Iets meer dan een jaar geleden, begin april 2020, was er veel kritiek op de opstelling van minister Ingrid van Engelshoven tijdens het begin van de coronacrisis. Ze zou binnen het kabinet te weinig steun vergaren voor de cultuursector.

Half april kwam haar antwoord: driehonderd miljoen euro aanvullende maatregelen voor kunst en cultuur. "Dit is de eerste specifieke sector waar het kabinet aanvullende maatregelen voor treft", zei ze er destijds trots bij.

Daarop kwam nieuwe kritiek. Laat dat maar aan de kunst- en cultuursector over.

De extra steun zou vooral ten goede komen aan gesubsidieerde instellingen, terwijl de zzp'ers het volgens criticasters veel beter konden gebruiken. Van Engelshoven pareerde door te stellen dat de extra steun gesubsidieerde instellingen in staat zou stellen opdrachten te verstrekken aan zzp'ers. Voorts zou het niet bij de 300 miljoen steun blijven, kondigde ze aan. Aldus geschiedde.

Eind vorige week werd het rapport Ongelijk getroffen, ongelijk gesteund van de Boekman-stichting gepubliceerd. Na lezing trok de Creatieve Coalitie, een organisatie van 46 belangenorganisaties uit de culturele en creatieve sector, samen goed voor meer dan 50.000 'makers' de conclusie dat de corona-steun zzp’ers en flexibel werkenden 'volstrekt onvoldoende bereikt'.

Uit een persbericht van de Creatieve Coalitie:

"De minister van OCW sprak de hoop en verwachting uit dat via de specifieke steun van OCW de keten in stand zou kunnen worden gehouden. De bedoeling was ‘het waarborgen van de werkgelegenheid in de sector’. Via de ‘opnieuw op gang komende opdrachtenstroom zou de werkgelegenheid van de flexibele schil worden gefinancierden geborgd. De Creatieve Coalitie constateert dat dit beleid heeft gefaald.

In tegenstelling tot de bedoeling bezuinigen de organisaties 55% op de kosten van zzp’ers. Van de grote organisaties bezuinigen volgens het Boekman-rapport niet minder dan 73% op hun zzp’ers. Alleen de kleine organisaties ontzien de zzp’ers. Het is dus een beleidskeuze van organisaties.

Ruud Nederveen, de voorzitter van de Creatieve Coalitie: 'Het is uitermate pijnlijk en ontstellend om zien dat de overheidssteun nauwelijks werd aangewend maar werd opgepot, terwijl mensen hun werk en inkomen volkomen zagen wegvallen. Als we nu in het rapport kijken naar de financiële resultaten bij de meerjarig gesubsidieerde instellingen dan zien we dat bij de dans-, muziektheater- en muziekgezelschappen en instellingen twee derde van die specifieke coronasteun bij de instellingen gewoon op de plank is blijven liggen.

Voor de aankomende periode voorzien we een podiuminfarct en is het voor nieuwe producties en net afgestudeerden bijna onmogelijk om er nog tussen te komen. In navolging van een van de conclusies uit het rapport willen wij dan ook harde afspraken maken met de opdrachtgevers over het afrekenen over geannuleerde of te annuleren producten en waarborgen dat nieuwe steun doorvloeit in de keten.' "

Afgelopen donderdag kondigden de ministers Wouter Koolmees (SZW), Wopke Hoekstra (Financiën) en Stef Blok (EZK) nieuwe coronasteun aan, ook voor de kunst- en cultuursector. Concreet gaat het voor het derde kwartaal om € 45 miljoen voor BIS- en erfgoedwetinstellingen en € 25 miljoen voor een verlenging van de directe steun aan makers.

In april liet Paul Sebes van het deels naar hem vernoemde bedrijf Sebes en Bisseling weten dat zijn literair agentschap niet langer ongevraagd manuscripten toegestuurd wil krijgen. Sebes kan het niet meer aan. Het zijn er teveel geworden, 'soms wel vier of vijf per uur'.

