We hadden een theatervoorstelling in huis. Het was een bijzondere ervaring, vooral omdat ik theater doorgaans op afstand beleef, als passieve toeschouwer op het pluche, en nu ineens achter de schermen verschillende rollen tegelijk mocht meespelen.

Het begon ermee dat zaterdag aan het eind van de middag de voordeurbel ging en ik, in de hoedanigheid van hoofd techniek, Julia van de Graaff en Anne Zwaga op ons stoepje zag staan. "Wij zijn Cleo en Lex", zeiden ze. Ze bedoelden: wij zijn van theatergezelschap Blau Hynder uit Leeuwarden.

Even later mocht ik, in de hoedanigheid van sjouwer, met Anne en Julia een kleine vrachtwagen leegruimen, en zag ik, in de hoedanigheid van toneelmeester, onze woonkamer ingrijpend heringericht worden. Onze stoelen en tafels eruit, die van Blau Hynder erin. Onze bank aan de kant, die van Blau Hynder prominent langs de muur. Onze stereo en televisie werden vervangen door hun platenspeler en keyboard. Onze lampen moesten uit, die van Blau Hynder aan. Onze werkkamer werd kleedkamer, onze keuken een foyer waar Paulien, in de hoedanigheid van cateraar, voor de inwendige artiest zorgde.

Nauwelijks bijgekomen mocht ik, in de hoedanigheid van portier én gedelegeerd programmeur van onze eigen huiskamertheater, de deur opendoen voor het hooggeëerd publiek. Voor Suze en een vertrouwd gezicht waarvan ik de naam ben vergeten, voor Saskia en Peter, voor Kees en Mieke, voor Alie, voor Marscha en Arja, voor Hank en Annemiek, voor Bibian en Greetje, voor Margreth en Lia, voor Anna en Paul, voor Marchien en haar partner op wiens naam ik nu even niet komen kan, maar die achteraf inderdaad Wytse Bouma bleek te heten, voor Bertus en Marjon, voor Map. Bijna dertig mensen – Maartje, Djafra, Layla en Oote waren er ook – mocht ik na de koffie en thee –  geschonken door koffiedame Paulien – in de hoedanigheid van zaalwacht een klapstoeltje wijzen. Overvolle bak, derhalve. Een zaalbezetting waar menig theater van moet dromen.

Zelf probeerde ik het stuk vanuit de keuken te volgen, wat niet meeviel. Toen Julia en Anne verkleed als Cleo en Lex en hun opwachting maakte, was ik vooral blij dat bijna iedereen was komen opdagen en het spel eindelijk een aanvang had genomen. Aandachtig-kritisch toeschouwen zat er meer niet in. Fatsoenlijk fotograferen evenmin.

Hoewel mijn simpele samenvatting het stuk van Blau Hynder tekort doet, zou je kunnen zeggen dat Cleo en Lex vertelt hoe een bewonderaar zich ontfermt over beroemde zangeres. Zij is van het padje af en kan niet meer voor- en achteruit. Ze kan nog wel zingen, bij vlagen behoorlijk goed ook, maar haar toekomst zit vooral in de memoires. Een voorstelling over de keerzijde en vergankelijkheid van roem dus, de treurigheid van het artiestenbestaan, met veel muziek en waanzin. Zo ongeveer.

Ik dacht: zo luid en hysterisch is er niet eerder onder onze pannen geschreeuwd. Ik dacht: zoveel drama heeft zich niet eerder in ons huis afgespeeld.

Na afloop mocht ik, in de hoedanigheid van barman, drankjes delen. En in de hoedanigheid van gastheer praatjes maken. En daarna, wederom als portier, na enige tijd gasten uitlaten. Om vervolgens het toneel af te ruimen, alles de vrachtwagen weer in, nog even napraten, afscheid nemen van Julia en Anne en daarna zwaaien. Dag-dag. Gelukkig deed ik niets alleen. Sterker, ik was tijdens deze productie hooguit een hulpje bij alles wat in het theater van de tijdelijkheid moet en moest gebeuren, een driftig draaiend radertje in het geheel dat het cultureel leven heet.

Cleo & Lex spelen de komende maanden nog meerdere keren in Friesland, Drenthe en Groningen. Voor de speellijst en kaarten zie hier.