Mij werd gevraagd tijdens een bijeenkomst in De Nieuwe Kolk in Assen een kritische beschouwing te geven over de stand van zaken van de Drentse kunst en cultuur op dit moment. Mij werd gevraagd de Drentse cultuursector een spiegel voor te houden.

Ik hapte gretig toe.

Maar toen ik bedacht wat dat in de praktijk kon betekenen, kreeg ik spijt. Mensen een spiegel voorhouden, is makkelijker gezegd dan gedaan. Voor je het weet krijg je lamme armen. Voor je het weet, zien mensen in jouw spiegel zaken die ze niet willen zien. Rimpels. Vetkwabben. Onderkinnen. Onwillig haar. Een troebele blik.

Daarna begon het verzoek een kritische beschouwing te geven mij dwars te zitten. Wat voor kritiek zou dat moeten zijn? Is het toegestaan op de man of de vrouw te spelen? Of is algemene kritiek beter, zodat je kunt denken ‘het is ergens wel waar, maar het geldt niet voor mij.’

Lees hier verder.