Sebes vermoedt dat veel mensen met een culturele interesse of achtergrond in coronatijd de pen ter hand hebben genomen en hun geschriften nu ook serieus uitgegeven wil zien. Hoewel het zijn werk is schrijvers en boeken onder de aandacht van media en publiek te brengen, heeft hij dat liever niet.

Dan te bedenken dat meeste aspirant-schrijvers vermoedelijk nog nooit van Sebes en Bisseling hebben gehoord. Veel coronaliteratuur wordt uitgegeven via printing on demand, in eigen beheer of via uitgevers als Gopher in Harderwijk, Elikser in Leeuwarden en Ambilicious in Breda.

Terwijl een collega eerder deze week de dyslecticus Andries Mol  uit Noordscheschut in de krant aan het woord liet over diens roman Verwaaid in de wind, interviewde ik huisschilder Michael Planting uit Assen (foto bovenaan) en advocaat Sjoerd  Visser uit Sellingen (foto). Planting debuteerde onlangs met Het hart op de juiste plaats. Visser publiceerde sinds februari 2020 zeven dichtbundels.

Met het oog op de naderende Boekenweek vandaag, vrijdag, in de dagkrant en de cultuurbijlage aandacht voor Visser en Planting. Maar ook voor Jetske Kingma uit Leeuwarden die als uitgever de slogan 'van manuscripten krijgen wij nooit genoeg' hanteert en onlangs de debuutroman Aangeraakt van Linda Beukeboom uit Paterswolde de wereld in heeft geholpen.

Voor de liefhebber nog even dit. Woensdag ontving ik een persbericht over het in Groningen spelende Het huis aan de singels van schrijfcoach en boekenproducent Tine Versteegh. Deze debuutroman, een product van uitgeverij Donkigotte in Den Haag, is vanaf 1 juni gedurende drie weken te bestellen.

Citaat uit het persbericht:

'Drie weken knallen om het boek in de schijnwerpers te zetten en er daarna niet meer van laten drukken dan het aantal dat is besteld: het past helemaal in een tijdgeest waarin duurzaamheid het credo is en verspilling moet worden tegengegaan.'

Citaat van de auteur uit hetzelfde persbericht: ‘Stapels onverkochte boeken voelt niet als een duurzame keuze. Het lijkt me leuk, verantwoord en zeker ook spannend om een heel nieuw model uit te proberen en precies dat aantal te produceren waarvoor lezers belangstelling hebben getoond.'

Enzoverder, enzovoorts.

Bij het uitruimen van haar appartement dook Een zaterdagmiddag van Bert Wagendorp weer op. Daar was ik blij mee. Ik had het boekje, een novelle, een jaar of vijf geleden uitgeleend in de hoop dat het haar een paar goede momenten zou opleveren.

Wagendorp is daartoe in staat, hij heeft een heldere en overzichtelijke stijl. Wat ook meehelpt, is dat in Een zaterdagmiddag een moeder aan het woord is. Ze vertelt kalm aan haar zoon over de dood van haar broertje tijdens de Tweede Wereldoorlog en gunt die zoon een glimp op hoe de dood haar leven en dat van haar naasten heeft getekend.

Ik ben er nooit achter gekomen of ze het boekje – grote letter, slechts tachtig bladzijden – daadwerkelijk heeft gelezen. Steeds als ik bij haar op bezoek kwam, iedere donderdagavond, zag ik het bij de televisie in een grote koperen schaal tussen de tijdschriften en puzzels liggen. De paar keer dat ik ernaar informeerde, gaf ze afleidende antwoorden.

Ze was een afstandelijke vrouw, hartelijk als het haar uitkwam. Bijna alles ging met een omweg, met suggesties en hints. Je moest haar begrijpen. Aanvoelen. De laatste jaren werd dat steeds moeilijker. Er groeide een vlies over haar heen. Ik vermoedde dat ze nauwelijks nog las, maar dat niet wilde toegeven. Niet aan mij althans. Ik denk dat ze aan het einde van een bladzijde niet meer wist wat ze daarvoor had gelezen.

Toen verdween het boekje.

– Dat boekje van Bert Wagendorp heb je dat nog ergens?

