Op komst: Vogelvlucht in Gasteren
De eerste Schreeuwende Vrouw van Emmen

Vrees om van de wereld te vallen

FietsliedjesDrenthe heeft zich deze zomer nadrukkelijker dan ooit verkocht als de fietsprovincie van Nederland. Dat gebeurde onder meer door aan alle deelnemers van de Fiets4Daagse een cd met twaalf fietsliedjes uit te delen. De oplage van dit speciale verzamelalbum was dusdanig hoog dat na afloop van de Fiets4Daagse nog een partij overbleef.

Dagblad van het Noorden was zo slim om een paar dozen op te kopen. De afdeling marketing bedacht er meteen een lezers-actie bij. Met als gevolg dat Gonnie, Kirsten, Marrit en Leonie de afgelopen dagen niets anders konden doen dan als vrolijk zingende sopraantjes cd's en brieven in enveloppen te stoppen. Op een gegeven moment waren ze daar zo druk mee dat ik ongezien een exemplaar achterover kon drukken.

Terwijl ik dit schrijf, zit het plaatje in de speler. Het fabelachtige Op fietse van Skik is afgelopen, Sandra van Nieuwland heeft het weelderig door Reinout Douma georkestreerde Training wheels gezongen, Bezik is bezig met Fiets'n, straks komt Iris Kroes met Bijna met jou. Daarna volgen nóg acht artiesten die allemaal over fietsen zingen – ieder op geheel eigen wijze.

Ondertussen dwalen de gedachten af naar mijn fietsherinneringen. Meer precies: naar mei 1986 toen ik als leerling-verslaggever door De Onzichtbare Hand naar Barger-Compascuum werd gestuurd om een scholier te interviewen die door zijn school was aangewezen als deelnemer aan een chemie-olympiade. Ik was koud een maand in Drenthe en moest dus opzoeken waar dat lag, Barger-Compascuum.

Op de kaart leek het niet ver weg, maar pedalerend op een iets te grote damesfiets kwam ik er achter dat afstanden in Zuidoost-Drenthe heel anders zijn dan in Holland. En er was nog iets: het was in Zuidoost-Drenthe veel stiller dan ik gewend was. Geen mens kwam ik tegen, laat staan een hond. Overal was lucht en leegte. Eerst verwonderde ik mij daar nog over, later werd ik er een beetje bang van. Ik durf dat nu wel te bekennen.

Ergens tussen Barger-Oosterveld en Klazienaveen-Noord werd ik gegrepen door een angst die ik daarna nooit meer zo hevig heb ervaren: de vrees om van de wereld te vallen. Zoals het hoort was die vrees volslagen misplaatst. Als je ergens níet van de wereld af kunt vallen dan is het wel tussen Barger-Oosterveld en Klazienaveen-Noord. Hooguit kun je er moedeloos worden en verlangen naar het einde. Drenthe doet wat met je.

De angst was voorbij toen ik, aangekomen in Barger-Compascuum, ontdekte dat mijn scholier niet aan de Verlengde Oosterdiep-oostzijde woonde, maar aan de Verlengde Oosterdiep-westzijde. Wat nogal een verschil maakt. Dat zijn huis weliswaar op papier in Barger-Compascuum mocht staan, maar zich in werkelijkheid in Zwartemeer bevond. En ik hem niets wist te vragen.