Achter deze laurierstruik, rechts van onze dierenbegraafplaats, woonde jarenlang juffrouw De Groot. Ik heb haar nooit de hand geschud. Wel spraken we elkaar af en toe bij het werk in de tuin, tussen de bladeren en takken door. Meestal over ditjes en datjes, zoals over onze kat die bij haar 'recht van overpad' had. In haar werkzame leven was juffrouw De Groot verloskundige. Ze woonde alleen en was kinderloos.

Na haar overlijden, vier jaar geleden, kwam een jong stel in haar huis te wonen. Ook met dit jonge stel heb ik nooit handen geschud. Ook met hen sprak ik soms over ditjes en datjes. Onze kat hield 'recht van overpad', maar maakte er nauwelijks gebruik van. Vermoedelijk omdat het jonge stel de vijver in de tuin van juffrouw De Groot besloot te dempen en daardoor geen kikkers meer leefden achter de struik.

Zo'n drie jaar geleden hoorde ik af en toe babygekrijs in onze tuin. Het jonge stel had een kindje gekregen dat steeds duidelijker Veronica werd genoemd. De laurierstruik tussen ons beider tuinen groeide en groeide. Bij het werk in de tuin konden we elkaar steeds minder goed zien. Van praatjes kwam het niet meer. Het enige dat we nog meekregen waren de buurtgeluiden. Op basis daarvan concludeerde ik dat Veronica zich goed ontwikkelde.

Door het zomerse weer was Veronica de afgelopen dagen veel buiten. Afgaand op haar stem en haar uitspraken is ze nu een beginnende peuter die met toenemende nieuwsgierigheid de wereld beziet. Nog even en ze begint zich af te vragen wat er meer is in de omgeving van haar huis, waar de tuin ophoudt, waar de wereld begint. Nog even en ze zoekt, als Janneke en Jip, naar een gaatje in struiken om te kijken waar onze geluiden vandaan komen.