Woest en Ledig

Bezocht sonsbeek 20→24. Force Times Distance (3)

Als de twaalfde editie van het kunstevenement sonsbeek 20→24. Force Times Distance een kern heeft, dan bevindt die kern zich niet in het Sonsbeekpark, maar verspreid over verschillende locaties in het centrum van Arnhem. Voor de hand liggend startpunt is de Eusebiuskerk, waar grote werken zijn te zien en een informatiepunt aanwezig is. Het eerder genoemde boekje met de gevouwen a4tjes en glimkaft ter waarde van 5 euro werd mij daar gratis overhandigd. 

Volgens de matig geredigeerde uitgave zag ik in de kerk voor de tweede keer UnMYthU Unquantize 2018 – 2021 van Mithu Sen. Volgens aan een pilaar bevestigd infobordje ging het echter om Yet fear shall fail to conquer our warmth tenacity, een wand van lichtkasttekeningen en soms wrange dan weer misschien onbedoeld grappige teksten van Sen over de menselijke waardigheid.

Ook Oscar Murillo, onlangs in The Guardian gekroond tot de nieuwe Jean Dubuffet, mocht op herhaling. Waar op de locatie Buitenplaats Koningsweg drie overschilderdoeken te zien uit zijn Disrupted frequencies-series – verwijzingen naar oceanen, luchten en geopolitieke verbindingen en ontkoppelingen – zag ik in de kerk een, eh, installatie van pistache houten vensters, klei-resten en niet-werkende televisieschermen.

Als ik een euro had gekregen voor elke keer dat ik op een tentoonstelling geconfronteerd werd met een niet-werkend televisiescherm, had ik een wel-werkend televisiescherm kunnen kopen en was ik thuisgebleven.   

Weer buiten op straat kon ik linksom of rechtsom. Rechtsom leidde onder meer naar boekhandel Walter Books waar de kunst van Leo Asemota zo werd getoond dat het deel leek uit te maken van een assortiment activistische boeken, veelal non-fictie, waarin wordt gewaarschuwd voor ongelijkheid, de gevolgen van het kapitalisme en, kortom, de ondergang van de wereld zoals we die vrezen.

Linksom bracht me naar Showroom Arnhem waar ik de Shadow Women Series van Alida Ymele ontdekte, een reeks krachtige portretten van vrouwen die werk verrichten waar beter betaalden en anders opgeleiden niet voor willen bukken. Niet de Sonsbeek-app, maar Google Maps leidde vervolgens naar de Collectie Groen, een kunstwinkel annex brasserie waar ter gelegenheid van Sonsbeek 2020 – 2021 werk van vijf kunstenaars is te zien.

Op het terras van de Collectie Groen zag ik ineens Marcel van Roosmalen voorbijkomen. Terwijl zijn partner, de columnist Eva Hoeke, een winkel met babykleding binnenstapte, wandelde de Stem van Arnhem met kinderwagen en kinderen de winkelpassage Hemelrijk in waar hij hardop Gregoriaans begon te zingen. Door de galm in de passage hoorde ik Frida (0), Leah (4) of Lucie (5) van Roosmalen een tweede stem inzetten.

Het was wel goed zo. Sonsbeek 20→24. Force Times Distance evaluerend, kwam ik tot de conclusie dat de manifestatie beneden mijn maat was gebleven. Aan het gekozen thema – grof vertaald: aandacht voor arbeidsomstandigheden waar veel Westerse welvaart op is gebaseerd – lag het niet. Dat thema was bij vlagen confronterend en dus leerzaam. Wat tegenviel was de logistiek en de communicatie. En de kwaliteit van een te groot aantal beelden waarvan onderliggende ideeën niet overtuigend genoeg zijn op mij overgekomen.

En je gaat er nog lelijk van schrijven ook. Tot mijn spijt.

