Woest en Ledig

Stilte voor de blues in Grolloo

Gisteren op weg naar Groningen gekeken hoe het stond met de voorbereidingen voor het Holland International Blues Festival, komend weekeind. In Grolloo ging alles gewoon z'n gang: een man liet zijn hond uit, aan de Heetlagendijk stonden drie huizen te koop, de bevolking zat binnen achter de vitrages of rommelde wat bij het stookhok.

Alleen bij Hofsteenge werd druk op metalen buizen geslagen – geluid dat hoort bij het opbouwen van evenementen. Schuin achter het café stond de tent reeds strak en was het gras nog groen.

Vrijdag gaat de boel los met optredens van onder anderen Beth Hart en Ana Popovic. Zaterdag wordt het hoogtepunt verwacht met optredens van Bonnie Riatt, Jules Holland en zijn orkest en een gezelschap dat zich Supersonic Blues Machine noemt en waar Billy Gibbons, Robben Ford en Walter Trout in meespelen.

Er worden tienduizend bezoekers verwacht. Peter van der Heide doet verslag voor Dagblad van het Noorden.

Dierentuinfoto's in de Grote Kerk van Emmen

Een jaar geleden werd Geja Casu door Paul Barelds benaderd met het verzoek of de gemeentedichters van Emmen gedichten wilden schrijven bij foto's die hij, Barelds, had gemaakt in (het inmiddels gesloten en deels vernielde) Dierenpark Emmen. Dat wilden de gemeentedichters wel.

Er rolde een boekje uit dat via deze link te bestellen is. Plus een tentoonstelling die 12 juni opent in de Grote Kerk van Emmen.

Bertus Beltman schreef het volgende gedicht bij bovenstaande foto:

Hij had nog nooit gehoord van leven.
Hij is begonnen met de dood.
Hij kende nooit een speelgenoot.
Hij is meteen weer uitgeschreven.

Hij heeft geen apenstreek begaan.
Hij is alleen maar doodgegaan.

Weerzien met The Wonder Stuff

Met zo'n honderd anderen bezocht ik in het Paard van Troje te Den Haag een optreden van The Wonder Stuff, een Brits bandje dat eind jaren tachtig, begin jaren negentig furore maakte en, in Engeland althans, een paar flinke hits wist te scoren. Het werd een fijn weerzien.

Zanger Miles Hunt bleek zeer goed bij stem. Niet alleen het nieuwe repertoire wist te overtuigen, ook het oude werkte nog uitstekend - de draad werd met groot gemak opgepakt waar-ie ergens twintig jaar terug was blijven liggen en vervolgens zoekgeraakt.

Duplex - als dichters en striptekenaars samen spelen

De door mij en misschien ook anderen bewonderde stripkenner, absurdisten-specialist en poëzie-projectontwikkelaar Stefan Nieuwenhuis komt met 'iets' waarbij dichters en striptekenaars samen 'een ding' hebben gedaan. Een grafisch gedicht, een talige tekening – hoe zullen we het noemen?

"In ieder geval geen verstripping waarbij de striptekenaar met een kant-en-klaar gedicht aan de haal gaat", zegt Nieuwenhuis zelf, "maar een gezamenlijk proces van woord en beeld, duwen en trekken, gunnen en eisen. Centrale vraag: hoe verhouden beide kunstvormen zich als ze tot elkaar zijn veroordeeld?"

Acht stelletjes zochten het uit: Marije Langelaar & Wilbert van der Steen, Daniël Dee & Robert van Raffe, Tsead Bruinja & Lies Van Gasse, Maarten van der Graaff & Maarten De Saeger, Ellen Deckwitz & Ruben Steeman, Dennis Gaens & Sam Peeters, Maud Vanhauwaert & Delphine Frantzen en Anneke Claus & Serge Baeken.

Van laatstgenoemd duo is de bijgevoegde tekening. In het door Nieuwenhuis samengestelde Duplex-boek staan er van hen nog vier.

Uiteraard komt er een boek van: Duplex. De presentatie is 10 juni in Rotterdam, 12 juni in Haarlem en 22 juli in Groningen. Dan start in het Stripmuseum tevens een tentoonstelling met origineel werk en inkijkjes in de werkwijzen die gevolgd zijn, plus een voorafje op een Engelse Duplex-expositie.

Met Femke Woltering in de watertoren van Stadskanaal

De watertoren van Stadskanaal fungeert sinds 2012 als podium voor gedurfde keramiekkunst. Dit keer zijn de beelden gemaakt door Femke Woltering uit Amsterdam.

Woltering is de eerste die de uit 1935 stammende toren als artist in residence mag gebruiken. 's Avonds verblijft ze op camping De Kapschuur, overdag beklimt ze de trappen naar de derde verdieping om nieuw werk te maken. Een verdieping hoger – maar ook lager – zijn sculpturen te zien die zowel in haar atelier in Amsterdam als in Stadskanaal zijn ontstaan.

