Zicht op Wildlands vanaf het dakterras van de Holdert

Ik had er al veel mensen over gehoord. Dus ik dacht: ik ga ook maar eens vanaf het dakterras van de Holdert naar Wildlands Adventure Zoo Emmen turen. Het park gaat 18 maart officieel open, koning Willem Alexander poetst zijn buks, veel abonnementhouders zijn wezen proefkijken, de eerste jubelverhalen doen de ronde, alleen de fietsenstalling is vergeten.

Bij binnenkomst in het woonzorgcentrum werd ik verwelkomd door de zoet riekende warme walm die in zeventigpluskringen 'de geur van het einde' wordt genoemd. Voor de lift was het een drukte van belang, vooral door wachtende rolstoelers. Waarop ik besloot de trap te nemen. Zeven verdiepingen klimmen, dat moet iemand die denkt dat de eeuwige jeugd nog in zijn lijf rondspookt aankunnen.

Zicht Op Wildlands
Eenmaal bekomen van het natrillen, bleek het uitzicht boven schitterend. Links zag ik de ijsberen in hun groezelige vacht ijsberen. Rechts in de verte ontwaarde ik een olifant. In het midden lag de kas die Jungola wordt genoemd en bezoekers het gevoel moet geven dat ze in het tropische regenwoud avonturen beleven. "Doctor Livingstone, I presume?" "Nee hoor, ik ben Henk Jeurink uit de Varenkamp. Wij hebben de familie over uit het Westen."

Na een half uurtje hield ik het voor gezien. Vastberaden ergens eind april een kaartje te kopen, als de lente is aangebroken en het wintergrijs op de Es is veranderd in het groen van een nieuwe lente met grootste beloften. Het liefst met korting bij een winkelketen of op Marktplaats van iemand die als prijs een ticket gewonnen heeft, maar bij nader inzien toch liever geld ziet.

In de lift naar beneden kwam ik bijna klem te zitten tussen een bed op wieltjes en een spiegel. Bij het verlaten van de Holdert zag ik dat ze bij zorggroep Treant nog vrijwilligers zoeken en dat er op vrijdag een mannenclub is. Mooi woord overigens, Holdert. Volgens het woordenboek van de Drentse dialecten spel je het met een 'd' en betekent het einde van de werkdag.


Rekenen is vooruitzien

Afgelopen week bezocht ik een bijeenkomst in Emmen over de toekomst van de oude dierentuin. Van de eigenaar, de gemeente Emmen, mogen daar in een deel van de bestaande gebouwen kunstenaars en cultuurinstellingen neerstrijken – wie en hoe is nog de vraag. Vandaag staat er een ingekort stukje over de bijeenkomst in de krant:

CultuurPark
Vanmorgen werd ik wakker uit een droom waarin het oude dierenpark een hoofdrol speelde, vermoedelijk ingegeven door de  bijeenkomst van afgelopen woensdag. In de droom zat ik in een schoolklas en gaf meester Djoek Grimme van basisschool 't Eenspan in Emmen een rekenopdracht. Uit angst beet ik het kontje van mijn potlood aan flinters. De rekenopdracht ging zo:

"Een dorp herbergt een park waar in 1997 1,3 miljoen bezoekers komen. Dat park is bereikbaar via een plein waar de VVV-folders over zeggen dat het sfeervol is, met een ruim aanbod aan winkels en gezellige terrasjes. Ook beschikt het dorp over een theater waar veel mensen kunnen genieten van concerten, toneeluitvoeringen en dansvoorstellingen.

Dan wordt in het dorp besloten een nieuw park te bouwen waar in 2017 1,3 miljoen bezoekers worden verwacht, plus een nieuw theater waar veel mensen kunnen genieten van concerten, toneeluitvoeringen en dansvoorstellingen. Beide worden gebouwd bij een nieuw plein, maar de winkels en de VVV zijn verdwenen en de gezellige terrassen ontbreken. Dit alles kost 500 miljoen euro."

