Ik ben liefhebber van de kunst van Hans Op De Beeck. Hoe dat zo gekomen is, weet ik niet precies. Vermoedelijk na het zien van maquette in een hoekje van wat toen nog het Haags Gemeentemuseum heette. Maar het kan ook na het zien van een film van zijn hand zijn geweest toen de manifestatie Into Nature in 2017 het Holtingerveld aandeed.

Afgelopen zaterdag, bezocht ik Nachtreis, een groot overzicht van Op De Beeck in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen (KMSKA). Ik citeer hieronder uit het publieksboekje bij de tentoonstelling:

‘Hans op de Beeck (1969) neemt je in Nachtreis mee op een bijzondere wandeling door een verlaten mysterieus landschap. Zijn monochroom grijze sculpturen lijken met as bedekt. Ze zijn bevroren in de tijd. De werken nodigen uit om stil te staan bij het leven, bij de vele gezichten van schoonheid en ontroering van het alledaagse, onbewaakte moment.

Maar er is meer. Achter de serene schoonheid schuilt een raadselachtige en duistere sfeer van een nakende ontsporing. De verstilde beelden van personages, stillevens en objecten, dieren en architectuur nodigen uit om verder te kijken dan de oppervlakte, om je onderbewuste te verkennen en om troost te vinden.’

Troost vinden makkelijker is gezegd dan gedaan. Veel beelden gaan, volgens mij, door het as-effect en de verstilling over De Dood. Hoe de marketingafdeling zijn best ook doet het anders voor te stellen, de tentoonstellingstitel spreekt weer eens boekdelen. Op De Beeck is een kunstenaar die nadrukkelijk voortborduurt op de Romantische traditie.

De kwaliteit van het werk zit in een niet-intellectuele kunstbenadering. Wat mij daarnaast aanspreekt is dat zijn beelden en taferelen appelleren aan kijkdozen, illustraties uit sprookjesboeken van honderd jaar geleden en analoge animatiefilms. Kortom, in vormen van kunst die op kinderen een dusdanig grote indruk maken die daarna nauwelijks meer overtroffen wordt.

Nachtreis is nog tot en met 17 augustus te zien in het KMSK te Antwerpen.