Tijdens Moederdag, afgelopen zondag, was ik niet op bezoek bij mijn moeder, maar vanwege het werk in de Hamburger Kunsthalle. Toen dat werk gedaan was, of althans een belangrijk deel ervan, het schrijven moet nog, ik begin morgen, besloot ik de vaste collectie te bekijken. Als je dan toch in Hamburg bent…

In een van de vele zalen richtte mijn blik zich eerst op schilderijen uit de serie S. mit Kind uit 1995 van Gerhard Richter. Ik heb een zwak voor Richter, helemaal sinds ik jaren geleden een documentaire over hem zag waarin hij zwijgend met opvallend grove middelen aan het werk is in zijn atelier. Wat ik nu zag was teder en verfijnd.

Daarna werd mijn aandacht getrokken door een man in de zaal die een te kleine kinderwagen inspecteerde; later bleek dat de wagen was gemaakt door Andreas Slominski. Zelf had ik het ding van Slominski ook wel gezien, maar in mijn permanente haast en karakteristieke neiging tot oppervlakkigheid had ik verzuimd een blik ín de wagen te werpen.

De zeldzaam grondige manier waarop de man de kinderwagen bekeek, deed vermoeden dat ik het kunstwerk daarmee tekort had gedaan. En inderdaad, toen ik ging kijken wat er zo bijzonder aan was, ontdekte ik dat de wagen zaad bevatte. Het begin van een kind. Maar waar was de moeder?

Uiteindelijk kwam ik erachter dat het helemaal niet om een kinderwagen ging, maar om een door Slominski vermomde vogelval. De kunstwereld is een wonderlijke wereld vol misleiding.