Emmen vormde zondag het decor van het Gooi Maar In M'n Pet-festival, een bijna jaarlijks terugkerend muziekevenement in opdracht van de middenstand. Die koopt met het festival twee producten voor de prijs van een. De eerste is het lokken van meer publiek naar de winkels. De tweede ervoor zorgen dat het centrum van Emmen op koopzondagen een meer levendige indruk maakt.

Het aardige van het Gooi Maar In M'n Pet-festival is dat muzikanten niet alleen om de oren van het publiek spelen, maar ook om wat ze in Zuidoost-Drenthe klungelgeld noemen. Dat laatste wordt steeds ingewikkelder.

Ik leverde mijn bijdrage door eerst vijftig euro te pinnen bij het Albert Heijn-filiaal aan de Baander, vervolgens in de winkel een zoete aardappel uit het schap te halen en daarmee naar de laatste kassa te gaan waar je nog met cash kunt betalen.

“Wat voor aardappel is dit”, wilde kassamedewerker weten.

“Een oranje”, antwoordde ik, “die paarse zijn mij vandaag te duur.”

“Heeft u niet kleiner”, vroeg de kassa-medewerker na een blik op mijn briefgeld. “Kunt u misschien pinnen?”

“Nee, sorry”, loog ik. “Kan ik een deel van het te veel betaalde geld in kleinere munten retour krijgen? In euro’s?”

De kassamedewerker werd ietwat ongelukkig van mijn gevraag. Met moeite verzamelde hij het retourbedrag. Tellen is ook niet makkelijk.

“Wilt u de bon mee?”, besloot hij.

We wensten elkaar een fijne dag.

Daarna liep ik met mijn zoete aardappel in de ene hand en een paar muntjes in het andere knuistje naar het Raadhuisplein waar vlak voor het terras van een café een bandje stond te spelen. Don’t you forget about me van Simple Minds herkende ik, maar dan in een folkuitvoering. Op een briefje las ik dat het bandje uit Stadskanaal kwam: Folkya. Ik beloonde dit alles met een euro. Het Gooi Maar In M'n Pet-festival telde dit jaar 35 acts, had ik ergens gelezen.

’s Avonds at ik een eerder op de vrijdagmarkt gekochte bloemkool met groenteburger van de Jumbo. En stukjes rode aardappel. Volgende keer weer een paarse.