Bezocht sonsbeek 20→24. Force Times Distance (2)

Afgaande op bewaarde filmbeelden puilde het Sonsbeekpark in Arnhem ten tijde van Sonsbeek Open in 1971 uit van kunstwerken. Tijdens de twaalfde editie van het kunstevenement is dit anders. Sonsbeek 20→24. Force Times Distance is een zoektocht naar beelden die zich niet altijd even goed laten vinden. En duiden. Wat ook aan de modieuze Engelstalige vaagpraat kan liggen.

Eerst iets praktisch. Waar bij Buitenplaats Koningsweg alles goed te voet is te doen, kunnen de werken in het park het best met behulp van een fiets worden bekeken. Een elektrische fiets wellicht, want het terrein is behoorlijk heuvelachtig en de kans iets mis te lopen of over het hoofd te zien, is permanent aanwezig. Ik heb het park twee keer bezocht en kan nog steeds niet beweren alles te hebben gezien.

Bovenin Villa Sonsbeek trof ik een expositie aan onder de noemer The Black Archives. Vellen teksten vertelden over het ontstaan van Sonsbeekpark en het naastgelegen Park Zypendaal. Ook deze landgoederen blijken (deels) gefinancierd met opbrengsten uit de koloniën en dus na onderbetaling of zelfs geheel niet betaalde inspanningen van niet-witte mensen uit de Oost en de West.

Dit gegeven wordt op de informatieve expositie versterkt met aandacht voor ene Anna, een zwart meisje dat in achttiende eeuw vanuit Suriname naar Arnhem 'verhuisde' waar ze als vrij mens naar een school voor weeskinderen werd gestuurd en daarna in de bediening kwam werken. Zowel het ontstaan van het landgoed als het anonieme bestaan van Anna zijn geen zaken waar je aan denkt als je 'gewoon' het park en de villa bezoekt. Je moet er op gewezen worden, in dit geval door een artistiek team dat diversiteit, wokeness en een hernieuwd bewustzijn nastreeft.

De makers van sonsbeek 20→24 laten een paar keer treffend zien dat aan ogenschijnlijk fraai erfgoed veel zweet en mogelijk ook zweepslagen vooraf zijn gegaan.

En wat te denken van de neon-leuze Sex Work Is Honest Work van Olu Oguibe, die niet alleen in het park maar ook in het centrum van Arnhem is te zien en ontegenzeggelijk vragen oproept? Of het Open Kino Pavilion van Erika Hock waarin een film van Wendelien van Oldenborgh wordt vertoond met 'jonge vrouwen die middels poëzie, muziek en gesprekken thema’s verkennen als hybriditeit, transnationaliteit en gevoeligheden rond diaspora'?

Twee werken vallen door hun omvang extra op in het Sonsbeekpark en Park Zypendaal. De bierkratteninstallatie annex doolhof Réclusion van Justine Gaga zou gaan over drankgebruik als gevolg van geestdodend werk. Vooral kinderen bleken raad te weten met het werk. De brouwerij van Grolsch zal er minder blij mee zijn. Deep Encouter van raumlabor is een drijvend paviljoen waar geen dieper idee achter schuil lijkt te gaan, een fotogenieke folly.

Het Open Kino Pavilion is onmiskenbaar een vondst, en heel handig voor andere plaatsen, maar in zijn algemeenheid viel de kwaliteit van de beelden in het Sonsbeekpark en Park Zypendaal mij erg tegen.

Uiteraard, mijn verwachtingen zijn vooral mijn probleem. Maar op basis van de geschiedenis en status van 'Sonsbeek' had ik werk van internationale allure verwacht, geen kunst die ook tijdens de kunstroutes in, zeg, Olderberkoop, De Wijk en IJhorst kan worden aangetroffen, initiatieven met veel minder budget dan de 2,5 miljoen die directeur Steven van Teeseling van de stichting Sonsbeek & State of Fashion ter beschikking stond.

Bezocht sonsbeek 20→24. Force Times Distance (1)

Ook omdat vijftig jaar geleden Sonsbeek Open heeft plaatsgevonden, de legendarische tentoonstelling met gevolgen tot in Emmen aan toe, bezocht ik de twaalfde editie van deze  kunstmanifestatie in Arnhem. Titel dit keer: sonsbeek 20→24. Force Times Distance.