Wagendorp? Wie is dat? Ik ken geen Wagendorp.

– Bert Wagendorp, die columnist van de Volkskrant. Ik heb jou zijn boekje geleend. Een zaterdagmiddag, heet het. Een rood boekje. (Dat het boekje eigenlijk grijs is, maar ik de omslag thuis had gehouden, omdat het anders misschien zoek of beschadigd zou raken, verzweeg ik.)

Ze wist niet van een rood boekje, zei ze.

Ik heb nooit iets van jou geleend. En als ik iets van jou leen, krijg je het terug, dat weet je best. Maar ik heb geen boekje van jou. Nooit gehad. De Volkskrant lees ik niet. Ik ben geabonneerd op de Emmer Courant.

Dat laatste was onjuist. Je kunt je niet op de Emmer Courant abonneren. Al sinds de jaren negentig niet meer. Wat wel kan, is 'm met de juiste sticker op de brievenbus bezorgd krijgen. Nooit zag ik haar de Emmer Courant lezen. Op zaterdagen bracht ik haar Dagblad van het Noorden, daar was ze blij mee, maar nooit hoorde ik haar over wat ze had gelezen.

Thuisgekomen doorzocht ik mijn boekenkast. Een zaterdagmiddag was nergens te vinden. Wel vond ik het omslag. Grijs met witte en rode letters. Het lag bij de 'w' op een stapeltje boeken te wachten tot het weer met zijn inhoud zou worden verenigd.

Nu is de inhoud dus weer terug. Een rood boekje, zonder gebruikerssporen, klaar voor de kaft. Al werd ze laatste jaren een beetje morsig, ze was altijd zeer netjes op spullen.

Op het voorplat van Een zaterdagmiddag heeft de uitgever van Wagendorp een zwart vliegtuigje laten drukken. De piloot heeft net een bom laten vallen en vliegt weg. Naar huis. De grijze kaft kan ik nergens vinden.

Persbericht van het Huus van de Taol:

"Elke twee jaar organiseert streektaalorganisatie Huus van de Taol het eenakterfestival Kört & Goed. De opzet is steeds dezelfde: twaalf Drentse eenakters worden op drie avonden op drie verschillende plekken in Drenthe gespeeld. Een jury beoordeelt wie er door mag naar de finale."

Dit jaar wordt er voor het eerst in openluchttheaters gespeeld: op zaterdag 14 augustus in het openluchttheater van Anloo, op vrijdag 20 augustus in het openluchttheater in Aalden en op zaterdag 21 augustus in het openluchttheater in Ruinen.

De finale is op vrijdag 10 september 2021 in openluchttheater Tivoli in Assen. Het festival begint steeds om 20.00 uur. Zes toneelgroepen hebben zich inmiddels aangemeld. Het Huus van de Taol wil er nog graag zes bij hebben. Aanmelden kan tot 15 juni 2021 via [email protected]. Zie ook deze link

De marketingafdelingen van de vier Drentse theaters stuurden een persbericht over het samenstellen van een jongerenpanel onder de kop 'Drentse theaters heten jongeren welkom'. Niets nieuws dus. Het zou pas nieuws zijn als jongeren niet welkom worden geheten.

Het persbericht samengevat: Schouwburg Ogterop in Meppel, Atlas Theater in Emmen, Theater De Tamboer in Hoogeveen en DNK Theater in Assen krijgen van de provincie Drenthe subsidie om een jongerenpanel samen te stellen met als doel 'kennis te nemen van wat leeft onder jongeren en hoe het theater voor hun aantrekkelijker te maken'.

Na het rinkelen van een belletje opende ik De Krant van Toen. En ja hoor, daar trof ik een stuk uit 2004 aan waarin theaterdirecteur Bert Naarding in Assen vertelt over de CultScouts van theater De Kolk. Citaat: 'Naarding kreeg subsidie van de provincie Drenthe, nam contact op met het Jongeren Uitbureau en plaatste een advertentie in de krant. De aanmeldingen stroomden binnen.'

