stem inzetten.

Het was wel goed zo. Sonsbeek 20→24. Force Times Distance evaluerend, kwam ik tot de conclusie dat de manifestatie beneden mijn maat was gebleven. Aan het gekozen thema – grof vertaald: aandacht voor arbeidsomstandigheden waar veel Westerse welvaart op is gebaseerd – lag het niet. Dat thema was bij vlagen confronterend en dus leerzaam. Wat tegenviel was de logistiek en de communicatie. En de kwaliteit van een te groot aantal beelden waarvan onderliggende ideeën niet overtuigend genoeg zijn op mij overgekomen.

En je gaat er nog lelijk van schrijven ook. Tot mijn spijt.