Het grotendeels gratis toegankelijk evenement speelt zich deze zomer af op vier plekken: twee in Arnhem, een bij Schaarsbergen, een bij museum Kröller-Müller. Sommige werken zijn tijdelijk, andere werken zijn langer te zien. De artistiek hoofd verantwoordelijke is Bonaventura Soh Bejeng Ndikung. Hoofd communicatie is Joke Verhoeven.

Ruim voor sonsbeek 20→24. Force Times Distance gerust drie dagen in. Waarvan een halve dag als voorbereiding op de soms ondoorgrondelijke opzet én om bij te komen van de vaak weerbarstige kunstpraat. Het viel mij niet mee, vooral het navigeren niet. Aan de Sonsbeek-kunst bij Kröller-Müller noch de geluidskunstroutes kwam ik toe.

Van mijn broers, zij zijn slimmer en handiger dan ik, heb ik ooit geleerd dat het aan mij ligt als iets niet goed lukt. Dit als waarschuwing vooraf op een verslag dat ik deze week in drie delen zal publiceren. Dit is deel 1.

Het was geen verrassing dat ik thuis de weg kwijtraakte op de website. Die bleek ontworpen vanuit de vooral in kunstkringen heersende opvatting dat mensen zijn graag veel tijd op internet doorbrengen. En het dus is toe te juichen als een website zo wordt ontworpen dat je nauwelijks praktische informatie kunt vinden.

Met als gevolg dat eenmaal aangekomen in Gelderland de adresloze tentoonstellingslocatie 'Buitenplaats Koningsweg' – mijn beginpunt – zich pas na veel heen en weer rijden liet vinden. Het op de website beschreven 'portiershuisje' werd uiteindelijk aangetroffen aan de Koningsweg 23a bij Schaarsbergen. Daar werd ik ontvangen door een zenuwachtige vrijwilliger die mij naar de eerste twee kunstwerken leidde.

Het eerste werk wil ik omschrijven als een pop gemaakt uit mondkapjes voorstellende Vrouwe Justitie, gemaakt door Ndidi Dike – kunstenaars met oude Hollandsche namen worden steeds schaarser. Het tweede werk, gemaakt door Mithu Sen, een lichtbox met een qr-code die een performance zou opleveren, functioneerde het niet. De onbegrijpelijke titel UnMYthU Unquantize 2018 – 2021 deed al het ergste vrezen.

De zenuwachtige vrijwilliger kon het ook niet helpen en schoot in de verdediging. Gevraagd naar informatie om de rest van de tentoonstelling zonder ergernis te kunnen vervolgen, wees ze op drie uitgaven: een onhandig uitgevallen catalogus á 37,50 euro, een Engelstalig boekwerk met statements van het artistiek team á 15 euro en stapeltje dubbelgevouwen a4-tjes met glimkaft en twee nietjes á 5 euro.

Op aanraden van de vrijwilliger schafte ik vooralsnog niets aan, hopende dat rest zich wel vanzelf zou wijzen. Zoals op de website geadviseerd, had ik thuis een app gedownload. "Daar heb je meer aan", bevestigde de vrijwilliger. Ter plekke bleek ik weer eens slecht met mijn eigen mobiele telefoon uit de voeten te kunnen. Het is nooit een goed teken als je veel op een scherm moet kijken om iets je heen te kunnen zien.

Toch stelde het vervolg niet teleur. Vrij snel werd de ondertitel van de tentoonstelling concreter: on labour and its ecologies. Vooral na het zien van drie korte filmpjes waarin twee mannen en een vrouw met trots vertelden over hun ambacht – ijzergieten, kalligraferen zonder armen, theeplukken en drogen – dat ze in Azië en Afrika onder erbarmelijke omstandigheden moesten verrichten.