Het slot van hetzelfde stuk: 'Hij hoopt ook dat CultScouts een groot succes wordt zodat het volgend jaar ook lukt om subsidie te krijgen van de provincie. De aanvraag daarvoor van de gezamenlijke Drentse theaters is al de deur uit.'

Daarna sterven CultScouts blijkbaar een stille dood. In De Krant van Toen komen ze niet meer voor. Het begrip 'samenwerking Drentse theaters' duikt daarentegen meermaals op.

In 2005 pleit toenmalig Tamboer-directeur Giel Pastoor voor 'een veel intensievere samenwerking tussen de vier theaters in de provincie Drenthe'. Volgens Pastoor zou de provincie zou het initiatief moeten nemen voor 'een studie' in die richting. Gedeputeerde Hans Schaap pakt de handschoen op.

Eind 2005 meldt Dagblad van het Noorden dat de samenwerking tussen de vier Drentse theaters dichterbij is gekomen: 'Vorige week ondertekenden De Kolk in Assen, Ogterop in Meppel, De Muzeval in Emmen en De Tamboer in Hoogeveen een gezamenlijke aanvraag voor een onderzoeksrapport van de provincie Drenthe.' Een nieuwe stilte volgt, althans in de krant.

Ruim zes jaar later, in januari 2012, rolt de Drentse Theaterkrant van de persen, een gezamenlijk product van de theaters De Nieuwe Kolk, De Muzeval, De Tamboer en Ogterop. Citaat uit Dagblad van het Noorden:

'De krant is het tastbare gevolg én het symbool van de nauwe samenwerking die de vier grootste theaters in de provincie zijn aangegaan. De directies hebben hun handtekening gezet onder een convenant dat bepaalt dat er een periodiek gezamenlijk overleg van de directeuren komt en dat de ook  marketingafdelingen van de vier instellingen hun koers op elkaar afstemmen.'

In april 2012 volgt nieuws over een convenant: 'De theaters van Meppel, Emmen, Assen en Hoogeveen gaan vooralsnog drie jaar samenwerken. Daartoe hebben ze vrijdagavond officieel in schouwburg Ogterop een convenant ondertekend. De ondertekening volgde op het gezamenlijk uitbrengen van een theaterkrant en de instelling van een ’Sirene Sale’ waarbij ze de eerste maandag van de maand met speciale aanbiedingen komen.'

Vijf jaar later, januari 2019 is sprake van een hernieuwde samenwerking: 'De vier Drentse theaters willen laten zien wat de provincie op cultureel gebied te bieden heeft. Onderdeel van de samenwerking is de uitgave van de Drentse Theaterkrant. Ook is een theaterportal gelanceerd, waarop de sites van de theaters te bereiken zijn', meldt Dagblad van het Noorden.

Februari 2020 meldt Dagblad van het Noorden dit: 'Op initiatief van de provincie Drenthe is met het Atlas theater, De Tamboer, De Nieuwe Kolk en Ogterop een eerste overleg gestart om te kijken hoe de grote Drentse theaters meer jonge bezoekers kunnen trekken. Idee is dat ieder theater, met financiële steun van de provincie, ieder op eigen wijze nog dit jaar een programma voor 12+-jongeren ontwikkelt.'

Het is nu mei 2021.

Gedachte mijnerzijds: hoe vaak hebben de Drentse theaters inmiddels subsidie van de provincie gekregen om jongeren te bedienen? Nog een gedachte mijnerzijds: is het niet een reguliere taak van marketingafdelingen van theaters om gegevens te verzamelen zodat een beeld ontstaat van wat (potentiële) bezoekers willen en wensen, ook jonge bezoekers? En nog een gedachte: als reeds in 2012 is besloten dat de marketingafdelingen van de vier Drentse theaters hun koers op elkaar afstemmen, waarom moet dat nu opnieuw gebeuren?

Vierde gedachte: wie voortdurend het wiel probeert uit te vinden, houdt geen tijd over om kinderen te leren fietsen.

Er wordt gewerkt aan een speelfilm geinspireerd op het negentiende eeuwse kinderliedje over Berend Botje uit Zuidlaren. Regisseur is Mans van de Berg, die eerder voor producent Nobs Entertainment De IJslandbende maakte.

