Woest en Ledig

Nu even niet

Woest & Ledig schort de berichtgeving tijdelijk op.

Op bezoek bij (de maker van) Varkentje Rund

Voor de cultuurbijlage van Dagblad van het Noorden bracht ik een bezoek aan Michiel Hoving, één van de Reverse Cowgirls, maar vooral maker van het cartoonfenomeen Varkentje Rund. Na het succes op televisie in Het Klokhuis en vervolgens de veelbekeken nazit bij YouTube gaat Hoving deze zomer op tournee met zijn Varkentje.

Zo staat hij zondag met Rund-o-Rama op de Zwarte Cross in Lichtenvoorde, dinsdag op de Vierdaagse Feesten in Nijmegen,  volgende maand op Lowlands in Biddinghuizen en daarna nog een paar keer Noorderzon Groningen.

Toen ik deze week bij Hoving thuis in Groningen arriveerde, stond hij net zijn Volvo en caravan te inspecteren, of deze de rit naar heel ander festival goed hadden doorstaan: het Sjock-festival in België met onder meer Turbonegro, Reverend Horton Heat en Dead Kennedys. Hij oogde ontspannen en beantwoordde bereidwillig mijn namens de lezer gestelde impertinente vragen.

Gaandeweg het gesprek kwam ik er achter dat Varkentje Rund een zeer serieuze zaak is. Dat wil zeggen: het maakproces en het resultaat zijn leuk en lollig, als je van absurdisme houdt. De nasleep is andere koek. Citaat: "Ik ben bezig mezelf te ontwikkelen. Soms lijkt het alsof dat niet mag. Varkentje Rund is een persoonlijk ding. Ik kan dit tot mijn dood in mijn studiootje blijven doen. Geen probleem. Maar liever zou ik uitzoeken wat er nog meer mogelijk is."

Na afloop kreeg ik een sticker.

Op komst: Dichters in de Prinsentuin

Nog een Duitse strandschilder, Hans von Bartels

Schreef ik vorige week iets over de Hollandse strandschilderijen van Max Liebermann, 'volgens sommigen de grootste impressionistisch werkende schilder van Duitsland', krijg ik prompt een mail van Wbooks over een andere Duitse impressionist die ook veel Hollandse strandschilderijen heeft gemaakt.

Hans von Bartels (1856-1913) bracht in 1887 een bezoek aan Katwijk aan Zee. Mogelijk was hij richting Noordzee gelokt door berichten over de aanwezigheid van ateliers in Hotel Du Rhin. Schilders konden er werk exposeren en verkopen, dat leek aanlokkelijk. Er was ook een nadeel: het hotel was nogal duur. Von Bartels koos daarom een kamer bij de plaatselijke bevolking.

Tussen 1891 en 1913 verbleef hij jaarlijks in Katwijk. In het boek Hans von Bartels | Schilder tussen het vissersvolk vertellen Karlijn de Jong, Annemarie Kingmans-Claas, Elisabeth Oost en André Groeneveld over leven en werk van deze tijdgenoot van Liebermann. In het Katwijks Museum wordt Von Bartels van 10 juli tot en met 10 november herdacht met een tentoonstelling met zo'n tachtig werken veelal afkomstig uit particuliere collecties.

Een tuintje (11)

Behalve over een tuintje beschikken we hier dus ook over een insectenhotel. Omdat de vakanties zijn begonnen, besloot ik bezetting van de kamers te controleren. Nul zichtbare gasten!

Daar kijk ik nogal van op. Op de eerste plaats omdat insecten het moeilijk zouden hebben in dit land. Een paar weken geleden berichtte ik hier al over een schrikbarende afname van de kruipertjes en vliesvleugeligen in de natuurgebieden van Drenthe. Op de tweede plaats vanwege de ligging van het insectenhotel: onder een kamperfoelie met uitzicht op een onbespoten tuintje met compost geleverd door handbalvereniging Emmen en omstreken.

Het is niet dat er geen insecten in deze omgeving willen zijn. Onregelmatig zie ik door het keukenraam een hommel voorbij vliegen. 's Avonds, bij warm weer, danst op anderhalve meter boven ons mosgazon een wolk kleine vliegjes waarvan mij de naam nu even niet te binnen wil schieten. En dan zijn er nog mieren, die over ons terras marcheren, kleine bergjes zand opwerpend. Ook de mieren zijn niet geïnteresseerd in het insectenhotel.

