Iedere zomer probeer ik met mijn vader een flinke fietstocht te maken. Dit keer, vlak voor zijn 80^ste verjaardag, streken we neer in Berg en Dal bij Nijmegen. Vandaar uit fietsten we  - klimmend en dalend - naar Kranenburg, een plaats net over de Duitse grens bij Groesbeek waar volgens het indrukwekkende stamboomonderzoek van Richard van Ruiten onze voorvaderen vandaan komen.

Richard van Ruiten stuitte tijdens zijn navorsingen in Duitse archieven op ene Wessel Rutten, die in 1638 in Kranenburg moet hebben geleefd en vervolgens een Bernardus Rutten van wie de zoon Theodorus begin achttiende eeuw naar Noordwijk in Zuid-Holland is vertrokken om als loonarbeider een beter bestaan op te bouwen. Vermoedelijk in de Leidse lakenindustrie of als veenarbeider - niks geen dikdoenerij, maar gewoon ploeteren voor de boterham.

In Zuid-Holland werd deze Theodorus ‘Van Ruyten’ genoemd. Zijn kinderen en kleinkinderen verhuisden wat heen en weer in Zuid-Holland, tot in 1799 in Roelofarendsveen een Simon Dirkse van Ruijten werd gedoopt. Die Simon Dirkse is de overgrootvader van mijn vader, die ook in Roelofarendsveen geboren is. De zoon van Simon Dirkse, Hein, begon in 1879 een inleggerij, de 'fabriek' genoemd, die nog steeds bestaat. Al met al zijn we nu bij de elfde generatie aangekomen.

Kranenburg is een gat van bijna niks, veel kleiner dan Roelofarendsveen. Maar de wegen zijn er veel beter, dat moet gezegd. En het weinige erfgoed dat er staat – een herbouwd klooster, nu museum, een molen die als toren dient, de kerk – wordt gekoesterd. Ze hebben er een goede Konditorei, een gemeentehuis en een fraaie begraafplaats. En ja, daar troffen we inderdaad nog een paar Ruttens aan, in vers gedolven graven.