Acteurs zijn Doris Zuijderland, Klaas van Kruistum, Thomas Acda, Justin Dos Santos en het van Youtube bekende moeder-dochter-duo Zomayra en Celina. De bioscoopvertoning staat gepland voor 29 september.

Berend Botje vertelt over een stoer meisje (Doris Zuijderland) met een levendige fantasie, tevens de jongste telg uit de mysterieuze kapiteinsfamilie Botje. Citaat uit een persbericht van Just Entertainment:

"De avonturen van de Botjes zijn zó bijzonder, dat niemand gelooft dat ze echt zijn gebeurd. Maar Berend weet wel beter. Als de stad in de ban raakt van een uitzonderlijk vogelei, is zij ervan overtuigd dat het om een Knoetel Ei gaat, dat alleen uitkomt op een verborgen eiland. Ze besluit de gewaagde tocht naar het eiland zelf te maken. Want voor Berend is niets onmogelijk!"

VillaMedia, de website van de Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ), publiceerde maandag een open brief waarin fotograaf Reyer Boxem als freelancer uit onvrede afscheid neemt van Dagblad van het Noorden, mijn krant.

Hoewel gericht aan de hoofdredactie voel ik mij als werknemer in vaste dienst aangesproken door wat Boxem schrijft. Op de eerste plaats omdat ik het omvallende beeld herken dat hij in zijn brief schetst. Fotografen krijgen inderdaad bij kranten al jaren achtereen de duimschroeven aangedraaid. Hun arbeidsomstandigheden verslechteren, precies zoals Boxem schrijft.

Het is niet uit luxe dat Dagblad van het Noorden al jaren geen fotografen in vaste dienst meer heeft. Ik herinner mij de dag in 2013 dat dit besluit op de redactie in Groningen kenbaar werd gemaakt en hoe een van mijn collega's, een zeer goed fotograaf, huilend uit het kamertje van de hoofdredactie stapte. Wat moest ik tegen hem zeggen? Behalve onbeholpen troost bieden, kon ik niets.

Ik ben lid van de vakbond en hoop dat de mensen van de bond in hun gesprekken met werkgevers mede namens mij opkomen voor de belangen van de werknemers en dus voor de journalistiek. Of ze in vaste dienst zijn, of als freelancer werken, maakt mij niet uit. Afgaand op de ervaringen en berichten over het lot van freelancers en zzp'ers zijn de mogelijkheden van de bond beperkt. Helaas.
In zijn afscheidsbrief beschrijft Boxem onder meer hoe schrijvende journalisten met een door de werkgever beschikbaar gestelde smartphone na een door de werkgever aangeboden cursus in toenemende mate zelf foto's zijn gaan maken. En wat daarvan de gevolgen zijn: mindere kwaliteit en minder opdrachten voor freelancers.

Het doet mij terugdenken aan mijn voormalige chef Rob de Kam, die cultuurredacteuren ooit verbood foto's voor de krant te maken: "Ik wil geen kiekjes in de krant. Fotojournalistiek is een serieus vak." Ik omzeilde dit verbod een keer toen ik zeven dagen achtereen met een groep schrijvers door Drenthe wandelde en met een eigen camera af en toe een kiekje maakte en dat onder pseudoniem naar de beeldredactie stuurde.

Niet netjes inderdaad. En zeker niet volgens de regels. Maar wel eenvoudiger dan tussen Grolloo en Hooghalen ineens telefonisch via de beeldredactie in Groningen een fotograaf te moeten optrommelen voor een momentopname. "Ik heb een fotograaf nodig! Nu! Snel! Straks zijn we in Smilde."

In september 2016, drie jaar na het gedwongen vertrek van de laatste vaste fotografen, die daarna als freelancer voor de krant aan de slag gingen, werd het kiekjesverbod van De Kam vervangen door officieel hoofdredactioneel beleid, ingegeven door nieuwe kostenbesparingen. Wij, schrijvende journalisten, mochten op een fotocursus in eigen huis. Bij wijze van investering.

