Op komst: Retropop 2018
Een tuintje (6)

Achter de schermen van het Drèents Liedtiesfestival

Na afloop van de finale van het Drèents Liedtiesfestival, zaterdag in het Atlas Theater te Emmen, kreeg ik de vraag 'Hoe gaat dan nou, zo'n juryberaad tijdens een live televisie-uitzending?' Omdat ik toen niet goed wist wat te antwoorden, en omdat nooit over geheimhouding is gesproken, laat staan dat er door mij een contract is ondertekend, hierbij enige uitleg.

Juryberaad Liedtiesfestival 1
Allereerst werden we direct na het laatste nummer door festivalorganisator Bert Kamping gesommeerd zo snel mogelijk onze jurystoeltjes vooraan in de zaal te verlaten om naar kleedkamer 3 te gaan. Kamping bleek behoorlijk in de stress, vermoedelijk omdat twee leden van de schaduwjury ineens zoek waren. Ze stonden niet op de afgesproken plek, wisten niet waar de afgesproken plek was of meenden dat er helemaal geen plek afgesproken was. Uiteindelijk zaten de twee doodbedaard in kleedkamer 3 voor wij bij kleedkamer 3 aankwamen.

Vervolgens werden wij geacht onze punten te verdelen over de kandidaten en deze daarna luid en duidelijk voor te lezen zodat ze door organisator Kamping in een Excel-bestand konden worden gezet. Dat voorlezen ging nog wel, maar bij de verwerking van de cijfers raakte ik het zicht op de procedure en bijbehorende rekenmodellen kwijt. Kleedkamer 3 was mij te vol. Er werden niet alleen cijfers opgesomd, die Kamping op wonderbaarlijke wijze in zijn computer wist te krijgen, er werd ook zeer opgewonden gesproken.

De verwarring nam toe toen iemand duidelijk maakte dat we naar een andere plek in het theater moesten, en snel een beetje, want de zendtijd bij RTV Drenthe op zaterdagavond is niet van elastiek. Een live-programma mag ook bij de regionale omroep nooit langer duren dan de daarvoor in het programmaschema uitgetrokken tijdspanne, ongedacht wat er gebeurt. Live–televisie, zo wil ik verklappen, is in feite niets anders dan een vooraf strak geregisseerde visuele werkelijkheid vol draaiboeken waar niet van mag worden afgeweken.

De andere plek in het theater bleek een expeditiehal. Waar een dame die zich in mijn herinnering eerder op de avond had voorgesteld als Jessica samen met kandidaat-notaris Martin Wubbbels op een laptop bijhield hoe 'de mensen in de zaal' en 'de kijkers thuis' via sms 'massaal' op de liedjes van de kandidaten hadden gestemd. Ook aan deze gegevens werden, als ik het goed begreep, 'een bepaalde waarde' toegekend en vervolgens bij de gegevens van de vakjury opgeteld of afgetrokken, vermenigvuldigd of misschien zelfs wel gedeeld tot een of andere zoveelste macht.

In de expeditiehal begon het mij nog meer te duizelen. Helemaal toen Bert Kamping zijn laptop bij die van Jessica hield, en de andere juryleden plus een paar mij onbekende types rondom deze laptop gingen staan, druk pratend en overleggend, alsof de procedure daar nog beter en eerlijker van werd. Ik wist het niet. Ik zag het van een afstandje aan en klampte mij vast aan de wetenschap dat ik mijn werk als vakjurist reeds had gedaan. Ik had naar eer en weten mijn punten verdeeld en kon niet anders dan hopen dat mijn voorkeur bevestigd zou worden door die van andere leden des jury en de stem des volks.

Even onverwachts als het was begonnen, hield het gejongleer met cijfers in de expeditiehal weer op. Ons werd duidelijk gemaakt dat we – opnieuw zo snel mogelijk – terug moesten naar ons plekje vooraan in de grote zaal zodat de uitslag 'ieder moment' bekend kon worden gemaakt. De uitzending mocht dan in het Atlas Theater even zijn stopgezet, thuis voor de buis was alles 'live' gewoon doorgegaan. Vraag niet hoe het kan, RTV Drenthe directeur Dink Binnendijk weet er ongetwijfeld alles van. Bij gelegenheid moet u het hem maar eens vragen.

Terug achter mijn tafeltje werd mij door presentator Wim Boer gevraagd mijn scores via een handmicrofoon door te geven. Wat ik zo rustig en verstaanbaar mogelijk probeerde te doen, in het Nederlands, want het Drents is te mooi om door een Hollander verprutst te worden – juryvoorzitter Marjolein Scherphuis zal het beamen. Na het opsommen van de kleinere getallen kreeg Naor Huus van Mark Bouwers van mij acht punten, Wat deed ik verkeerd van Aosem kreeg er tien en het maximum aantal van twaalf punten ging naar De wind van zuud kende ik toe aan Melissa Meewisse.

In afwachting van de definitieve uitslag droomde ik een beetje weg, af en toe wakker geschud door applaus of ontzetting in de zaal als de andere juryleden een goede of slechte scores doorgaven. De commotie werd pas echt groot toen de publieksstemmen bekend werden. Even dreigde de rangorde overhoop te worden getrokken door Drenthe an zee van Spang!, gezongen door niemand minder dan Harm Spang uit Coevorden, die eerder op de avond indruk maakte toen hij Henk Dissel een inspiratiebron noemde.

Spang! werd uiteindelijk derde, niet gek, maar wel tamelijk verrassend voor een volkszanger die van mij slechts 3 punten had gekregen omdat zijn liedje iets te simpel had geklonken, een vlot vertolkte, eenvoudige compositie. De gitaarband Aosem eindigde als derde met een nummer dat het meer van de gitaarpartijen dan van de Drentse taal moest hebben. Voor Melissa Meewisse, eerder verliezend deelnemer aan The Voice Kids en later ook het gewone The Voice, waaide de wind dit keer uit de goede richting.

Pumps Melissa Meeuwisse
Na afloop werd ik kort aangesproken door Loes van der Laan, bekend van Roeg en het weer bij RTV Drenthe, maar bij deze gelegenheid, de live-uitzending van dit festival, vrouw met microfoon in de 'groene kamer'. Even voelde ik mij belangrijk, tevreden  en bijna gelukkig. Heel even, want iemand van de stem des volks wilde Loes fotograferen naast de eveneens aanwezige presentator Willie Oosterhuis van RTV Oost en het Mega Piraten Festijn. Daar was ik niet bij nodig, jaja, voor zoiets mag alles wijken.

Ietwat onthand beklom ik daarop het podium waar Melissa Meewisse nog blootsvoets stond na te stuiteren tussen de slingers. Ik feliciteerde haar met haar overwinning en meende dat alles goed was gekomen.

Dus.