Dankzij twee gewonnen toegangsbewijzen was ik zondag in staat – gratis – het tweede Nederlands Kampioenschap Light Verse bij te wonen. Aangenaam dicht bij huis, want in de achterzaal van café Groothuis te Emmen. Op loopafstand. Ik kwam op de fiets.

De uitslag van het kampioenschap was op een bepaalde manier verrassend. Net als vorig jaar ging Machiel Pomp met de trofee – een op het oog verguld vrouwenbeen – naar zijn huis in Posterholt. Wie had dat ooit gedacht?

Aan de andere kant: de voordracht van Pomp, die als enige finalist zijn gedichten uit het hoofd leek* te kennen, was zo overtuigend dat de voordrachten van de zeven andere deelnemers er ietwat bleekjes van werden, ook als ze op papier beter in elkaar staken.

Pomp bracht onder meer een 'actueel gedicht', een van de verplichte nummers voor de finale. Het was geschreven op basis van een Drents krantenbericht. Ik citeer vanaf een in de pauze door mij uit de hand van Pomp ontfutseld bierviltje waarop ik bij thuiskomst geen titel kon ontwaren:

De wintertijd is ingegaan vannacht
De sterren zijn te zien op volle kracht
Want Drenthe is, zo las ik in de krant
De donkerste provincie van het land

Ik zwalkte gisteravond door de stad
Waarna ik in het duister ladderzat
Ontwaakte in een plas van eigen kots
In Wildlands op de olifantenrots

Waarna ik door twee dienders onverwacht
Met zwaailicht naar mijn slaapplek werd bracht

Net iets beter vond ik zijn ollekebolleke Even na Pasen, geciteerd uit de bij het kampioenschap verschenen en door Ter Verpoozing uitgegeven bundel Lichtvoetig II:

'Hé, is mijn graf weer dicht?'
Jezus van Nazareth
sprak op het kerkhof
de opzichter aan

Nurks zei die man met zo'n
regels-zijn-regels-blik:
'Ja meneer, opgestaan
plaatsje vergaan'

Ook verrassend tijdens de finale: het grote aantal terloopse odes aan bekende light verse dichters die dood zijn of van wie wordt gedacht dat ze dood zijn, zoals Kees Stip, Drs. P, Willem Wilmink en Levi Weemoedt. In dezelfde lijn, maar dan van een iets ander soort: een ode aan de zieke Patty Scholten door Arjan Keene.

De echte verrassing van het tweede Nederlands Kampioenschap Light Verse zat er in dat de organisatie veel beter in elkaar stak dan de eerste editie. Zo was het deelnemersveld ten opzichte van vorig jaar kleiner gemaakt – geen tien maar acht finalisten, zodat we niet teveel van het goede kregen. Was Melvin Bonnet, naar eigen zingen 'de Bach van het fiasco', gecontracteerd voor het brengen van een fijne reeks venijnige liedjes waar de honden geen brood van lusten, maar de fijnproevers en andere liefhebbers van zwartgalligheid des te meer.

En had, tot slot, presentator Eddie Zinnemers dit keer gezelschap gekregen van co-host Frank van Pamelen, een waarlijk groot woordkunstenaar die er zijn tong niet voor omdraaide om te beweren dat het bekendste gedicht van Toon Hermans eigenlijk door hem, Van Pamelen, is geschreven en in oorsprong aldus luidt:

'Je hebt iemand nodig
stil en oprecht
Die een week na je overlijden
Nog even naar je dregt'

* volgens Inge Boulonois deed ook Niels Blomberg 'het' uit het hoofd.