De wandelende professor-planoloog Zef Hemel zet er flink de pas in
Bartje vijftig jaar later, dankzij Tom Meijers straks te zien bij RTV Drenthe

Een boek ter bestrijding van de ontlezing (5)

Naked Lunch Forum Haren 2022
Hoe is het met je boek?

– Goed.

Dat klinkt zuinigjes.

– Is het zo? Sorry. Het gaat prima met mijn boek. Aardig dat je het vraagt. Gisteren nog opgetreden voor veertig, misschien wel vijftig mensen in Haren, op uitnodiging van Rense Sinkgraven van Forum Groningen. Samen met Jean Pierre Rawie. Mooi hoor.

Kwamen die mensen voor jou, of voor Rawie?

– Voor ons alle twee zou ik zeggen. En voor Rense Sinkgraven. En de gratis melk en broodjes, want het was een Naked Lunch, daar wordt altijd gratis melk en broodjes bij geserveerd. Sinkgraven stelde vragen en het publiek luisterde en at. Slimme formule.

En wat wilde Sinkgraven zoal weten?

– Dingen die in mijn boek Woest en ledig staan. Over wat ik in mijn brief aan Lize Spit heb geschreven bijvoorbeeld, over mijn bewondering voor Karel ten Haaf, over of je een Drent kunt worden, over mijn liefde voor verzamelen en muziekkoepels. De juiste dingen.

En Rawie zat er al die tijd zwijgend naast.

– Natuurlijk niet. Hij gaf antwoord op andere vragen middels anekdotes die je kunt nalezen in de mini-essays in zijn nieuwste boek Hebben we hiervoor tachtig jaar gevochten. Rawie kun je er goed bij hebben als je melk drinkt. We speelden ook nog even een meningsverschil na over wat goede en slechte gedichten zouden zijn, grofweg over het verschil tussen zijn poëzie en die van Wouter Godijn. Heel beleefd en beschaafd. Hij erudiet, ik begripvol.

Voorlezen?

– Ja, we mochten ook voorlezen. Ik over een bermmonument bij Klazienaveen-Noord. Hij over de moeite die het kost om een nieuwe poes op te halen bij een asiel. Dat leidde nog tot een opmerking uit de zaal van iemand met een vergelijkbare ervaring – kattenverhalen doen het altijd goed. Ik heb ook nog een verhaal over een onzichtbare Koreaanse kunstenaar voorgelezen. Dat was een klein succes, al zeg ik het zelf.

En daarna signeren.

– Inderdaad, daarna signeren. Vooral Rawie. De mensen van boekhandel Boomker hadden een tafel met meerdere exemplaren opgesteld. Hoewel Rawie al jaren niet meer kan signeren, hij werkt met een stempeltje waarvan het resultaat bijna niet van een echt handschrift is te onderscheiden, had vooral hij het er maar druk mee. Nog een paar dagen en het is kerstmis. Het geld was nog niet op in Haren, merkte ik.

En jij?

– Ook ik mocht signeren, ja. Nog vierhonderd van dit soort optredens en uitgever Peter ten Hoor van kleine Uil kan een nieuwe druk opleggen. Dank je wel.