Na afloop van het gesprek gaat fotograaf Robert van Willigenburg met Auke Hulst in Amsterdam op zoek naar een geschikte locatie voor een begeleidend portret. Een hele opgave. Want wat ís Hulst nu in hemelsnaam? Muzikant? Schrijver? Journalist? Iemand die stoer met een gitaar in een steegje gefotografeerd moet worden? Of in diepzinnige mijmerpose op een brug? De keuze valt uiteindelijk op een hek voor een afgesloten parkeerplaats.

Met Auke Hulst (Hoogezand, 1975) kun je alle kanten op. Dat blijkt ook uit zijn werk. Cultuurjournalist voor dag- en weekbladen, schrijver van reisreportages, romancier, co-auteur van het literaire beeldverhaal De eenzame snelweg. En sinds deze maand ook verantwoordelijk voor het dubbelpakket Wolfskleren: een grotestadsroman mét de cd The Hidden Shape, volgespeeld door de band Sponsored By Prozac.

Eerst het boek: Wolfskleren vertelt het verhaal van eenzelvige muzikant, Wolff, die probeert te achterhalen waarom zijn onbenaderbare vriendin Yukiko in een coma is geraakt. Een bonte mix van stijlen met verwijzingen naar muziek, mythologie, strips en science fiction. Dan de cd: The Hidden Shape staat voor sferische, uitgesponnen en soms ijle popmuziek. Hedendaagse progrock, maar zonder de ellelange solo's, zo u wilt.

"Een schrijver die ook nog eens denkt muziek te kunnen maken – sommige mensen zullen het wel aanmatigend vinden", zegt Hulst over de combinatie. "Toch is het niet zo vreemd, vind ik. Muziek en literatuur hebben veel gemeen: thema's, motieven, het melodische, het belang van klank. Een schrijver móet gevoel voor muziek hebben. Zonder gevoel voor muziek, geen swingende zinnen. Het zou mij niet verbazen als veel schrijvers liever muzikant waren geweest."

Bij Hulst kan het naast elkaar bestaan. Heel vanzelfsprekend. "Waarom zou iemand geen twee disciplines beheersen? Als je energie in het een stopt, gaat dat niet per definitie ten koste van het ander. In tegendeel, zou ik zeggen. Het kan elkaar aanvullen en versterken. Neem Jan Wolkers. Niemand zal betwisten dat hij een volwaardig schrijver én een volwaardig beeldend kunstenaar was."

Hulst was al aan Wolfskleren begonnen toen zijn debuut, Jij en ik en alles daar tussenin (2006), nog moest verschijnen. "Ik kwam er aanvankelijk niet uit. Ik was toen blijkbaar nog niet rijp voor dit boek – technisch als schrijver niet, maar ook persoonlijk niet", vertelt hij. "Tegelijkertijd was ik bezig met het opnemen van nummers. Er waren zoveel overeenkomsten tussen wat ik schreef en wat ik aan muziek maakte, dat een boek met cd voor de hand lag."

Die overeenkomsten betreffen vooral de sfeer en de thema's. Sponsored By Prozac maakt sombere jongemannenmuziek, de hoofdpersoon in Hulst's derde boek ís een sombere jongeman. "Wolfskleren gaat over de kamers waarin we onszelf opsluiten, over onvermogen om contact te maken. Bij Yukiko, de Japanse vriendin, gaat dat extreem ver: ze belandt in een coma. Wolff ziet uiteindelijk in dat hij niet zonder contact met anderen kán. Noem het een happy end met een moraal."

Hulst voert het coma ook op om duidelijk te maken dat tussen leven en dood verschillende werkelijkheden en belevingswerelden bestaan. "Het is iets wat je ook aantreft in science fiction literatuur en het magisch realisme. Ik heb het me daarmee als schrijver wel erg moeilijk gemaakt, want het kan heel verwarrend uitpakken. Ik hoop maar dat de lezer die sfeer kan aanvoelen."

Wolfskleren speelt voornamelijk in de stad Groningen, waar de solitaire Wolf aan muziek sleutelt zonder tot een plaat te komen en de Japanse vriendin naast haar studie aan de kunstacademie noodgedwongen in de hoerenbuurt werkt. Hulst heeft veel couleur locale in zijn boek gestopt, en haalt en passant een paar keer flink uit naar Minerva.

"Ik heb twee jaar kunstacademie gedaan in Groningen, het was geen succes. Ik was 17 jaar en werd aangenomen op basis van mijn striptekeningen, maar vervolgens kreeg ik strafpunten als ook maar iets met strips deed. Daar kregen ze mij heel kwaad mee. De opleiding was vooral gericht op conceptuele kunst, voor techniek was nauwelijks aandacht. Ik ben er stampvoetend vertrokken. Achteraf denk ik dat ik nog te jong was."

Ook fijn: een sneer naar Amsterdam, waar ‘oppervlakkigheid met coke en drank worden aangelengd’ en ze mooi weer spelen met de opbrengst van de gasbel in Slochteren. "Amsterdammers kijken niet verder dan de Ring. Ik woonde als journalist wel eens vergaderingen bij van Vrij Nederland. Als ik dan voorstelde aandacht te besteden aan een onderwerp in Groningen, mocht ik blij zijn als het werd gedoogd. Als het provincialisme ergens sterk aanwezig is, dan is het wel in Amsterdam."

Wolfskleren is een overstelpende en complexe roman geworden, een boek voor de longlist van de Libris Literatuur Prijs. Wat verwacht Hulst er eigenlijk van? "Ik zweef nu nog ergens halverwege euforie en grote angst", zegt hij. "Ik hoop natuurlijk er eindelijk eens wat geld aan over te houden. Lukt dat niet, dan is er nog de cd. Het zou zo maar eens kunnen dat Sponsored By Prozac een langer leven is beschoren dan deze roman."

boek en cd

De roman 'Wolfskleren' van Auke Hulst is uitgegeven door Meulenhoff. Prijs inclusief cd: €22,50 (304 blz.) Zie ook www.sponsoredbyprozac.com en www.aukehulst.net