Gesprek opgevangen na een informatieavond over ‘Het verhaal van Emmen’
Helaas Jamal Ouariachi, voor schrijvers waar geen vraag naar is ziet de toekomst er niet goed uit

Marcel van Roosmalen, boegbeeld van de reportage, doet vermoeid in Drenthe

Marcel van Roosmalen in Assen
De bewonderenswaardig getalenteerde Marcel van Roosmalen is niet te benijden. Sinds hij voor 1,6 miljoen euro een huis heeft gekocht in de Amsterdamse buitenwijk Watergraafsmeer, en zijn partner haar inkomen als columnist bij de Volkskrant kwijtraakte, moet hij nog harder werken dan hij al deed. Columns schrijven en voorlezen, in talkshows verschijnen, podcasts opnemen, Gijs Groenteman helpen, commentaar leveren, optredens verzorgen en vast nog meer.

Sinds vorige week heeft hij daarnaast een eigen televisieprogramma, Van Roosmalen op reportage. BBNVARA heeft hem daarvoor gevraagd, vertelde hij in de eerste aflevering, gezeten voor een boekenkast in een hotel te Wormer ‘want we wonen tijdelijk bij mijn schoonmoeder’. Idee achter het programma is dat hij als ‘boegbeeld van de reportage’ duidelijk maakt wat er bij het maken van reportages komt kijken.

Dat zou nodig zijn omdat volgens Van Roosmalen de kijker van reportages op televisie vaak maar tien procent te zien krijgt van wat er in het echt gebeurt, achter de schermen. Negentig procent komt neer op ‘wachten, de reis ernaartoe, het aanspreken van mensen die niet willen praten, het gehang, het gedoe voor je ergens naar binnen mag’. Van Roosmalen op reportage belooft kortom de werkelijkheid.

Reportages schrijven was ooit de corebusiness van Van Roosmalen. Tot er voor dat tijdrovende werk steeds minder werd betaald, omdat ze steeds minder werden gelezen, want lezers hebben moeite hun aandacht ergens bij te houden, ook als een tekst goed geschreven is. Waarna hij zich specialiseerde in het schrijven van columns, die veel korter zijn en waar je niet voor op reis hoeft. Het ging hem zo goed af dat hij populair werd en op televisie mocht verschijnen en er vervolgens in slaagde drie dikke boeken met geschreven reportages, oud spul dus, aan de man te brengen.

De cirkel is rond, zou ik nu kunnen zeggen. Ware het niet dat een geschreven reportage iets anders is dan een reportage voor televisie.

Waar Van Roosmalen voor de eerste aflevering van zijn programma afreisde naar de vakantiebeurs in Utrecht en het Tata Steel Chess Tournament in Wijk aan Zee, viel de keuze voor aflevering twee op Drenthe. Abonnementhouders van NPO Start hebben kunnen zien dat hij een bezoek heeft gebracht aan het Hunebedcentrum in Borger en dat hij daarna bij de Bonte Wever in Assen binnenstapte voor het Dutch Open Darts. Vrijdag 13 september is het te zien op NPO3.

Spoiler alert: tot dusver oogt Van Roosmalen op Reportage als een televisieprogramma waar de hoofdrolspeler zelf heel erg moe van wordt.

Van Roosmalen doet alsof hij met tegenzin zijn werk doet, wekt de indruk dat hij de wereld een gekkenhuis vindt, maar beweert het tegendeel, speelt dat hij als schrijver veel weet van het maken van televisie, bewijst met vragen aan een cameraman zijn ongelijk, suggereert dat hij op reportage is, maar presenteert in werkelijkheid een satirisch mediaprogramma met een iets te laag grapgehalte en geniet er ondertussen van dat hij hiervoor goed betaald wordt.

Dat laatste hoop ik. Vooral voor het gezin Van Roosmalen. Wonen in Amsterdam is niet gratis, en je moet er niet aan denken dat vader en moeder de vaste lasten niet meer kunnen betalen waarna een televisieprogramma wordt gemaakt waarin de familie helemaal naar de rand van de Veluwe of verder moet verhuizen. In werkelijkheid vrees ik dat dit programma geen meerdere seizoenen krijgt.