Ik mag nog altijd graag cd's en elpees kopen. Het heeft met bezit te maken. Consumptisme is mij niet vreemd. Maar het heeft nog meer te maken met de bezigheid. Het neuzen. Het zoeken. Het vinden waarvan je niet wist dat je het zocht. Dan de aanschaf. Het huiswaarts keren. Het afspelen. Het luisteren. Het verzamelen.

Spotify en verwante digidiensten zijn zeer handig en welbeschouwd goedkoop, daar niet van, maar het bijkomend plezier is beduidend minder. Alsof voorspel nooit van enig belang is geweest.

Dus toen ik in de platenzaak het album Naar buiten van Fratsen zag staan, aarzelde ik niet. Ik dacht aan de Fratsen-albums die ik ooit in een vlaag van opruimwoede de deur uit had gedaan. De jarenlange spijt die daar op volgde. Ik telde zonder probleem het gevraagde geld neer: 15 euro. Rekende het bedrag zelfs even om. Dik dertig gulden.

Thuis pakte ik het stapeltje Manuel en Krang-albums erbij, waaronder ook Gluut! in het onhandige karton met daarin het handbeschilderde, ronde plastic doosje met het noppenfolie en de tekststrips. Ik maakte er een stapeltje van. Daarna stopte ik de cd van Naar buiten in de speler en peuterde het bijgevoegde boekje met artwork van 'Muts' tevoorschijn.

Terwijl André Manuel 'Nou vooruit, nog eentje dan, 'k geloof da'k um nog hebben kan' inzette, keek ik op mijn telefoon. En ontdekte ik tot mijn vreugde ik dat niet alles van Fratsen, Krang en Manuel voor iedereen beschikbaar is gemaakt. Tot op heden.