Waar ze wel in geïnteresseerd zijn, is de inhoud van onze keuken. Ze hebben daartoe op diverse plekken gaten in de muur geboord om via het raamkozijn van de keuken binnen te treden. Om hen tegen te houden hebben we het toegangsgat  eerst geprobeerd te stoppen met tandpasta. Toen dat niet hielp hebben we natuurazijn op het kozijn gesporen. Toen dat niet hielp hebben we natuurazijn op ons terras gegoten.

Toen dat niet hielp, hebben we water gekookt.

Hunebed Highway

Het Drentse deel van de N34, de autoweg die van Coevorden via Gieten richting Groningen leidt, wordt vandaag door gedeputeerde Henk Brink en staatssecretaris Mona Keijzer omgedoopt tot Hunebed Highway. Op Amerikaanse vormgeving geïnspireerde borden in de berm – denk aan Route 66 – zullen weggebruikers er op wijzen dat langs de weg op diverse plekken hunebedden liggen.

Wellicht verleidt het om bij Borger de weg te verlaten en een bezoek te brengen aan het Hunebedcentrum, aan de Hunebedstraat in de Hunebedhoofdstad, daar waar het idee voor de Hunebed Highway is ontstaan.

Drenthe probeert zich sinds vorig jaar te profileren als oer-provincie, waar nog zaken kunnen worden aangetroffen die elders zijn verdwenen. Het heeft iets ironisch dat voor de aanprijzing van het landschap en bijbehorende erfgoed langs de N34 naar de Engelse taal is gegrepen – een nieuwe klap in het gezicht van het Drèents.

Als er dan toch iets omgedoopt moet worden, waarom de weg niet naar de Hondsrug vernoemd? Per slot van rekening loopt de N34 óver de Hondsrug. Daarbij wordt, nota bene in een kantoor in het Hunebedcentrum, al jaren door het Geopark De Hondsrug geprobeerd diezelfde Hondsrug internationaal met hulp van Unesco onder de aandacht te brengen.

Er is meer wat afdoet aan het initiatief. Onder auspiciën van de provincie Drenthe is dit voorjaar een campagne gestart om het aantal verkeersslachtoffers op de N34 naar nul te krijgen. Daartoe zijn op verschillende plekken billboards in de berm gezet, onder meer met de aansporing 'de ogen op de weg te houden'. De praktijk komt er straks op neer dat je eerst wordt gemaand op te letten en direct daarna wordt afgeleid.

Allemaal kleinigheden, ondergeschikt aan het hoofddoel: de groei van het toerisme en een gedroomde economische vooruitgang. Maar ook kleinigheden verdienen het om genoemd te worden. Helemaal als ze deel uitmaken van een verdere asfaltering van een landschap dat zijn weerga in Europa niet kent.

Wat betreft die asfaltering gaat het om een verdubbeling van het stuk N34 tussen Holsloot en Coevorden, de verdubbeling van Emmen-zuid tot Emmen-west, een nieuwe afrit bij Klijndijk en op termijn een aanpassing van de rotonde bij Gieten. Die in 2011 ook al is aangepast, toen zonder goed na te denken hoe het echt moest.

Wat nog ontbreekt zijn zonneparken en windmolenvelden.

Met Max Liebermann aan het strand

Als je een of meerdere keren over een onderwerp hebt geschreven, gaat dat onderwerp je achtervolgen. En dus ontving ik op raadselachtige wijze post van de Stichting Max Liebermann  Noordwijk. In de badplaats is een wandelroute uitgezet met panelen die verwijzen naar schilderijen gemaakt door Liebermann.

Liebermann, volgens sommigen de grootste impressionistisch werkende schilder van Duitsland, kwam graag in Nederland; van 1872 tot 1913 verbleef hij vrijwel jaarlijks een periode van 1 à 2 maanden in zijn tweede vaderland. Hij bezocht niet alleen Zweeloo en Laren, maar ging vooral naar Zuid-Holland: Leiden, Scheveningen en dus Noordwijk.

