Ook ik bezocht het Hello Festival in Emmen. Vooral om Madness mee te maken, de band die begin jaren tachtig bekend en zelfs populair werd met Britse ska en in 2012 piekte door tijdens een jubileum van Queen Elizabeth op het dak van Buckingham Palace in Engeland het nummer Our house te spelen.

Was het leuk? Als je warm gelijkstelt aan goed hadden we er goed weer bij.

Het optreden van Madness viel mij niet mee. Vanuit de tent zag wat op het podium gebeurde er weliswaar goed uit, vooral qua kleding en visuals (filmbeelden van o.a. The Ladykillers met Alec Guiness), wat ik hoorde, klonk minder. Nogal rommelig en weer eens veel te hard. Het enthousiasme van het publiek nam zienderogen af.

Ergens halverwege bekroop mij het idee dat de setlist niet slim in elkaar was gestoken. Dat de mannen van Madness de leeftijd ver voorbij zijn om alleen maar strakke ska te spelen – trice as older – is begrijpelijk, dan nog is het onverstandig om het latere, veel interessantere repertoire zo verbrokkeld te brengen.

Bananarama deed dat in 2018 in Emmen veel slimmer. En die hadden er niet eens tent bij nodig.

Als mij over een jaar of tien naar herinneringen aan het Hello Festival 2023 wordt gevraagd, zou het zomaar eens kunnen dat ik het optreden van Gruppo Sportivo noem.

Ook bij Hans Vandenburg, Max Mollinger en de voortreffelijke Bombitas Lies Schilp en Inge Bonthond stond het volume ver in het rood. Ook Gruppo speelde rommelig. Maar van hen kon ik het beter velen. Disco really made it, met fragmenten van K.C. & The Sunshineband, David Bowie en Frankie Goes To Hollywood werd er zelfs leuk van.

Of anders Son Mieux, ook uit Den Haag, met zwabber-zanger Camiel Meiresonne die mij deed denken aan Kees van Kooten als een van de Positievo’s. Ach, wat vond hij Emmen mooi en fijn, wat was hij nieuwsgierig of we een leuke dag hadden en raadde hij ons aan om in het hier en nu te zijn. Maar zijn feestelijke muziek sorteerde een zeer positief effect, dat moet ook gezegd.

Misschien herinner ik mij tegen die tijd nog de verrassende aanwezigheid van Collectie Brands en het Drents Museum op het festivalterrein. Laatstgenoemde deed met onder meer polsbandjes voorzien van qr-codes naar de museumwebsite aan aandachttrekkerij voor de tentoonstelling over Vincent van Gogh in Drenthe, later dit jaar. 

Artistiek interessant is het Hello Festival overigens niet (meer). Een paar jaar geleden werd die handdoek in de Rietplas geworpen toen het organisator No Limit Events voor de zoveelste maal duidelijk werd dat het publiek de programmering bijzaak lijkt te vinden. Het is in Emmen al gauw best.

Dit jaar las ik bij RTV Drenthe dat Wim Beekman het prima georganiseerde festival ‘een familiefeestje met een reünie-sfeertje' noemt. Vandaar dat de bars op het terrein zijn vernoemd naar verdwenen discotheken: Boogie Bar, Skopje, Arizona, Bermuda. Vandaar dat opnieuw meer dj’s met hos- en meezingmuziek waren gecontracteerd.

Die muziek mag dan door sommige lollige radiozenders in het Westen ‘fout’ worden genoemd, in deze contreien is zoiets aanleiding voor een uitbundig volksfeest.