Wat echt binnenkwam was All that perishes at the edge of land van Hira Nabi. In deze dertig minuten durende film vertellen Pakistaanse vissers – soms huilend – hoe ze ver van huis en haard zijn gedwongen om containerschepen te slopen en daarmee de zee net zoveel vervuilen als de olie-industrie die hun vissersbestaan om zeep heeft geholpen. Ronduit deprimerend.

Ter compensatie eindigde 'de blauwe route' met romantische esthetiek. Via een gemaaid pad liep ik door een graanveld naar een schuur met openstaande deuren waarachter een groot doek stond opgesteld. Het werk, gemaakt door Sunette L. Viljoen in een voormalige hangar, Buitenplaats Koningsweg was ooit militair terrein, bleek Hoc Opus Hic te heten: Dit werk hier.

 

Vier agrosculpturen

Agrosculptuur

/aɣoskylptyr/

Zelfstandig naamwoord; de (v)

2021 ontleend aan Frans sculpture

1 beeldhouwkunst aangetroffen in agrarisch gebied vervaardigd met laswerk.

Anloo

Schipborg

Emmerschans

Emmerschans

Anthon van Rappard is zaterdag slechts op bezoek

Tot 20 augustus heeft Dagblad van het Noorden vanwege het 'zomerregime' – minder personeel, minder pagina's en omgekeerd – geen cultuurbijlage. Wat niet wil zeggen dat er geen stukken over kunst en cultuur in de krant staan. Ze staan gewoon in de dagkrant en de zaterdagbijlage. Dat u het even weet.

De herschikking biedt gelegenheid sommige dingen anders te doen. Zo is voor de zomerse zaterdagbijlage een serie bedacht met de noemer Slechts op bezoek. Daarin wordt aandacht gegeven aan kunstenaars die Drenthe, Friesland en Groningen bezochten en daarvan getuigden in hun werk.

In dat 'kader' mocht ik schrijven over Anthon van Rappard (1858 – 1892), de kunstschilder die zijn kameraad Vincent van Gogh (1853 – 1890) verleidde naar Drenthe te komen. Van Rappard deed dat door eerst zelf naar het Noorden te reizen, voettochten en schetsen te maken en daarover enthousiast in zijn brieven te schrijven.

Waar Van Gogh slechts een keer naar Drenthe kwam, in de herfst van 1883, bezocht Van Rappard de provincie drie keer, steeds in de zomer: in 1882, 1883 en 1884. Twee keer verbleef hij in de omgeving van Rolde. Een keer maakte hij een tocht vanuit Coevorden langs de Hondsrug.

De eerste aflevering van Slechts op bezoek ging over grafisch journalist Joe Sacco, die in 1988 in het kielzog van de band The Miracle Workers popclub Simplon in Groningen bezocht. De derde aflevering gaat over New Wave, het hiphopcollectief dat in 2015 een aantal dagen op Schiermonnikoog verbleef waar onder meer de hit Drank en drugs is gemaakt.

Er is een Maria Magdalena voor elke tijd

In museum Catharijneconvent in Utrecht is tot en met 9 januari een tentoonstelling te zien over hoe we in de loop der eeuwen naar Maria Magdalena hebben gekeken, een van de weinige vrouwelijke personages in de Bijbelverhalen over Jezus Christus.

Bezoekers worden nadrukkelijk uitgenodigd zelf te bepalen wie Maria Magdalena zou kunnen zijn. Ze krijgen daartoe bij de entree een plastic muntje met de bedoeling deze na afloop van de tentoonstelling in een buis en van een zeven-buizige installatie te stoppen.

Tijdens ons bezoek was de buis 'Krachtige vrouw' het meest gevuld, na de buis 'Apostel der apostelen'. De buizen 'Wonderdoener' en 'Bekeerde zondares' scoorden het slechtst. Andere keuzemogelijkheden zijn 'Spiritueel ingewijde', 'Kroongetuige' en 'Geliefde van Jezus.'  Een van mijn reisgenoten was zo slim haar muntje niet in, maar naast de buizen te deponeren

In de vier Evangeliën in het Nieuwe Testament speelt Maria Magdalena op verschillende momenten een rol in het leven van Jezus. Ze is er bijvoorbeeld bij als hij sterft en op Paasmorgen is ze de eerste die hem als herrezen zoon van God ziet en met hem spreekt.

