Op de valreep nog even naar Open Stal in Oldeberkoop geweest, nog altijd de langst bestaande kunstroute van Nederland.

Ergens had ik gelezen dat de 51^ste editie compacter zou zijn dan de voorgaande route. Wandelend van tentoonstellingslocatie naar tentoonstellingslocatie bleek dat inderdaad het geval. Ik miste minimaal vijf plekken: geen tuin en stal van boerderij Hof, geen textielwinkel Hawar, geen consistorie, geen schoolgebouw De Tjongeling, geen plek bij de tennisvereniging.

Waarom moeilijk doen als iets een keer krimpt? Waarom zou alles altijd groter moeten worden? Het hele jaar de mond vol hebben over consuminderen en als we dan een keer met minder moeten zien rond te komen, letterlijk in dit geval, voelen we ons tekort gedaan.

Bij navraag in de kiosk bleek het verkorten van de route een reactie op klachten over de 50^ste editie. Die was met 23 locaties als te lang ervaren. Dit keer telde Open Stal 16 tentoonstellingsplekken. De CAV-fabriek zat daar – gelukkig – opnieuw bij. Misschien wel voor het laatst, want hij zou zo maar verkocht kunnen worden. En dan komen plekken als Hawar en boerderij Hof meteen weer van pas en in beeld.

Dat de consistorie niet bezocht kon worden, had een heel andere reden. Er is een familie uit Oekraïne in ondergebracht. Die schuif je niet zomaar opzij. We blijven hopen dat tijdelijk is.

Dan over de kunst. Wat sprong eruit? Op weg naar huis, terugblikkend, dacht ik aan de portretten van Annemarie Busschers. Hoewel ik haar schilderijen vaker heb gezien, en daardoor (bijna) vertrouwd ben met haar potentieel verouderingsproces, was het opnieuw confronterend om achter de met groot vakmanschap gemaakte portretten een aantal van de geportretteerden te herkennen: dit keer Annabel Birnie, Dorothea van der Meulen en even verderop Patty Wageman.

Blij verrast werd ik in de MFA Mejander door de geluidsobjecten van Ad van Aart, die van oude stofzuigers en pijpen een orgel heeft gebouwd dat met knoppen bediend kan worden. Er schuilt geen groot componist in mij. Ook heel goed vond (en vind) ik het werk van Cisca Poldervaart, gelaagde grafiek met daaroverheen een voile, zodat het extra diepte krijgt.

Bij de installatie SOIL22 van Boerstra Engineering, een nagemaakte gasboorput op de Doevekaampe (foto boven), van niemand anders dan Arjen Boerstra vond ik de begeleidende tekst bijna nog beter dan het werk zelf:

‘Boerstra Engineering is betrokken bij het welzijn van onze bodem. De bodem als een mengsel van organisch materiaal, mineralen, gassen, vloeistoffen en organismen die samen het leven in stand houden. Door hoop en vertrouwen weer hoog op de agenda te plaatsen, zijn er out of the box gecreëerde methodes ontwikkeld om wie en wat we zijn te evalueren en onderhevig te maken de nieuwe exploraties: alles met het oog op een beter bestaan en met de blik gericht op een toekomst die alle verwachten zal overstijgen’.

In het Molenbosch was het gezichtsveld van het portret dat Gert Sennema in 2010 in een boomstam heeft gesneden weer kleiner geworden.

Volgend jaar weer.