Vraag: wat is hier verloren of gewonnen?"

Dromen kunnen vreemd zijn. Grillig en irrationeel, zeg maar gerust onzinnig. Deze droom was extra vreemd omdat ik nooit bij Djoek Grimme van 't Eenspan in de klas gezeten heb. Ik heb zelfs niet op een basisschool in Emmen gezeten. En rekenen is nooit mijn sterkste kant geweest.


Op naar Wildlands Adventure Zoo Emmen

We brachten een bezoek aan Dierenpark Emmen, voor de laatste maal. Donderdagmiddag sluit het park de poorten, na tachtig jaar in het centrum van Emmen. We waren niet de enigen die op het idee waren gekomen – het was druk.

Chinese Flamingo's Emmen
Wandelend langs de hokken en kooien gingen de gedachten – onder meer – uit naar het interview dat Jaap en Aleid Rensen hadden gegeven aan Dagblad van het Noorden. Ook zij hadden nog eenmaal de rondgang gemaakt. Verslaggever Marieke Kwak tekende daarbij uit hun monden het volgende op:

"Wij zijn vaak gevraagd of het mocht: dieren opsluiten. Want dat is natuurlijk wat je doet in een dierentuin. Wij vinden dat educatie de belangrijkste reden is dat je dieren mag opsluiten. Eigenlijk hebben we het recht niet, maar het mag als je de mensen veel kunt bijbrengen."

Het dierenpark sluit om elders in Emmen verder te gaan als Wildlands Adventure Zoo Emmen. Als attractiepark – dat maakt nogal een verschil. Het gaat er straks niet langer om dat bezoekers veel wordt bijgebracht. Het gaat er straks om dat veel mensen worden vermaakt.

Mag je dieren opsluiten voor vermaak? Mag je dieren opsluiten om er geld aan te verdienen? Dat soort vragen is achtergebleven op een reeds gepasseerd station. Wie goed luistert kan de overslaande stem van de perronchef nog net boven het geraas van de laatste wagons uithoren: Natuurlijk mag dat, als die dieren maar goed worden verzorgd.

Aan de Hoofdstraat in Emmen is voor het dierenpark geen toekomst meer. De bezoekersaantallen lieten het volgens deskundigen zien: ze liepen steeds verder terug, een faillissement dreigde, mede door mismanagement en falend toezicht.

Het bezoek liep ook terug door veranderende behoeften. Het publiek heeft steeds minder trek in educatie en voorlichting. Het leest geen informatiebordjes. Het wil niet weten. Het wil zich vergapen. Het wil iets beleven. Iets unieks. Net als die Amerikaanse tandarts afgelopen jaar tijdens zijn bezoek aan Zimbabwe, maar dan anders.

Wildlands Adventure Zoo Emmen gaat in maart 2016 open. De voorverkoop is reeds begonnen. Kaartjes kosten 29 euro per persoon.


Weerzien in Dierenpark Emmen

DierenparkverhalenEnige tijd geleden plaatste Dagblad van het Noorden een oproep voor verhalen of anekdotes van maximaal 250 woorden en foto's over, straks, het oude dierenpark aan de Hoofdstraat in Emmen.

Ik had aan de oproep kunnen voldoen door te vertellen over de geelwangschildpad die ik in het Afrikahuis in het dierenpark heb achtergelaten, in de nabijheid van krokodillen. Het dier – Schildje – had bij ons geen goed leven meer in zijn oude groentela vol water met een steen als eiland. Vonden we. Te groot geworden voor de huiskamer. Te klein voor onze tuin, waar hij vermoedelijk zou worden aangevallen door eksters of, erger, de weg oversteken.

