Meerdere keren per week rijd ik over de Odoornerweg vanuit Emmen naar Groningen en weer terug. Meerdere keren kijk ik ter hoogte van het woonwagenkamp door het autodeurraam naar een huis dat daar gebouwd wordt.

Ik weet wie de opdrachtgever van het huis in aanbouw is. Mede daardoor kijk ik met extra belangstelling. 

Als ik zelf zo’n huis kon laten bouwen, zou het er heel anders uitzien. En op een heel andere plek staan. Smaken verschillen. Toch geniet ik van het bouwproject.

Het bouwrijp maken van de grond. Het klaarmaken van de fundamenten. Het metselen. Het dak. Het plaatsen van de kozijnen. Het zetten van het glas. Sinds een aantal weken doet de elektriciteit het, zodat er ook ’s avonds gewerkt kan worden. Stucen en spacken.

Onlangs werd de voordeur geplaatst, een groene. Donderdag zag ik dat de deur weer was verwijderd. Een deur let nauw. Een deur mag niet klemmen, maar moet met een zachte klik in het slot vallen. Dan pas voel je je thuis.

Nog even en de tuin wordt ingericht. Vrijwel tegelijkertijd komt de verhuiswagen voorrijden en worden de meubels en ander huisraad naar binnengedragen. Vermoedelijk wederom niets van mijn smaak.

Tot slot tilt iemand een doosje over de drempel met cd’s als Met jou kan ik het leven aan, Meer dan een vriend, Lach, leef en geniet, Zoals ik ben en Gevoel van samen zijn. Zie we daar een gouden plaat? Een Edison? Of is het een Buma NL Award?

Dan gaat de deur dicht, is buiten buiten en heerst binnen het genoeglijk gevoel dat een mens in twintig jaar tijd met kriskras door het land jagen en feesttenten en dorpshuizen bezoeken, wat hard werken is, toch maar mooi een eigen volkspaleis bijeen kan zingen. Dan kunnen de handjes in de lucht.