De komst naar het Noorden vloeit voort uit een uitnodiging van Mirjam Veldhuis van stichting Witte Olifanten. "Zij zag mijn werk in keramisch museum de Princessehof in Leeuwarden. Vorig jaar in Rotterdam zag ze mijn werk opnieuw, toen heeft ze gevraagd of ik hier wilde werken ", vertelt Woltering.

Het besluit was snel genomen. "Het is uniek in Nederland om als keramist zo'n grote tentoonstelling te kunnen inrichten. Een watertoren is heel wat anders dan de gebruikelijke witte kubus, dit is een ambiance die het werk versterkt. De mogelijkheid om ergens een maand te mogen werken en te zien wat er gebeurt, is een grote kans", zegt Woltering.

Uit het werk van Woltering (Eindhoven, 1987) spreekt een sterk oergevoel. Haar beelden lijken in niets op de vrolijke mens- en dierfiguren die in veel galeries en beeldentuinen kunnen worden aangetroffen. Toch zijn ze evenmin abstract te noemen, eerder doen ze aan vondsten denken, aan kadavers, bodemschatten, aangekoekte wortels.

Voor haar nieuwste sculpturen gebruikt ze klei uit de omgeving dat is geleverd door steenfabriek Strating uit Oude-Pekela. "Direct uit de grond, er zit nog van alles in: steen, plantmateriaal. Dat past bij mijn manier van werken. Ik wil bij het maken niet alleen een bepaalde vorm manipuleren, ik hou ook rekening met wat het materiaal wil. Het is als het aangaan van een dialoog."

Ze zegt: "Ik gooi gerust een werk op de kop, zodat het zich op een andere manier kan settelen, daar bouw ik dan op voort. In mijn werk zoek ik naar het moment waarop de controle afwezig lijkt. Je zou het improviserend of intuïtief kunnen noemen, maar ik geloof er niet in dat intuïtie er 'zomaar' is. Het wordt altijd gevoed. Het gaat nooit vanzelf."

De fascinatie voor controle stamt uit haar academietijd. "Ik heb een tijd nauwgezet een dieet gevolgd met voeding uit de tijd van de jagers en verzamelaars. Dat kostte veel moeite. Ik ging er trager van denken, maar uiteindelijk werd ik er superfit van. Toen ben ik mij gaan afvragen in hoeverre de tijd waarin we leven en ook hoe ik mij geestelijk of fysiek voel, invloed heeft op wat ik maak.Die invloed is er, en dat zie je terug in mijn beelden."

Femke Woltering verblijft nog t/m 29 mei in de watertoren aan de Ceresstraat 1 in Stadskanaal. Bezoektijden di. t/m vrij. van 13.00 - 17.00 uur. Daarna is haar werk tot 1 oktober te zien. Zie ook www.witteolifantenstadskanaal.nl

Het kleinste café van Sleen

Fietsend door de Menso Altingstraat in Sleen werd ik getroffen door 'Het kleinste café'. Het was zo klein dat ik niet naar binnen durfde. Schuin tegenover dit kleine café bevindt zich het grootste café van Sleen, De Deel. Om niemand tekort te doen, ging ik ook daar niet naar binnen.

Drenthe als het Suriname van Nederland

Ttijdens een bijeenkomst van rederijkerskring Gewone Addertong werd afgelopen week voorgelezen uit dagblad Trouw. Het ging over Suriname en de literatuur:

"Dankzij mijn uitgeverij zijn onze eigen schrijvers toch nog verzekerd van een podium. Het lukt de weinige auteurs die er nog zijn vanuit Suriname namelijk amper nog om nieuw werk gepubliceerd te krijgen. De Nederlandse markt betreden is al aartsmoeilijk, laat staan dat het schrijvers uit Suriname lukt om internationaal door te breken. Zelfs in eigen land worden ze amper gelezen."

De voorlezer ging verder:

"Hoeveel Surinamers zouden er nog zijn die maandelijks één boek kopen? Als het er al vijfhonderd zijn, is het veel. Dat is bovendien een kleine elite met vaak een Nederlandse opleiding, een toplaag die sowieso wel weet dat het bijvoorbeeld beter kan met het land. De massa, de mensen die 'het' nog niet weten, die wordt niet meer bereikt via de literatuur. Zij haken af wanneer een tekst langer is dan honderd woorden.

De literaire wereld van dit land worstelt met inteelt. Er is geen aanvoer van nieuwe ideeën. Suriname is nooit een doorgangshuis geweest, maar altijd een vertrekpunt of een eindbestemming. We zijn nooit meegenomen in de vaart der volkeren, maar een treuzelende samenleving gebleven. Op die manier krijg je geen kruisbestuiving van gedachten."

