Ik lees Sebastiaans neus, de nieuwe roman van Allard Schröder. Dat doe ik met veel plezier. Schröder is een schrijver waar een lezer 'genoegen' aan kan beleven, in de klassieke zin des woord. De taal is verzorgd, de toon uitgebalanceerd en de manier van componeren doordacht. Schröder is niet van de straat, maar weet wat er in de wereld te koop is. Hij heeft opvattingen over literatuur en, belangrijk, kan vertellen.

Dit keer leren we een man kennen die vlak voor zijn pensioen zijn baan bij een bank verliest en daar niet al te zwaar aan tilt. Dat wil zeggen: hij weet niet goed wat hem overkomt, hij is niet voor en niet tegen, hij laat zich meevoeren op de gebeurtenissen die zijn leven vormen. Dat laatste is, volgens mij, een vast gegeven in het werk van Schröder. Zijn hoofdpersonen zijn vaak speelbal van het lot dat de meeste van ons treffen: een kleine prijs, vergelijkbaar met onze inzet.

De man, Sebastiaan, besluit zijn vrijheid te benutten door op zoek naar zijn jeugdliefde. Waarbij zowel het woord 'besluit' als 'jeugdliefde' mogelijk stelliger klinkt dan Schröder het bedoeld heeft. Sebastiaan maakt er niet veel werk van, maar onderneemt stappen in een richting die een lezer nieuwsgierig maakt. Het doet hem in zijn geboortedorp B*** belanden, maar ook in België en de Verenigde Staten, wat allemaal niet noodzakelijk lijkt, maar misschien wel een bedoeling heeft, al is het mij niet helemaal duidelijk.

Ik had graag het gesprek over de verkoopbaarheid met de marketing-afdeling van uitgeverij De Bezige Bij over de titel, Sebastiaans neus, bijgewoond. Zij: "Allard, heb je écht niets beters?" Hij: "Maar mijn hoofdpersoon hééft nu eenmaal een enorme neus, net als Cyrano de Bergerac. Zijn onaantrekkelijkheid maakt hem herkenbaar voor de massa, want de massa is ook niet aantrekkelijk. Zeg nu zelf." Zij, in verlegenheid: "Mogen we dan ter compensatie een aantrekkelijke vrouw op de cover zetten?"

Vergeleken met zijn eerdere boeken is het begin van Sebastiaans neus ironisch, zeg maar gerust humoristisch. Het is een lichtvoetigheid die gaandeweg naar de achtergrond verschuift en daardoor, af en toe, verrassend de kop op steekt. Ik had dit graag met citaten kunnen illustreren, maar dat gaat nu even niet omdat het boek een paar meter verderop in de huiskamer ligt te wachten om uitgelezen te worden. Als ik nu wegloop dan lees ik liever verder dan dat ik terugkeer. En er moet ook nog een recensie geschreven.