Hoezeer we ook aan onze geelwang gehecht waren – een cadeau na het behalen van een zwemdiploma – de dierentuin leek ons de beste toekomst. Ergens in het voorjaar van 2008 stopte ik 'm in een Wolky-schoenendoos, deed de doos in een rugzak, de rugzak in een fietstas en fietste naar het park. Waar ik, na het vertoon van het gezinsabonnement en het passeren van de kassa, rechtstreeks naar zijn nieuwe onderkomen beende.

Nog herinner ik mij de sensatie van weleer. Het schichtig om mij heen kijken of ik betrapt kon worden. Het heimelijk openritsen van de rugzak. Het zenuwachtig openen van de doos. Het met één hand pakken van de schildpad aan zijn schild. Zijn spartelende pootjes, de ingetrokken kop. Het in het water zetten, waarop het dier het prompt op een zwemmen zette. Het water leek kouder dan hij gewend was, maar de ruimte en 'natuurlijke omgeving' beviel, dat zag ik meteen. Eindelijk vrij.

Ik fietste naar huis met het gevoel een goede daad te hebben verricht, voor het eerst weer sinds lange tijd.

Een paar weken later wandelden we tijdens een bezoek aan de dierentuin uiteraard het Afrikahuis binnen. De krokodillen luierden voldaan, onze schildpad was nergens zien. Hoe we ook keken en tuurden, hij leek verdwenen. Wat ons ergens niet vreemd voorkwam. Oppassers heten niet voor niets oppassers. Een vreemde gast kan vreemde ziekten meebrengen. Hekken dicht. Weg ermee. Hup, de container in.

Aangekomen in het Americasa, waar het om onduidelijke reden warmer was dan in het Afrikahuis, zagen we 'm ineens. De geelwang liet zich drogen op een steen, aan de overkant van een watertje, in de houding die hij bij ons thuis ook altijd in zijn groentela had aangenomen. Hij was het onmiskenbaar, dezelfde vorm, dezelfde tekening. Iets groter misschien, maar niet veel. In blakende conditie. We wezen in zijn richting. We noemden zijn naam.

Schildje
Toen gebeurde het. De geelwang draaide zijn kop, stak demonstratief een poot uit en verliet zijn steen om zich in het water te laten zakken en zwom onze kant op. Hij associeert ons met voedsel, bedacht ik. Hij herkent ons aan het blonde haar in ons gezin, dacht ik. Hij hoort onze stemmen, dacht ik. Even leek het alsof er oogcontact was.

Daarna ontstond er iets wat ik wederzijdse verlegenheid zou willen noemen. Wat nu? Een gesprek voeren? Herinneringen ophalen? De verrassing veranderde in verbazing en daarna in verwarring. Bij het verlaten van het Americasa wisten we het zeker: het was een weerzien. We wisten ook: dit gelooft niemand. Dit geloven alleen wij. Dit is niet iets om door te vertellen.

Daarbij: 500 woorden is veel te veel.


Een moddermoskee in Emmen

Timbuktu in Emmen
En dan ineens, wandelend door Emmen, sta je voor een bouwsel dat doet denken aan Timboektoe. En dat is dan helemaal niet vreemd, want de stad in Mali inspireerde de bedenkers van Wildlands Adventure Zoo Emmen bij het ontwerpen van een moddermoskee die de toegangspoort wordt van Serenga. Achter deze tot de verbeelding sprekende naam bevindt zich in het attractiepark een gebied waar de steppe tot leven moet komen. Nu nog verboden toegang. Opening eind maart 2016.


Kijken naar het dierenpark

De veranderingen krijgen vaart in Emmen. Terwijl het Centrum Beeldende Kunst (CBK) een hommage brengt aan het 80-jarige Dierenpark wordt op een speerworp afstand van datzelfde CBK de opvolger van het park klaargezet. In april gaat de nieuwe attractie open en kan de oude definitief dicht.

