Ik ben op een leeftijd dat ik de overlijdensadvertenties nog mag overslaan. Althans, dat denk ik. Waardoor het me nu twee keer kort achter elkaar is overkomen dat ik onaangenaam werd verrast. Willem Koopmans is overleden. Bij het terugbladeren trof ik zijn advertentie in het Dagblad van het Noorden van afgelopen dinsdag. Hij is 80 jaar geworden.

Het weinige wat ik van Koopmans weet, is dat hij in eigen beheer gedichten publiceerde en af en toe in het Drents letterkundig tiedschrift Roet stond. Wat ik ook weet dat hij actief was in de dichtersgroep De Clique. En nog niet zo lang geleden trof ik een gedicht van zijn hand aan op een placemat in café Rue de la Gare. Daar was ik van onder de indruk. Wie zoiets voor elkaar krijgt, heeft iets gepresteerd in Emmen.

De laatste keer dat ik Koopmans zag, was tijdens Poëzie Dichterbij in 2012. Hij trad toen op in Sigrid's Garden. Dat ging niet heel erg goed, de gezondheid was erg broos. Een paar dagen eerder was ik bij hem langs geweest om namens stichting Gemeentedichter Emmen promotiemateriaal af te geven, opdat hij reclame kon maken voor zijn optreden. Dat nam hij aller-beminnelijkst in ontvangst, maar ik geloof niet dat hij daarna is gaan folderen.

Nog een herinnering. Fietsend langs de Hoogeveense Vaart hield ik een paar jaar geleden stil bij een beeld van Willem Kind in Geesbrug om een meegebrachte boterham met stroop te eten. Even later viel het oog op een gedicht van Willem Koopmans. Hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen, dacht ik toen. Het gedicht kan ik mij niet meer voor de geest halen. Wel die gedachte. Het is oneerlijk zoals het geheugen werkt.

Bij zijn overlijdensadvertentie zijn goedgekozen regels van M. Vasalis afgedrukt, afkomstig uit haar gedicht Oktober. Daaronder staat nog een advertentie, ook met dichtregels: 'muziek en poëzie zij voeren naar de bron/ waarvan de oude kracht niet is vergaan/ voor schoonheid is nog plaats onder de zon'. Ik weet niet wie deze regels geschreven heeft, maar het zou zomaar Willem Koopmans kunnen zijn geweest.