Woest en Ledig

Aardige jongens in De Tamboer

Vermomd als ‘aardige jongens’ geven Frank Boeijen, Henk Hofstede en Henny Vrienten woensdag een concert in De Tamboer in Hoogeveen. Het optreden vloeit voort uit een gelegenheidsproject waarbij de drie Nederpopcoryfeeën elk vier songs schreven die vervolgens samen werden uitgewerkt voor de cd Aardige Jongens. In het theater worden de liedjes op het album aangevuld met bestaand repertoire van alle drie. Aanvang 20.15 uur.

Lessen voor de jonge lezer

Een raar gezicht: twintig Drentse juffen kruipen met stiften in de hand over de vloer in basisschool G.A. de Ridder in Beilen. Nicolette Leenstra, consulent bij stichting Kunst & Cultuur Drenthe, heeft ze met eenvoudige instructies op de knieën gekregen: “Als ieder van jullie een dichtregel op die stroken papier schrijft en vervolgens reageert op de regel van een ander kunnen we kijken of het poëzie oplevert.”

 

Met de uitreiking van de Gouden Griffel, dinsdag in Amsterdam, begint de 54ste Kinderboekenweek. Het motto, dit keer ‘Zinnenverzinzin’, is aangeleverd door de stadsdichter van Antwerpen, Joke van Leeuwen. Ter voorbereiding laten zo’n 130 leerkrachten zich in Beilen door Kunst & Cultuur Drenthe voorlichten over wat basisscholen met het thema – poëzie – zouden kunnen doen. En dat beperkt zich niet tot louter literatuur; er zijn ook workshops beeldend kunst, drama, muziek en dans.

 

Over het literatuuronderwijs in Nederland wordt veel geklaagd, met name door schrijvers en dichters. Op middelbare scholen zou proza er bekaaid afkomen en voor poëzie, de oervorm van de literatuur, nauwelijks aandacht bestaan. “Poëzie is geen onderdeel meer van de lesstof”, weet Sieger M.G. (1979), die twee keer per de week als schrijver en dichter lessen en workshops geeft op scholen. “Als er aandacht is, is het tijdens projecten, maar ook die staan door geldgebrek onder druk.”

 

Op basisscholen lijkt de aandacht voor literatuur echter te groeien. De Kinderboekenweek levert het bewijs. “Het is tegenwoordig met Sinterklaas en Kerstmis de meest drukke periode van het schooljaar”, constateert directeur Margreet Ruardi van Schrijvers School Samenleving (SSS), een organisatie die auteurs in contact brengt met scholen. “Nu poëzie het thema is, is dat niet anders. We komen dichters tekort, vooral dichters die speciaal voor kinderen schrijven.”

 

Literatuur in het basisonderwijs komt neer op luisteren naar verhalen en voorgelezen worden, zelf lezen en zelf schrijven. Dat alles spelenderwijs en veelal projectmatig op basis van lespakketten, soms met hulp van een echte schrijver of dichter. Wat de poëzie betreft, beginnen de jongste kinderen met liedjes als vervolg op de baker- en telrijmpjes uit het dagverblijf. Oudere schoolkinderen eindigen met het schrijven van een rap of een zogeheten elfje, een gedicht van elf woorden verspreid over vijf regels.

 

Ted van Lieshout (1955) is een van de meest gevraagde dichters tijdens de Kinderboekenweek; zijn agenda is volgeboekt. Normaal doet hij zo’n dertig ‘schooloptredens’ per jaar. “Het zijn geen lessen”, verduidelijkt de winnaar van een Gouden Griffel met Begin een torentje van niks in 1995. “Mijn bedoeling is meestal kinderen warm te maken voor gedichten, niet zozeer om ze er iets over te leren. Poëzie is spelen met taal, dat probeer ik over te brengen. Het is een andere manier van omgang met taal, anders dan een verhaal of gewone informatie.”

 

Jaap Robben (1984), schrijver van de onlangs verschenen bundel Zullen we een bos beginnen?, gebruikt fotoboeken en muziek om schoolkinderen te inspireren bij het maken van gedichten. “Daarmee kom je op gedachten en herinneringen waar je niet meteen over zou schrijven”, verklaart hij. “Ik probeer kinderen te laten zien dat je woorden kunt gebruiken voor wat ze betekenen, maar dat je er meer mee kunt zeggen en doen. En dat het schrijven van een gedicht helemaal niet moeilijk is.”

 

Het belang is voor Robben evident. “Ik las laatst over een telefoon waarop je films en televisieseries kunt kijken, zodat je je geen seconde van de dag meer hoeft te vervelen. Voor mij komt poëzie, net als filosofie, voort uit verveling en jezelf moeten vermaken. Kinderen moeten juist een eigen wereld kunnen creëren. Als alles is ingevuld, ga je je als kind minder vragen stellen en dus ook minder antwoorden verzinnen.”

