In zijn net verschenen essay In tijden van besmetting schrijft Paolo Giordano onder meer dit:
"De wereld is nog steeds een prachtige wilde plek. We denken dat hem helemaal hebben geëxploiteerd, maar er bestaan microbiële universums waar we geen idee van hebben, interacties tussen soorten waar we ons geen voorstelling van kunnen maken.
Door onze agressie jegens het milieu wordt contact met deze nieuwe ziektekiemen steeds waarschijnlijker, ziektekiemen die tot voor kort rustig in hun eigen natuurlijke niches verbleven.
Ontbossing brengt ons dichter bij habitats die niet op onze aanwezigheid hadden gerekend, en de onstuitbare verstedelijking idem dito."
Ik geloof dat Giordano hier een punt heeft. Wetenschappelijk bewijzen kan ik het niet, want het ontbreekt mij aan de benodigde kennis en de bijbehorende apparatuur zoals een microscoop. Maar het onderschrijven kan ik het wel.
Nadat ik eerder op televisie deskundigen hoorde vertellen over oprukkende everzwijnen in de buitenwijken van Berlijn en vossen in Londen. Nadat ik eerder bij Zweeloo een gedenkplaat van corten staal opgericht zag voor de terugkeer van de wolf in Drenthe ontdekte ik gistermorgen een vreemdeling in mijn eigen tuin: een fazant.
Nadat ik mijn telefoon tevoorschijn had gehaald voor het maken van een foto verdween het schepsel weer. Terug naar zijn of haar eigen niche.