'Heel veel mensen zeggen: ik heb niks met poëzie. Dat zul je nooit over beeldende kunst of muziek horen. De enige andere kunst waar het misschien ook over wordt gezegd, is ballet." Aldus Jean Pierre Rawie onlangs op de televisie in het programma Op het nachtkastje.

En inderdaad, er bestaan vooroordelen over poëzie. Ze worden veroorzaakt door neuzelaars en vervolgens verspreid door napraters die de grasmat afkeuren op basis van een kaalgetrapte plek rond de middenstip. Of daar iets tegen gedaan kan worden? Alles kan, maar niets moet – dat is nu net het mooie van kunst.

Ondertussen heeft Luuk Gruwez een nieuwe dichtbundel uit: Wijvenheide. Het is zijn eerste na de sublieme bloemlezing Garderobe uit 2010 en het omkeerboek Krombeke retour/Deerlijk retour over zijn ouders uit 2011. Wederom staan er prachtige, grappige, ontroerende en schrijnende gedichten in, met en zonder eindrijm.

Gruwez bezit een vermogen om het zware en lichte met een elegante zwier zo te roeren, dat iets ontstaat waar zowel de leek als de fijnproever genoegen aan kan ontlenen. Zijn gedichten zijn niet moeilijk, maar ook niet makkelijk, ze zijn geschreven voor een minder- en een meerderheid, hij wordt geïnspireerd door schilderkunst en een brand in een varkensstal.

Om het gedweep in toom te houden, kun je beweren dat Wijvenheide als bundel iets te weinig samenhang kent. Aan de andere kant: stel dat Gruwez had besloten deze gedichten in de la te houden – wat hadden we dan gemoeten? Tv kijken? Chips eten? Of toch weer naar ballet?

Boek: Wijvenheide. Auteur: Luuk Gruwez. Uitgever: De Arbeiderspers. Prijs: 17,95 euro (82 blz.)