Afgaand op de Bijbelteksten zou je dus kunnen spreken van een kroongetuige. Maar zoals gewoonlijk maken lezers er graag iets anders van.

Zo heb je lezers die na publicatie wilden weten wat Maria Magdalena deed voor ze in de Evangeliën werd opgevoerd. Was ze een van de apostelen, een zondares of zelfs geliefde? Ook zijn er lezers die geïnteresseerd zijn in het vervolg van Het Verhaal en komen op de proppen met de functies spiritueel ingewijde en wonderdoener.

In het Catharijneconvent zijn verbeeldingen te zien van al deze rollen. Er zijn mooie stukken te zien, zoals een beeld uit de The Magdalene Series (2021) van Kiki Lamers waarin wordt verwezen naar het apocriefe verhaal dat ze de voeten van Jezus zou hebben gewassen met haar tranen en gedroogd met haar haren.

Heel fijn is, als het je smaak is, de icoon van recente makelij Maria Magdalena met een rood ei (2020), waarbij mij niet helemaal duidelijk werd waar dat rode ei nu voor bedoeld was of is. En anders is er ook het schilderij Maria Magdalena van Alfred Stevens waarop ze met heur lange haren poseert met een schedel.

Als ik het goed heb onthouden, gebruikte Stevens voor zijn schilderij de actrice Sarah Bernhardt als model. Hij beeldde haar af als een fatale vrouw, zoals dat wel vaker door kunstschilders in de 19^e eeuw gebeurde en toonde zich daardoor een volger van de verhaallijn waarin Maria Magdalena geseksualiseerd wordt.

De tentoonstelling opent overigens met filmbeelden en duiding door Herman Pleij. Ook van dit onderwerp bleek de emeritus hoogleraar historische Nederlandse letterkunde verrassend veel te weten, bijvoorbeeld dat ons beeld van Maria Magdalena de afgelopen eeuw niet in de kerk, maar in de bioscoop is bijgesteld met films als Jesus Christ Superstar, The last temptation of Christ en The Da Vinci Code.

Ook Abel Ferrara, van Bad Lieutenant, schijnt een Maria Magdalena-film te hebben gemaakt, Mary. Die zou ik weel eens willen zien.

Los daarvan: niet alleen God en zijn zoon veranderen in de tijd en de media, het overkomt hun volgelingen net zo goed. Zo raken we nooit van hen verlost.

Kunsthuis Secretarie heet nu Stedelijk Museum Meppel

Kunsthuis Secretarie in Meppel heeft de naam gewijzigd in Stedelijk Museum Meppel. Vrijdag wordt de make-over gevierd door de vrijwilligers. Zaterdag gaat het museum open voor publiek. Zondag zijn genodigden welkom.

Wat zij te zien krijgen, is kunst en cultureel erfgoed uit Meppel en omstreken. Ruimer geformuleerd: donkere expressieve schilderijen en tekeningen van André Idserda (1879 – 1952),  kleurig expressionisme van Stien Eelsingh (1903 – 1964), poppentheaterobjecten van Henk Boerwinkel en een collectie stadszilver.

Op het eerste gezicht lijkt het voormalige gemeentehuis nauwelijks veranderd. In afwachting van een mogelijke verbouwing is de indeling ongewijzigd: zes ruimtes verspreid over drie afdelingen. In de voormalige raadzaal kan nog steeds getrouwd worden, het verschil zit in de inrichting. Grootste ingrepen zijn een Stien Eelsingh-zaal, een kabinet met poppen van Boerwinkel en de verruimde museumwinkel.

