Ik lees, misschien wel voor Dagblad van het Noorden en de Leeuwarder Courant, En in de nacht een riem van Chrétien Breukers. 'Roman' meldt de cover waarop ook een blurb van Rob van Essen gedrukt staat: 'Chrétien Breukers is een meester van het laconieke drama. Hij spaart zichzelf niet, hij spaart de wereld niet, niets is bij hem veilig en daarom moet iedereen hem lezen.'

Dat is al met al nogal dwingend.

Op de eerste bladzijde ligt iemand in bed. 'Mijn lichaam is een trekpop, de onderdelen zitten los aan elkaar en beven, alsof ik in een auto zonder vering over kinderkopjes wordt gereden'. Twee beelden in één zin, je moet ervan houden. En dan die kinderkopjes, ik mag hopen dat het keien zijn.

De ik-persoon heeft koorts, is ziek, zou ik zeggen. Zelf denkt hij er anders over. 'Al dagen voel ik me gammel, maar zonder echt ziek te worden.' Het lijkt mij een onbetrouwbaar type, die verteller. Goed dat Rob van Essen ons waarschuwde: 'Niets is bij hem veilig'.

Op bladzijde 2 denkt de ik aan Leonie en Jitka. 'Ze lopen in elkaar over, zijn soms herkenbaar als zichzelf, soms vormen ze één vrouw, tijdens een heel heftige aanval één vrouw die met me praat, tegen me praat, naast me ligt, ze vindt het niet erg dat ik niet met haar kan vrijen, ik heb geen erectie, er wordt mij niets verweten, ik ben gelukkig met de aandacht die me plots overkomt, toevalt, ik heb nu pas door hoe eenzaam ik de afgelopen weken, maanden, was.'

Man in de war. Waarom zou ik over hem willen lezen? Ik heb de handen al vol. Er zijn dagen waarop denk ik dat het niet erger moet worden, dat ik er niet meer bij kan hebben, dat het punt nadert waarop het mis gaat. En dan? Voor de troostende herkenning een beetje lezen over een man in de war?

Op bladzijde dertien duikt de titel op: 'De geestesziekte, de liefde kan op elke leeftijd toeslaan. En de seks. De heerlijk, alle dagen in een strijklicht zettende seks. Jitka houdt van oudere mannen. Een vrouw met daddy issues. En in de nacht een riem: de rood-geslagen huid, de pijn die de waarheid over alle dingen aan het licht brengt.'

Is dat zo? Brengt moedwillig toegebrachte pijn waarheid aan het licht? Toegebracht door wie? Door vrouwen, tijdens een seksspel? Ik geloof niet in dat soort overgave. Vrouwen en mannen die anderen willen afranselen, omwille van de opwinding, daar is iets mis mee. Ieder zijn plezier, uiteraard, als ik er maar geen last van heb. Waarom moét ik dit lezen, Rob van Essen?

Op bladzijde 46 is sprake van een derde vrouw, Laura. 'Sommige verhalen zijn cheesy, zegt Laura altijd. Verhalen over oude dichters met jonge meisjes. Verhalen over mensen die elkaar pijn doen. Verhalen waarin mannen misbruik maken van vrouwen. Of andersom. Het is allemaal niet van deze tijd. Daar moet ik als ik schrijf rekening mee houden.

'Je moet een eigen taal vinden. Een nieuwe.'

'Daar ben ik al jaren mee bezig en ik vind alleen brokstukken, losse zinnen.'

'Misschien is dat je nieuwe taal.'

Nu wordt het wat. Snel verder lezen.