Toen zei iemand: "Verander nu eens Suriname in Drenthe. En zoek dan in De Dikke Nijkeuter op of iemand wel eens de P.C. Hooftprijs heeft gewonnen."

Gedicht voor Recep Tayyip Erdogan

Uit de Volkskrant van hedenmorgen.

Over 'Luxeproblemen' van Martin Groenewold

Wat heb je d'r voor?

- Luxeproblemen, het nieuwe album van Martin Groenewold.

Dat is toch een collega van je?

- Inderdaad. Ik heb jarenlang nauw met hem samengewerkt op de cultuurredactie, daar deed-ie onder meer de popmuziek. Sinds een aantal jaren werkt hij voor de redactie Groningen. Dit is zijn vierde album. Naast zijn werk als journalist maakt hij liedjes. Ik ken niet veel collega's die naast hun werk iets maken. Ze doen liever aan fietsen, restaurants bezoeken en met de hond wandelen.

- Het klinkt braafjes. Het doet mij denken aan de jaren tachtig. En aan de NCRV.

Leuk dat je dat zegt. De jaren tachtig waren muzikaal zeer interessant. Ik moet denken aan What's so funny about love, peace and understanding? van Nick Lowe. Dat is uit de jaren zeventig.

- Nick wie?

De man van Sound of breaking glass. Laat maar zitten. Wat jij braaf noemt, vind ik fascinerend aan Martin Groenewold. De meeste Nederlandstalige zangers doen alsof ze de blues hebben en aan de drank zijn. Of dat ze die handjes willen zien terwijl ze hun bandjes het werk laten doen. Martin Groenewold zingt in zijn liedjes dat-ie gelukkig probeert te zijn met wat hij heeft en dat hij de ellende in de wereld vreselijk vindt.

- Iedereen vindt de ellende in de wereld vreselijk.

Zal best, maar bijna niemand zingt er op zo'n manier over. Martin Groenewold wil cynisch noch naïef zijn, hij is romantisch. Dat kun je NCRV noemen. Ik vind het gedurfd. De teksten van Martin Groenewold komen neer op 1 Korintiërs – 13: 'Zo blijft het dan: geloof, hoop, liefde,- deze drie; maar de grootste van deze is de liefde'.

- Hoorde ik 'm nou zingen 'En jij danst de zuurkool gaar/ En ik zing het toetje klaar'?

Ik geloof het wel ja.

- Belachelijk.

Toch niet belachelijker dan Itsy Bitsy Weenie Yellow Polka Dot Bikini  of Chirpy Chirpy Cheep Cheep. Het is popmuziek. Martin Groenewold maakt popmuziek, geen rock-'n-roll. Hij hoeft zich daardoor niet stoer voor te doen. Hij mag zingen dat z'n kinderen lief zijn en dat hij met z'n vrouw wil dansen. Hij wel.

- Die muziek, maakt hij die zelf?

Ik geloof dat hij thuis in Sauwerd een studio heeft waar hij liedjes schrijft en demo's maakt. Die stuurt hij naar een producer in Deventer, Bert Hermelink. En dan sleutelen ze wat. Ze huren een gastmuzikant in. Professionals: Gerard de Braconier, Peter Groot Kormelink, Henk Westbroek, Henk Temmink, Rob Winter. Alles gaat stapje voor stapje en tussen de bedrijven door. Zelf hoes ontwerpen, zelf plugger inhuren, Jacques d'Ancona en Frederique Spigt inschakelen, clipje maken. Klein maar fijn en zo goed mogelijk. Ik vind dit zijn beste album tot nu toe. Hij is opnieuw beter gaan zingen.

- Martin Groenewold máákt muziek, hij ís geen muziek.

Hij is een journalist, vader en echtgenoot. En hij is muzikaal. Hij zal zich niet verliezen in enorme solo's en daar moeilijk bij kijken alsof hij uit Winschoten komt gekropen. Wat hij doet is doordacht. Geen geklieder, geen klodders en flodders. Hij maakt muziek zoals hij stukjes schrijft en eindredactie voert: betrokken tot achter de komma, zorgvuldig voorbij de laatste noot. Nu even stil, nu komt het beste nummer, Voor wie dat geloven wil. Let vooral op dat stukje over John Lennon. Zo groots heeft Martin Groenewold nog nooit geklonken.

- Ben je nou ontroerd, of doe je alsof?

Hooikoorts, denk ik. Is er nog wijn?

Kapitein Kolk over zijn rol tijdens D-Day

 

Een nieuw filmpje ter aankondiging van de nautische theaterproductie De kronieken van Kapitein Kolk, binnenkort in de buurt van bruggen en sluizen te Drenthe. Let op het gemak waarmee Erik Harteveld zijn pijp hanteert. Met de vlam in de pijp door de Brennerpas scheuren is knap, maar quasi-achteloos met de pijp tegen de bies van de pet tikken, dat is nog veul knapper.