Ergens in het voorjaar van 1970 stond ineens een fotograaf op de stoep van ons huis, met tassen en al. Ik had nog nooit zo iemand gezien. De man had zich, zo begreep ik later, telefonisch aangeboden en kwam volgens afspraak.

Kort voor zijn komst had mijn moeder mij opdracht gegeven mijn 'zondagse kleren' aan te trekken: lakschoentjes, een korte broek en een witte blouse met daaroverheen een groen fluweel hesje en een strikje van hetzelfde fluweel. In afwachting van de bezoeker had ik een kroon van papier gemaakt, geknipt uit de Ter Meulen Post.

Na zijn entree in onze huiskamer ging de fotograaf voortvarend te werk. Hij had haast, leek het. Alsof hij nog ergens heen moest.

Ik herinner mij een discussie waarbij ik hem duidelijk probeerde te maken dat ik met papieren kroon op de foto wilde. De fotograaf deed een vinnige poging mij op andere gedachten brengen. Mijn knutselwerkje paste niet in zijn opdracht en op dwarse kereltjes zat hij niet te wachten, maar omdat hij geen tijd had voor ruzie kreeg ik mijn zin.

Behalve ik moesten mijn drie broers op de foto. Dus ook Fred. Hij poseerde onbevangen met poes Pinkeltje bij de schoorsteen. Het is de enige foto die ik van Fred bezit. Vandaag had hij 49 jaar moeten worden.