The Maureens waren in Emmen. Op uitnodiging van Poppodium Apollo. Ik had tot een maand geleden nog nooit van The Maureens gehoord. Ik hou de popmuziek al jaren niet meer bij. De popmuziek houdt mij ook niet bij – vandaar. Door hun naam wisten ze mijn aandacht te trekken. Metalbands heten nooit The Maureens, Nederlandstalige zangers en dixieland-orkestjes ook niet. Er bestond dus een kans dat het iets kon wezen.

En het was iets: jingle-jangle-gitaarpop, met coupletten en refreinen, bijbehorende melodietjes en harmoniezang. Vanuit Utrecht naar Emmen gebracht door drie gitaristen, een drummer, een bassist en een toetsenist. Tweehonderd kilometer hadden ze voor een speelbeurt in het mooie zaaltje van Groothuis gereden, vertelde frontman Bas van der Looy. Hij keek erbij alsof dat een prestatie was.

(Altijd weer opmerkelijk dat mensen van 'daar' aan mensen van 'hier' komen vertellen dat ze hebben moeten reizen. Eigen schuld, dikke bult, er van uitgaande dat de bewoning van Nederland in Drenthe is begonnen en pas na de bouw van de hunebedden 'het Westen' ontgonnen werd. Over Tivoli hoor je nooit dat het tweehonderd kilometer reizen is. Groothuis is vanuit mijn huis slechts een paar minuten wandelen.)

Goed bandje verder, The Maureens. Om hun geluid te duiden: Waar The Serenes, Daryll-Ann en Johan het licht hebben opgestoken bij The Byrds, Neil Young en Big Star, zeggen The Maureens dat ze geïnspireerd zijn door Beach Boys, en The Posies. Terwijl het toch heel sterk deed denken aan The Serenes, Daryll-Ann en Johan. Met anderen woorden: een Excelsior-bandje. Waarbij de twee platen van The Maureens nu eens niet door Excelsior zijn uitgebracht

Nadat, Joost mag weten waarom, een imitatie schaap op het podium was gezet, zagen en hoorden naar schatting zestig mensen een stuk of veertien nummers gespeeld worden. Waaronder ook September, wat ik persoonlijk de beste song vind van het tweede album Bang the drum, mede vanwege de inzet van het orgeltje. En Caroline, vanwege het de koortjes en semi-psychedelische geluidseffecten.

De verrassing kwam na het laatste nummer: geen toegift. Zowel publiek als band vonden het wel goed zo. Niks geen toestanden of koude drukte, niet uitzonderlijk, maar gewoon prima. Wat ook wel eens aardig is.