De vergelijking is scheef, toch maken we hem. Arjaan en Hieke de Hullu verlaten het paradijs. Na 21 jaar nemen ze afscheid van DeHullu. Beelden in Gees, vermaard beeldenpark met galerie in Zuid-Drenthe. Vanwege de leeftijd; 76 en 77 jaar. Nu zijn ze nog fit en vief genoeg om even verderop vanuit Oosterhesselen het leven voort te zetten. Vrienden bezoeken en kunst bekijken.

Maar eerst is er de allerlaatste herfsttentoonstelling. Met veel keramiek en sieraden. “Dit is van Peter Beard”, wijzen Arjaan en Hieke (foto: Harry Tielman) naar een vaas waarvan de vorm aan een zee-egel doet denken. “Het is voor het eerst dat we zijn werk laten zien. We hebben hem ontmoet op een beurs in Duitsland. Hij wilde graag exposeren, maar weigert te vertellen hoe zijn werk tot stand komt.”

Verderop staan we stil bij het werk van Silke Decker: fragiele nestjes van, tja, het lijken wel versteende draden. “Het zijn koorden van porselein dat eerst is gesmolten. Daarna heeft ze er schalen van gemaakt”, vertellen de De Hullu’s. Aan de wand hangen tableaus van Wille Boudewijn: landschappen op platen cortenstaal. “Zij had moeite een ophangtechniek te vinden die haar werk beter deed uitkomen. Daar hebben we een oplossing voor bedacht.”

Jaarlijks wordt De Hullu in Gees bezocht door 20.000 mensen. Het is daarmee een van de culturele topattracties in Drenthe. Het geheim? Volgens De Hullu’s staat en valt alles met kwaliteit. “Toen we hier begonnen, wist ik dat zou lukken. Omdat we kwaliteit wilden. En omdat we er bovenop zitten”, zegt Arjaan. “We hebben geleerd kwaliteit te ontdekken. We zijn steeds beter gaan kijken”, zegt Hieke.

De rolverdeling was altijd helder. Zij stond in de galerie, onderhield de contacten en was het gezicht naar buiten. Hij regelde alles op de achtergrond, samen met zoon Fred. De techniek, het onderhoud. “Kwam ik in de galerie en zag ik bezoekers met hun vingers aan het werk zitten. Dan ergerde ik me soms”, vertelt Arjaan. “Ik genoot van sluitingstijd. De rust die dan terugkeerde. En van grasmaaien met jazz op de hoofdtelefoon.”

Kunst kijken deden ze samen. In Nederland, België en vooral Duitsland. Op beurzen en daarna in de ateliers. “We hebben een geweldige database opgebouwd, helemaal zelf ontworpen. Die gaat naar de nieuwe eigenaar, zo blijft er continuïteit. Als het goed is, kun je straks aan de kunst niet zien dat het bedrijf is verkocht. Als bezoekers zeggen ‘Het is niet minder geworden’, dan is het goed.”

De afgelopen maanden zijn vreemd verlopen. Ondanks de natte zomer werd er toch een aardige omzet gedraaid. Het laatste uitje met het personeel – met zestien man twee dagen op de Waddenzee – was prachtig. Op de valreep ook nog koninklijk onderscheiden; Beatrix kwam graag in Gees. En dan de reacties in het allerlaatste het gastboek. De dankbaarheid, de hartelijkheid. Die schat nemen ze mee naar Oosterhesselen, zeggen ze.

Natuurlijk gaan ze het missen. “Op 27 december zijn we weg. Als ik er aan denk, krijg ik een dikke keel”, zegt Arjaan. “Ik geloof dat we straks ook nog heel veel gaan genieten”, zegt Hieke. “We hebben door dit werk veel vrienden leren kennen. Daar willen we aandacht aan besteden. Er is zoveel tijd in het bedrijf gestopt. Gingen we naar Berlijn, zagen we eigenlijk niets van de stad. Zelfs de musea kwamen we niet binnen. Dat gaat nu allemaal veranderen.”

De Hullu

De najaarstentoonstelling van DeHullu. Beelden in Gees is tot en met 27 november te bezoeken op vrijdag, zaterdag en zondag tussen 13.00 en 17.00. Toegang gratis. De tuin is dan gesloten. Op 2 januari gaat Beelden in Gees officieel over in handen van Yvo van Marle en Ted Doove. Zij maken ook de zomerexpositie van 2012.