Ik las een boek over popmuziek in de jaren zeven en tachtig en schreef voor de cultuurbijlage van Dagblad van het Noorden een stuk dat zo begint:
'David Bowie is bijna vijf jaar dood, maar heeft ons niet verlaten. Hij is overal, altijd. In de bladen, op de radio, op televisie, in kunst, in muziek, in playlists. Ook in Sweet dreams. The story of the New Romantics, een 680 pagina's tellend boek van de Britse journalist en schrijver Dylan Jones, blijft hij wederkeren.
En Sweet dreams gaat niet eens over David Bowie. Sweet dreams gaat over de mensen die door Bowie geïnspireerd raakten. Over een scene, een kring in Engeland die Spandau Ballet, Duran Duran en Culture Club heeft voortgebracht, om slechts drie namen te noemen. Muziek die nu wellicht gedateerd klinkt, anders dan die van Bowie, maar veertig jaar geleden uiterst opwindend klonk.
Sweet dreams is een boek voor wie destijds jong was; vijftien, twintig, vijfentwintig jaar. Het is een weldadige bron voor wie wil weten hoe de populaire cultuur veertig jaar geleden werd opgeschud en welke rol clubs, dansmuziek, dj’s, media, gender, kleding en kapsels daarbij speelden. Een boek voor wie David Bowie wil bewonderen.'
Voorts zocht ik er afbeeldingen bij, zestien stuks. Eindredacteur Janna Zuiderveld las het in Friesland en gaf het door aan vormgever Simon Winter. Die maakt er – ergens in Groningen - een spread van. Vanaf vrijdag te lezen.