Waar de Secretarie de afgelopen 25 jaar in Drenthe naam maakte met wisseltentoonstellingen, combineert het Stedelijk Museum Meppel de wisseltentoonstelling met een vaste collectie. Eelsingh, Boerwinkel en het zilver zijn blijvend. Idserda wordt straks afgelost door 'hedendaagse noordelijke kunstenaars die aansluiten op de actuele landelijke kunstbewegingen'.

Meer in Dagblad van het Noorden, vanaf vrijdag op de website, vanaf zaterdag in de papieren krant.

Doen alsof Groningen mooier is dan Drenthe

Op aanraden van het Groninger Museum fietste ik deze week door Noord-Groningen langs een aantal plekken die een eeuw geleden door leden van de Groninger kunstkring De Ploeg op schilderijen zijn vastgelegd. Aanleiding voor de tocht was het gereedkomen van zes fietsroutes door 'het land van De Ploeg'. Er komen er nog meer. Samen zijn ze goed voor 1000  kilometer.

Het fietsen ging onder begeleiding van Lenny Bulthuis en in gezelschap van Ellen Kiewiet en Fred van Schoonhoven. Bulthuis vertelde, Kiewiet luisterde, Van Schoonhoven filmde en ik zwierf daar tussen – zo was de rolverdeling ongeveer. We reden van het Groninger Museum in de stad Groningen naar borg Verhildersum in Leens. Daarna ging ik weer terug. Naar Drenthe.

Wat mij naast de permanente wind onderweg opviel, was een voortdurend gejubel over het landschap. Toen ik dat bij Bulthuis en Kiewiet ter sprake bracht en suggereerde dat Groningers sowieso veel enthousiaster zijn over 'hun' landschap dan inwoners van Drenthe en, zeg, Overijssel of Utrecht, terwijl het niet feitelijk mooier is –  hooguit is het anders – hoe dan ook, Bulthuis en Kiewiet gaven mij gelijk. Van Schoonhoven bleek een Tukker.

De fietsroutes, ik vat het even samen, zijn bedoeld om de schoonheid van het Groninger landschap zoals dat ooit is vastgelegd door De Ploeg bekend te maken bij het grote publiek. Maar de routes zijn ook bedoeld om toeristen in Groningen op het idee te brengen dat ze naar het musea in Groningen kunnen om te zien hoe kunstenaars naar een landschap kijken.

Deze zomer kan dat bijvoorbeeld in het Groninger Museum waar, naast de vaste Ploeg-collectie, een tentoonstelling is te zien met werk van ploeg-lid Alida Pott. Dat kan ook in het grafisch museum Grid in Groningen waar een permanente opstelling iets vertelt over de drukkerswerkzaamheden van Hendrik Nicolaas Werkman en in voornoemde borg Verhildersum in Leens waar een expositie is te zien met werk van Ploeg-lid Henk Melgers.

Zie ook www.inhetspoorvandeploeg.nl en de zaterdagkrant van Dagblad van het Noorden.

Uitgeput na een bezoek aan het CBK Emmen

Ik bezocht het Centrum Beeldende Kunst in Emmen waar sinds februari werk wordt getoond van Pieter Immenga en Joop Vos. Door de beperkende coronamaatregelen hebben nog nauwelijks mensen hun tentoonstelling gezien.

Arendsoog heet de expositie. Volgens de afdeling publiciteit van het CBK verwijst die titel naar de scherpe blik waarmee schilderijen van Immenga en Vos bekeken dienen te worden. Ik heb een poging gedaan, sterker, ik heb drie rondjes gemaakt, wat ik ook keek, dacht en probeerde ik kwam er niet 'in'. 

Het zal aan mij liggen. Om die reden citeer ik de afdeling publiciteit over Immenga en Vos:

"De schilderkunst van Pieter Immenga en Joop Vos laat zich niet gemakkelijk duiden. Hoewel de schilderijen zeer verschillend zijn in formaat, materiaal en werkwijze tonen ze verrassend veel overeenkomsten. Beide kunstenaars zijn zich bewust van de kracht van de suggestie. Op geheel eigen wijze sturen zij met hun kwast onze blik en laten ze onze ogen over de doeken dwalen.