Vrijdag
Van a tot zoo
heet de tentoonstelling waarmee wordt teruggeblikt en vooruitgekeken. Los van nostalgie en wensdromen gaat Van a tot zoo over de relatie tussen beeldende kunst en dierenpark. Dat thema lijkt gezocht. Maar indachtig de woorden 'natura artis magistra', oftewel de opvatting dat de natuur de lerares is van de kunst, valt het bij nader inzien mee.

Vandaag in de cultuurbijlage van Dagblad van het Noorden en de Leeuwarder Courant uitgebreid aandacht voor de kunst en het dierenpark. Maar ook voor Data rush, het thema waamee fotomanifestatie Noorderlicht dit jaar in Groningen aandacht schenkt aan de digitale zegeningen van onze samenleving. Plus: Rawie, de films, Coen Peppelenbos over de Leeslijst en meer.


Nick Ervinck over 'Egnoaber'

Nick Ervinck ontwierp een monumentaal beeld voor het plein tegenover Wildlands Adventure Zoo en het nieuwe theater in Emmen. Vrijdag is de onthulling.

Egnoaber Nick Ervinck
Egnoaber
heet de zeven meter hoge sculptuur die Ervinck ontwierp voor Emmen, het fantasiewoord verwijst naar het Drentse begrip voor buren. De vorm van het beeld is geinspireerd op een kienstobbe, de grillige boomwortel die vroeger in de Drentse veenbodem kon worden aangetroffen. Het materiaal is hypermodern: pur bekleed met verschillende lagen polyester en glasvezel.

Egnoaber is zijn eerste permanente, monumentale sculptuur in Nederland. In Emmen stuitte hij op ‘specifieke problemen waar je als kunstenaar mee moet omgaan’. "Het budget natuurlijk, de verplaatsing van de zoo. Maar vooral de vraag hoe je dynamiek krijgt op zo’n plein. Het is zo mooi ontworpen dat het moeilijk was een goede locatie te vinden. Gelukkig was er het parkinggebouwtje dat ik als gratis sokkel kon gebruiken. Zo kon ik mijn beeld armruimte geven."

Wie gewend is aan de beelden van Bert Kiewiet, Homme Veenema en Willem Kind, moet wellicht wennen aan de abstracte sculptuur. "Ik wil niet iets figuratiefs doen, daar heb je fotografie voor en de beelden in het museum van MadameTussaud’’, zegt Ervinck. ,,Toch wil ook ik een beeld dat is geworteld in het verleden. Als kind van mijn tijd probeer ik iets aan de traditie toe te voegen."


Leve de provincie, ook namens kapper Nozem

Wij hebben hier sinds kort een nieuwe kapper in de buurt, Nozem. Het mooie is: je kunt er laten tatoeëren. Dat is op meer plekken in Emmen mogelijk – de behaarde lichamen in de regio zijn zo kolossaal dat je Zuidoost-Drenthe een walhalla voor vleesinkters kunt noemen. En aan kappers is evenmin een gebrek. De ene na de andere salon opent hier de deuren. Je vraagt je af hoe het kan, en vervolgens profiteer je er weer van. Zolang het steeds dunner wordende haar er om vraagt.

Nozem Emmen
Nozem is gevestigd in een voormalig woonhuis dat tien jaar lang heeft staan verkrotten. Eerst zat er een naaimachinehandel in, die sloot deuren nadat zich in het belendende pand een projectontwikkelaar vestigde, Orangerock, deels eigendom van de succesvolle (transport)ondernemer Ronald Lubbers, die onlangs zijn intrek heeft genomen in een grondig opgeknapte havezathe  bij Oosterhesselen.

Na de naaimachinehandel deed het pand dienst als onderkomen voor een rijschool. Het verval werd er weinig anders van. Wij als omwonenden waren daar niet blij mee. Wie in de buurt van een bouwval woont, ziet zijn of haar eigendommen weinig in waarde stijgen. Maar omdat klagen niet helpt, en we bovendien niet wisten bij wie we moesten zeuren over de rot in de kozijnen, de oprukkende schimmels, de scheuren in de muren en het rondvliegend puin – Orangerock? – hielden we ons stil.

