NRC stond donderdag met een hoofdredactioneel commentaar stil bij het overlijden van Oliva Newton-John. Ik keek daarvan op, en las het stuk vanwege die verbazing met extra belangstelling. Het zal vermoedelijk niet de laatste verrassing van deze zomer zijn.

De commentator van dienst eindigde met de volgende zin: ‘Het plot mag dan voorspelbaar zijn, maar wie wordt er niet vrolijk als iemand roept: Greased lightnin'!

Niemand zag het, ik had het ook niet kunnen doen, maar ik stak na het lezen mijn vinger omhoog.

Mijn gedachten waren teruggegaan naar 1978. Ik was dertien jaar, zat in de tweede klas van het atheneum en was verliefd op Carol. Daarin stond ik niet alleen. Iedereen in mijn omgeving was verliefd op Carol. Dus ook mijn beste vriend Constant. Carol wist dat. Ze speelde ermee. Ze speelde met iedereen. Dat maakte haar nog indrukwekkender dan ze al was.

Hoe we het precies voor elkaar kregen weet ik niet, het zal de verdienste van mijn beste vriend zijn geweest, die was in alles veel handiger, maar het werd zo geregeld dat we met Carol naar Grease konden. In Leiden. Carol speelde het slim: ze nam twee vriendinnen mee, Anne en Yvonne. We waren dus met zijn vijven.

Ik hield niet van erg Grease. Sterker, het liedje dat aan de film vooraf was gegaan, You’re the one that I want, deed pijn aan mijn oren en beloofde ook voor de rest weinig goeds. Ik kon mij weliswaar enigszins herkennen in de tekst, maar de muziek stond heel ver af van mijn smaak. Slappe highschoolpop vond ik het. Om niet meer te achterhalen redenen, was ik dat jaar into The Kinks.

Eenmaal in de bioscoop, Luxor aan de Stationsweg, er zit nu een eettent in, moesten er zitplaatsen worden gevonden. Door een speling van het lot, of op zijn minst een slechte timing mijnerzijds, slaagde ik er niet in om naast Carol te zitten. Het leek er op dat ze dat ook helemaal niet wilde. Ze had  heel andere ideeën.

En zo kwam het dat ik Grease vanaf de verkeerde rij zag, naast Yvonne, schuin achter Carol en Constant. Semi-klassiek tienerdrama. Gelukkig was het donker in de zaal.

De film was niet goed, artistiek gezien. Zo keek ik toen al naar ‘de dingen’: afwisselend uit de hoogte of laagte, niet uit slimheid, meer uit onvermogen om aansluiting te vinden en te houden bij de meerderheid. Naarmate de tijd vorderde, werd de film steeds slechter.

Bijna anderhalf uur lang zat ik mijzelf te ergeren en op te vreten. Na afloop had ik een klomp in mijn maag waaruit een slechte herinnering is gegroeid. Yvonne heeft er niets van gemerkt. Carol en Constant al helemaal niet.

Met plezier terugdenken aan Grease is onmogelijk. En aan Oh Carol van Neil Sedaka heb ik ronduit een hekel. Niet alle herinneringen worden zoet naarmate de jaren vorderen. Het meest pijnlijk is dat ik uiteindelijk het contact met Constant ben kwijtgeraakt.