Op de kleine doeken van Immenga zijn kleuren met olieverf pasteus over en naast elkaar gezet. Lijnen en vlakken verdringen elkaar over en weer van de voorgrond. Kleuren schijnen in onderliggende lagen naar het oppervlak. Pieter Immenga creëert door middel van zijn ongedwongen handschrift een fascinerende persoonlijke beeldtaal.

De schilderijen van Joop Vos zijn met de eeuwenoude schildertechniek tempera op afstand te herkennen. Door met brede kwaststreken de verf op het doek te brengen wil hij een dynamiek oproepen. Dankzij het droge karakter van de temperaverf trekt die kwaststreek ook nog eens open, waardoor de onderliggende laag zo hier en daar zichtbaar blijft."

Op de bovenverdieping van de tentoonstellingsruimte in De Fabriek is sinds 5 juni werk te zien dat Loes Heebink, Gejan Stol en Esther Schlebos maakten na residenties in respectievelijk Leipzig,  Rotterdam en Murcia. Moving Mountains Push/Pull/Present heet hun presentatie met tekeningen, schilderijen, video-installaties en installaties 'die reageren op de ruimte'.

Na afloop van het bezoek nam ik uitgeput plaats op een van de betonstoelen buiten het CBK. Ook daar voelde ik mij niet op mijn plaats.

'Broken Circle/Spiral Hill is een oude man'

Zaterdag bezocht ik het landart-kunstwerk Broken Circle/Spiral Hill van Robert Smithson in een voormalige zandafgraving bij Emmen. Met een aantal journalisten werd ik rondgeleid door Anne Reenders van Land Art Contemporary, een in Dalen gevestigde stichting die voor de Amerikaanse Holt/Smithson Foundation in de gaten houdt of in Nederland goed wordt omgesprongen met het werk van Smithson (1938 - 1973).

Zo op het oog ligt het uit 1971 stammende kunstwerk er prima bij. De kwaliteit van de zandcirkel in het water en de bijbehorende met dwergmispel begroeide heuvel staat toe dat gedurende acht weekenden tussen 31 juli en 24 oktober Broken Circle/Spiral Hill kan worden bezocht. Coronaproof. Bij de openstelling is een audiotour ontwikkeld en wordt een twintig minuten durende film vertoond. Kaarten zijn te reserveren via brokencircle.nl.

Maar, zei Reenders: "Broken Circle/Spiral Hill is een oude man. Het werk is vijftig jaar oud. Dat is zichtbaar. Hoe ga je om met onderhoud van landschapskunstwerken waarbij natuurlijke processen een belangrijke rol spelen? We gaan nu met een interdisciplinair team aan de slag om te kijken wat voor onderhoud nodig is om het in stand te houden."

Volgens Reenders zijn er formeel twee partijen die iets over het kunstwerk te zeggen hebben: de eigenaren van het terrein, die buiten de publiciteit willen blijven, en de in Sante Fe New Mexico gevestigde Holt/Smithson Foundation. Deze twee bepalen onderling wie en wat er aan onderhoud wordt gedaan. Dat is geen ongewone constructie. De twee andere landart-werken van Smithson in de Verenigde Staten bevinden zich ook op particulier terrein.

Over het belang van Broken Circle/Spiral Hill zei Reenders ook nog dit:

"Bij Emmen wilde Smithson een kunstwerk maken dat zou bemiddelen tussen ecologie en economie. Hij wilde ons laten nadenken over onze positie op deze planeet. Hij was bezig met de vraag hoe we kunnen omgaan met landschappen die door de mens en de industrie zijn aangetast. Het was de tijd dat de Club van Rome van zich deed spreken en aandacht kwam voor de milieuproblematiek. Nu is dat onderwerp veel urgenter. Dat maakt Smithson tot een actueel kunstenaar."