De postbode bracht zaterdag een pakket met Poze, het magazine-achtige tijdschrift van uitgeverij Ter Verpoozing uit Peize. ‘Deze Poze is een grabbelton met oud en nieuw werk’, schrijft samensteller, hoofdredacteur en uitgever Gerard Stout in een voorwoord. In de tweede alinea meldt Stout dat hij zowel met het tijdschrift als de uitgeverij stopt. ‘Diverse ongemakken helpen me de koers te verleggen’, schrijft hij monter.

Hoewel ik het ‘nieuws’ al veel eerder heb vernomen, uit eerste bron en daarna via Sophie Timmer van RTV Drenthe, komt het bericht wederom rauw binnen. Ter Verpoozing mag dan geen bekende, commercieel succesvolle uitgeverij zijn, het is in wereld die Drenthe heet een van de meest belangrijke. In mijn persoonlijke wereld zelfs belangrijker dan Koninklijke Van Gorcum en Het Drentse Boek samen.

Ik vermoed dat ik de meeste titels uit het fonds van Ter Verpoozing in handen heb gehad. Een groot aantal heb ik ingezien en een flink aantal zelfs gelezen en vervolgens beschreven. Wat ik van die boeken heb opgestoken, onthouden en geleerd, laat zich niet samenvatten. Laat ik zeggen dat het zeer veel is, ook al kan ik dat niet altijd bewijzen en in praktijk brengen.

De laatste Poze, nummer 21, is in bijna alle opzichten een terugblik. Wie meer wil weten van leven en werk van Gerard Stout kan in het tijdschrift beginnen en daarna contact met hem opnemen. Mogelijk volgt er een gesprek, grote kans dat het een goed gesprek wordt. Voor wie dat iets te ver gaat, is er het vooruitzicht van een nieuwe roman, getiteld Eyoum. Afgaand op wat Stout erover schrijft, wordt het een veelbelovend boek.