Volgens Stichting Max Liebermann Noordwijk zijn in totaal meer dan 127 olieverfschilderijen terug te voeren op een Noordwijkse locatie of omgeving. Daarnaast maakte hij in Noordwijk honderden schetsen, tekeningen en pastels. De route omvat 23 panelen en heeft volgens de stichting ‘de potentie om uit te groeien tot een belangrijke attractie voor toeristen uit alle delen van de wereld, maar vooral natuurlijk uit Duitsland’.

Als ik in de buurt ben zal ik er eens gaan kijken. Kan ik meteen nagaan wat er is overgebleven van ’t Zeepaard, De Bob en vooral Duna Deli, discotheken waar ik in ‘mijn jonge jaren’ soms ging ‘stappen’, oftewel drinken en meisjes staren.

(Af)reageren op Jan Mulder

Bijna tien jaar geleden interviewde ik voor Dagblad van het Noorden Jan Mulder. Later zette ik dat stuk hier online onder de kop 'Wij Jan Mulder' en vergat daarbij het vakje met 'geen reacties' aan te vinken. Sindsdien komen onregelmatig reacties op het stuk binnen, veelal na televisie-optredens die ik niet gezien heb. Een greep:

'Dag Heer Mulder,

Zou ik U een vraag mogen stellen? Een paar maanden geleden had U het over de werking en bijwerkingen van OXYCODONE. Helaas heb ik het gehele artikel niet gehoord. Ik gebruik dat spul noodgedwongen al jaren, en zou er graag wat meer informatie van willen vernemen. Vr.Groet: Willem.'

Deze:

'Hoi LUL Mulder,

je bent een salon socialist dikke biefstuk vretende, diknek.

Was maar CaMU gebleven alleen de Ca, is gewoon een mens gebleven en jij bent een veelvraat geworden.'

De jongste is deze:

'Beste Jan, moet eerlijk zeggen, dat je met het ouder worden ook chagrijniger wordt. Bij het commentaar op Belgie 1 over het WK voetballen

Kan er geen lachje meer af. Vondt het ook heel sneu, dat je de trainer van duitsland zo weg zette, toen deze voor zijn spelers op kwam. Dat had ik toch echt niet van een “ echte groninger “ verwacht.

Ik ben er trots op een echte groningse uit Winschoten te zijn. Heb nog altijd heimee naar mijn Home-land en dat na 35 jaar Limburg..

Lach a.u.b. eens, dan ben je ook veel “ knapper “ !!'

Op komst: De zaak Vermaning

Een tuintje (10)

Eten of gegeten worden. Dat met die soep wordt niets. Allereerst heb ik Rumex Atrosanguineus verwijderd. Mede door de warmte begon een groot deel van de bladeren te verwelken terwijl de rest ten prooi viel aan slakken. Na het uitgraven van wat eens een onduidelijk struikje was, lieten de slakken hun ogen vallen op de ontluikende en vervolgens zorgvuldige gespeende Cucurbita Pepo. Ik zie overigens nooit een slak. Waar verblijven die beesten eigenlijk? Ik zie alleen gaten.

Van Allium Cepa nog steeds geen spoor. De zaden zijn waarschijnlijk te diep gestrooid. Of te oud. Of de door handbalvereniging Emmen en Omstreken geleverde compost deugt niet. De Petroselinum Crispum achter het huis komt ook al niet op, vermoedelijk omdat deze een plek heeft gekregen op wat weliswaar braakliggende grond leek, maar in werkelijkheid een kattenuitwerpselplaats is.

De gedachte dat alles wat groeit en bloeit en sommigen boeit ook bescheten en bespoten wordt…

Wat het wel goed doet – beter: redelijk – is de Cucumis Sativus. Afgelopen week heb ik, na lang aandringen van de hongerige huisgenoot, vier 'groffies' geplukt. Bladeren van de plantjes Apium Graveolens worden bij tijd en wijlen gebruikt voor de soep. En hoewel de stelen van de Rheum Rhabarbarum achterblijven bij mijn verwachtingen heb ik er toch maar een paar geoogst. Voor in de pan, later te gebruiken als dessert.