Een aantal van ons mopperde daarover. De meeste collega's hielden zich stil. Uiteindelijk gingen we allemaal onder dreiging van nog meer verlies door de knieën. Zoals we altijd door de knieën gaan voor cijfers. We leerden eerst snelle foto's maken voor de website en schoten daarna af en toe een plaatje voor op een, twee of drie kolom in de papieren krant. Soms gingen ze bij gebrek aan beter 'groot' mee.

Ergens zag ik een voordeel. Omdat het verspilling is op een zonovergoten dag een fotograaf uit Groningen met de auto naar Gees te laten rijden voor het fotograferen van een massief bronzen beeld dat slechts 'klein' wordt afgedrukt. Waren er dan geen fotografen dichterbij beschikbaar? Jawel, maar dat zijn vaak mensen die niet de kwaliteit van Boxem leveren. Dat soort fotografen bestaat ook.

Voor alle duidelijkheid: nooit konden – en kunnen – mijn zelfgemaakte foto's zich meten de kwaliteit van Reyer Boxem, koning van de doorkijkjes, de Escher van de noordelijke fotografie. Heel soms lukte het bijna. Zo'n foto haalde dan de krant met het credit Photopersbureau Lucky Shot of Foto Click. Ook niet netjes en volgens de regels inderdaad.

Vorig week dinsdag bezocht ik zonder doordacht plan vooraf een galerie in Groningen. Ik stelde vragen en ontving antwoorden. Daarna maakte ik een nieuw rondje door de galerie en zette, bij wijze van aantekening, met mijn smartphone een paar kunstwerken op de foto. In reactie op het aanbod van de galeriemensen om zelf beeld aan te leveren voor een eventueel artikel vroeg ik of ze misschien wilden poseren: "Als het resultaat niks is, vraag ik een echte fotograaf."

Die echte fotograaf heb ik ook die keer niet gevraagd. Mijn spontane kiekje kreeg twee kolom en de vermelding Foto DvhN. Het zal mij niet verbazen als iemand in de stad Groningen geïrriteerd raakte toen hij de krant opensloeg en voor de zoveelste keer werd geconfronteerd met een broddelwerkje van een gratis niet-fotograaf.

De afscheidsbrief van Boxem maakt veel los. Terecht. Want het gaat ergens over. Iemand concludeerde dat Boxem is afgehaakt in de race naar beneden. Ik vrees dat ik hem, gewaardeerd fotograaf sinds 1994, tijdens die race een duwtje in de rug heb gegeven. En ik schaam mij daarvoor. Zijn zweet kleeft aan ook mijn handen.

Ondertussen staat het afscheid voor meer dan de crisis van de fotojournalistiek in Nederland. Ik wil in dit verband wijzen op een recent artikel achter de betaalmuur van Vrij Nederland waarin wordt beschreven hoe uitgeverijconcern DPG Media schrijvende freelance journalisten en zzp'ers onderbetaalt of anderszins slecht behandelt in een poging het bedrijfsrendement op peil te houden of zelfs te verhogen.

Mediahuis, sinds vorig jaar eigenaar van NDC Mediagroep en daarmee dus ook Dagblad van het Noorden, opereert vermoedelijk niet heel veel anders. Ook bij Mediahuis telt het rendement. Dat is begrijpelijk en zelfs verdedigbaar, hoe wrang ook, want een bedrijf zonder rendement is ten dode opgeschreven. Zonder rendement geen toekomst voor serieuze journalistiek.

Nogmaals: uitgevers van kranten betalen freelancers en zzp'ers te weinig. De vraag is hoe het anders en beter kan. Wat een redelijk rendement is. Wie het antwoord weet en de concernleiding ervan kan overtuigen dat er een andere dan de gevoerde koers bestaat die tot solide rendement leidt, kan uitzien naar een goed betaalde vaste baan in de mediawereld.

