Een paar jaar geleden kreeg ik een insectenhotel cadeau, een bouwwerkje dat is bedoeld om de biodiversiteit te stimuleren en insecten, het liefst bijen, een kans te geven zich voor te planten zodat ze daarna bloemen kunnen bestuiven en zich mogen laten opeten door de vogels. Ik gaf het hotel een plek in onze tuin en wachtte af. Een succes werd het niet. Blijkbaar voldeed het niet aan de wensen van de vliesvleugeligen.

Sindsdien kijk ik ietwat jaloers naar wat er zoal op dit gebied gaande is. En dat is nogal wat. Achter het verschijnsel lijkt een complete industrie schuil te gaan, die wordt aangejaagd door natuurorganisaties en geëxploiteerd door bouwmarken en tuincentra. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat er behoorlijk wat geld in omgaat - een ecosysteem waarbij eco staat voor economie. Je kunt er subsidie voor krijgen, daar begint het meestal mee, heel goed dat er een overheid is. 

Ondertussen worden de insectenhotels steeds groter en buitenissiger. Duurder ook, vermoed ik. Dit voorjaar trof ik een fraaie bij de kerk van Sleen, met een architectuur geïnspireerd op diezelfde kerk. Bij nadere inspectie leken er geen insecten te logeren. Misschien was het nog te koud, misschien was het seizoen nog niet daar, misschien keek ik niet goed. Wat ik wel zag, was kort gemaaid gras in de omgeving. Volgens mij houden insecten daar niet van.

Deze week zag ik bij Geesbrug, ja ik ben een man van de wereld, een minstens zo bijzondere variant. Het plaatselijke hotel was gebouwd in de vorm van de letter ‘g’ en fungeerde meteen als een dorpsmarkering. Slim bedacht, zeker vanuit toeristisch oogpunt. Het kon niet anders of er was veel bouwplezier aan voorafgegaan. Knutselende mannen in een schuurtje, vrouwen die komen kijken, biertje erbij. Jubelende kinderen. Gezellig, gezellig. Sociale cohesie is goed voor de mens en de leefbaarheid. 

Maar ook hier zag ik nergens insecten.