Afgelopen zaterdag werden tijdens de jaarlijkse redactieborrel van Dagblad van het Noorden in Groningen de bijbehorende jaarlijkse prijzen voor journalisten uitgereikt. Daar was ik dit keer niet bij. Wegens omstandigheden. Ik maakte daardoor niet mee dat ik in de prijzen viel. En het was niet eens de minste: Willibrord Frequin Award, een wisselbokaal, maar bovenal een begerenswaardige oeuvreprijs in de Noord-Nederlandse journalistiek.

Dankzij Elsbeth Deutjes, schoonmaakster van wandelgangen met kringen bij bronnen in de nabijheid van zegslieden, ingewijden en woordvoerders van wie de echte naam bij de redactie bekend is, heb ik gelukkig de hand weten te leggen op het juryrapport:

“Ze hebben het moeilijk, de kunsten. De zalen lijden nog altijd onder de naweeën van corona. De krant is solidair met de zalen. Wij doen ook minder aan kunst. Nog even en het is gedaan met de wekelijkse cultuurbijlage. Omdat iedereen zo graag pakjes laat thuisbezorgen en terugstuurt, is er wereldwijd gebrek aan papier en dus geen gebrek aan prijsstijgingen.

En als er te weinig geld is, dat weten we allemaal, dan zijn de kunsten klos.

We hebben het natuurlijk over de papieren krant, dat zou misschien niet moeten, maar dat is nog wel de plek waar de kunsten het gemakkelijkst te vinden zijn. En nog worden opgezocht. Online scoren moord en verkrachting een stuk beter dan een voorstelling, gedicht of muziekstuk.

Als je niet schiet kun je niet scoren, sprak Johan Cruijff. En als je niet scoort kun je ze wel schieten, zeggen wij erachteraan.

De ingreep is vervelend voor de kunstlezer en frustrerend voor de kunstschrijver. Daar hebben we goeie van. De jury wilde er eentje uitlichten. Hij is al decennia een stabiele factor met een enorme inzet en een dito reeks producties over onderwerpen die het hele kunstveld beslaan. Van disco tot dichtwerk. Alles wat hij schrijft is hyperleesbaar, verklarend, begrijpelijk, permanent van hoog niveau en bovendien krankzinnig veel. Hoogste tijd voor de Willibrord Frequin Award, de oeuvreprijs.

De jury maakt zich wat zorgen over het ontbreken van nachtrust bij de winnaar. Of hij beschikt over het vermogen om te kunnen lezen en slapen tegelijk. Naast al dat werk voor de krant knalt hij er ook nog een doorwrocht blog uit, produceert tussendoor nog even een boek en presenteert hij maandelijks met Annette Timmer De Literaire Hemel in café De Amer.

De winnaar die toen nog niet wist dat hij de winnaar was, meldde zich donderdag af voor deze avond. Hij moet werken. Vanzelfsprekend. Bovendien, en dat is toch iets om bij stil te staan, voegde hij er aan toe, verwijzend naar het schrappen van de cultuurbijlage: ‘Ik ben nu tóch het zonnetje niet’.”

Einde dit deel van het juryrapport. Daarvoor en daarna werden meer onderscheidingen toegekend.

Achteraf heb ik als trotse winnaar uiteraard de jury hartelijk bedankt voor de prachtige prijs die ik hedenmorgen in ontvangst heb mogen nemen. De overhandiger, zelf tijdens de prijzenregen getroffen door De gouden pik voor verhoging van de sfeer ter redactie, bleek de bokaal te hebben gebroken en gelijmd. Dit meld ik ook voor de notulen.

Ik draag de award op aan mijn naaste collega's zonder wie ik nooit et cetera, enzovoorts, verdomd interessant, gaat u vooral verder.