Daarmee is nog steeds niet alles gezegd. Wat Reyer Boxem overkomt, overkomt velen, niet alleen in de journalistiek, maar ook daarbuiten. Ik denk aan taxichauffeurs, aan pakketbezorgers, aan postbodes, aan vrachtwagenchauffeurs, aan musici, acteurs, schrijvers, beeldend kunstenaars, de slager op de hoek, de verkoper van cd's, de winkelier met boeken. Ik denk aan werknemers met nul-urencontracten, aan caissières die overbodig worden gemaakt doordat we liever scan-apparaten gebruiken.

Ik denk aan alle mensen die een baan hebben in een krimpende door 'slimme technologie' ontwrichte markt en onder steeds slechtere omstandigheden steeds meer moeite hebben om rond te komen.

Die mensen hebben niets aan mijn gedenk. Hun boterham wordt er niet beter of anders door belegd. Ze hebben ook niets aan aan deze poging woorden te vinden voor de machteloosheid en krachteloosheid van bevende werknemers met een vooralsnog vast dienstverband. Die de neergang en afkalving wel zien, maar niet in staat zijn daar structureel iets aan te veranderen. Heden gij, morgen ik.

Dit jaar is het een halve eeuw geleden dat Robert Smithson in Zuidoost-Drenthe neerstreek om zijn landart-kunstwerk Broken Circle/Spiral Hill te maken. CBK Emmen herdenkt dit moment in de kunstgeschiedenis met een project waarbij een kunstenaar wordt gevraagd werk te maken geïnspireerd op Smithson en Broken Circle/Spiral Hill.

De kunstenaar krijgt daartoe gedurende drie maanden de beschikking over een werkplek in het Rensenpark in Emmen, Studio Zookeeper. Tevens is er een mogelijkheid om in het Rensenpark 'een project te realiseren in de buitenruimte', oftewel iets te maken voor in de buitenlucht.

Gezocht wordt een professional met ervaring en affiniteit met landschapskunst, woonachtig en of werkzaam in een straal van honderd kilometer rond Emmen. Aanmelden kan tot 31 mei via [email protected]. De werkperiode is 1 juli tot en met 30 september. Zie ook deze website. Of deze.

Een persbericht van KRO/NCRV over een fietstocht van Lex Bohlmeijer, presentator van het programma Passaggio. Van 17 tot en met 21 mei fietst Bohlmeijer 'de lente tegemoet in Drenthe, met in zijn hand een microfoon en een fietstas vol muziek'.

Citaat:

"In deze vreemde periode én met de lang verwachte lente komt er steeds wat meer licht aan de horizon, en mag er steeds wat meer. Daarom gaat Lex met een open blik kijken waar hij vrijheid kan ervaren. Waar is die te vinden in Drenthe? Drenthe is voor Lex een favoriete provincie; met haar uitgestrekte weilanden, de Hollandse vergezichten en Hunnebedden, de leegte en de Drentse klei is het een perfecte provincie om met de fiets te ontdekken.

Hollandse vergezichten? Hunnebedden? De Drentse klei?

Volgens het persbericht start Bohlmeijer in Meppel. Het is te hopen dat hij het kan vinden en dat hij daarna verdwaalt. Bedoeling is dat zijn verslag  dagelijks tussen 19.00 en 20.00 uur te horen zal zijn op Radio 4.

Morgen, donderdag, wordt in het Atlas Theater het Drèents Liedtiesfestival gehouden, normaliter een jaarlijks terugkerend evenement, maar vanwege de coronacrisis is een jaar voorbij gegaan zonder optredens, jurybeoordelingen en het kiezen van een winnaar.

Ter aankondiging in Dagblad van het Noorden interviewde ik de winnaar van 2019, Leon Moorman, die de prijs aan zijn opvolger mag uitreiken. Tevens mag hij twee liedties zingen van zijn vrijdag te verschijnen solo-album Knooin, vernoemd naar het gelijknamige nummer waarmee hij het festival won.

Het Drèents Liedtiesfestival wordt vanaf 19.30 uur live via RTV Drenthe uitgezonden. Een commissie koos voor de negende editie op verzoek van organisator Stichting Reur tien liedjes uit 34 inzendingen. De winnaar ontvangt een bedrag van 2000 euro voor opnemen en uitbrengen van zijn of haar winnende lied.