Vaak is dat het beste. Dan gaan de dingen vanzelf voorbij.

Begin dit jaar, net voordat de ineenstorting zich zou voltrekken, werd een plakkaat aan het pand bevestigd dat de komst van die kapsalon en tattooshop aankondigde. Wie is in hemelsnaam zo gek om op een toch al overvolle markt nóg zo'n knip- en spuitwinkel te beginnen, was onze eerste gedachte. De economie is toch een zaak van vraag en aanbod? Daarop begon ook het plakkaat ernstig in verval te geraken.

Totdat ineens, een paar weken terug, mensen van het grootste bouwbedrijf in de regio, Brands Bouwgroep, begonnen te slopen, te metselen, te timmeren, te sauzen en te verven. Nieuwe buitenkant, nieuwe binnenkant. Alles in de bouwstijl van het naastgelegen Orangerock, maar dan zonder pantser van cortenstaal en dus in oude luister. In mum van tijd oogde het voormalige krot als nieuw.

Als kers op de taart, vlak voor de heropening afgelopen zondag, zette iemand een klein bordje in het raam: 'Nozem. Barber & Tattoo wordt mede mogelijk gemaakt door de provincie Drenthe.'

Ere wie ere toekomt, blijkt uit navraag op het provinciehuis in Assen. We citeren uit een beschikking behorende bij de 'Uitvoeringsregeling stimulering herontwikkeling en herbestemming van vastgoed' die sinds 1 juli 2014 van kracht is: "Het plan voorziet in de ombouw van een karakteristiek kantoorpand naar een barberij/herenkapperszaak. Het pand is gelegen in het centrum van Emmen. Daarmee voldoet de aanvraag aan de voorwaarden van de regeling. De subsidiabele kosten zijn bepaald op € 162.972,--. De subsidietoekenning is vastgesteld op  € 40.000,--."

Kortom, de provincie Drenthe heeft een bedragje gelapt om ons te verlossen van de oprukkende verloedering in de buurt. Daar kun je lafjes kwade dingen van denken. Zoals: waarom moet het eerst tien jaar duren waarin het van kwaad tot erger gaat voor de eigenaar van zo'n pand op het idee komt om het op te knappen? Maar je kunt liberaal ook denken: goed dat er een overheid is die projectontwikkelaars helpt een 'karakteristiek kantoorpand' om te bouwen naar een barberij.

Hoewel het woord barberij in onze Van Dale niet voorkomt, proberen wij het laatste. Ons huis schijnt ook weer in waarde te stijgen. Het is goed onderhouden. Nu nog een koper vinden. Orangerock?


Muziekkoepel Emmen in gebruik als voetbalveld

Muziekkoepel Voetbal
Met een dubbele schaarbeweging van Bouke Durk Wilms en Ton Sleeking is zaterdagmiddag de gerenoveerde muziekkoepel in Emmen heropend. Wilms knipte het lint als cultuurwethouder. Zijn oud-collega Sleeking als de man die zich bij de herinrichting van het Marktplein liet ompraten en besloot de koepel níet te slopen.

Na deze plechtigheid werden twee gedichten voorgedragen, door Klaas van der Meulen en mijzelve, in de hoedanigheid als gemeentedichter. Het geplande optreden door het Esdal schoolorkest ging niet door. Het muziekgezelschap kreeg geen vergunning omdat even verderop een straatvoetbaltoernooi voor kinderen werd gehouden.

Twee keer lawaai op hetzelfde moment gaat te ver.

Daarna begon het te regenen, op Zuidoost-Drentse wijze. Het volkje dat de heropening van de koepel meemaakte, had daar geen last van, dat kon droog staan onder de herstelde rietkap en het vers beschilderde plafond. De voetballers gingen daarentegen nat. Totdat iemand ontdekte dat zo'n koepel niet alleen voor culturele doeleinden geschikt is.