 

Is het enthousiasme op basisscholen groot, op de middelbare scholen zijn de reacties wisselend. “Sommige klassen zijn heel gretig, andere heel afwachtend”, weet Robben. “Meestal zijn ze verbaasd dat poëzie ook humor kan bevatten en dat het begrijpelijk kan zijn. Er heerst nog altijd het beeld van muffige en onbegrijpelijke teksten. Als ze een gedicht af hebben, vragen leerlingen soms hoe ze het onbegrijpelijk moeten maken.”

 

Als oorzaak van de aarzelende houding op middelbare scholen wordt naar de docenten gewezen. “Ik weet dat de werkdruk van docenten erg hoog is. Daar zou iets aan gedaan moeten worden”, zegt dichter Tsead Bruinja (1974). “Maar eerst moet de interesse gekweekt worden en dat begint bij een goede opleiding. Er zijn genoeg docenten die het goed doen, maar er zijn ook die het allemaal maar moeilijk en onbegrijpelijk vinden, wat onzin is. Er is zoveel goede begrijpelijke poëzie voorhanden.”

 

Remco Ekkers (1941), winnaar van een Zilveren Griffel met zijn dichtbundel Haringen in sneeuw in 1985: “Op lerarenopleidingen zou meer poëzie gelezen moeten worden en meer dichters moeten worden uitgenodigd. Wat de scholen betreft: geen voorgebakken methodes, maar ruimte voor enthousiaste lezers die laten zien dat poëzie voor iedereen is. Laat leerlingen klassikale bloemlezingen maken waarbij gestemd wordt welke gedichten worden opgenomen.”

 

Theorie werkt bij scholieren meestal averechts. “Mijn middelbare schooltijd was van 1968 tot 1975. Wij kregen literatuurgeschiedenis en moesten gedichten ontleden”, zegt Ted van Lieshout veelbetekenend.” Een geïnteresseerde docent is cruciaal. Ekkers herinnert zich hoe zijn schooldirecteur werk voorlas van Henriette Roland Holst. “Hij las over ‘het ontwaken mijner ziel’ en ‘over de grenzen van mijn wezen’. Ouderwetse en plechtige taal. De meeste leerlingen haalden hun schouders op, maar ik stond daar en dacht: ‘ga door, ga door!’.”

 

Ekkers bezoekt vijftien á twintig keer per jaar basis- en middelbare scholen. Hij probeert kinderen duidelijk te maken wat poëzie kan zijn én hoe je zelf een gedicht kunt schrijven.  Sommige pakken de handschoen op en doen daarna mee aan de poëziewedstrijden van Stichting Kinder en Poëzie en Doe Maar Dicht Maar, sinds kort samen als het Poëziepaleis. Vele duizenden gedichten levert het jaarlijks op. Sieger M.G deed vaak mee: “Doe Maar Dicht Maar heeft er voor gezorgd dat ik als leerling meer lol kreeg – en erkenning.”

 

Over het belang van aandacht voor poëzie op school hoeft Ekkers niet lang na te denken. “Het leert kinderen subtiel lezen, nadenken, kijken. Het leert ze van de wereld houden.” Sieger M.G: “Het helpt bij het uiten van gedachten.” Bruinja voegt toe: “Het schrijven van gedichten vergroot de mogelijkheden tot zelfreflectie en ontwikkeling. Zo nu en dan komt er echt iets bij de kinderen naar boven. Ze schrijven soms over ongelukkige liefdes of over problemen in hun gezin. Het komt regelmatig voor dat een leerling in tranen uitbarst.”

 

Op de vloer van basisschool G.A. de Ridder in Beilen blijft dat laatste achterwege. Consulent Nicolette Leenstra wil haar leerlingen op de eerste plaats op haalbare ideeën brengen. “Het hoeft niet te rijmen. Kijk daar voor uit,” waarschuwt ze de Drentse leerkrachten. “Iedere schooldag beginnen met het voordragen van een of twee gedichten zou prachtig zijn. Maar als jullie straks in de klas besluiten zigzagboeken met poëzieposters te maken, is dat ook heel mooi.”

Geluiden bij Woest en Ledig (7)

Zij woonde bij een blinde muur van Willem Wilmink door Frank Groothof en Wieteke van Dort

Kader Abdolah lukt alles - Wees. En het is

Kader Abdolah (foto: Jan Willem van Vliet) is op dit moment een van de meest invloedrijke schrijvers van ons land. Zijn werk is in 24 talen vertaald. Als geen ander is hij in staat grote groepen lezers duidelijk te maken wat het is om uit een andere cultuur naar Nederland te komen en daar te leven. Lees zijn De reis van de lege flessen. Alsof dat niet genoeg is, heeft hij er ook nog eens voor gezorgd dat Nederlanders de koran lezen. Of beter, zijn bewerking van de koran.

 

En Abdolah weet heel goed hoever zijn invloed reikt, vertelde hij donderdag bij zijn entree als gastschrijver van de Universiteit Groningen. “Algelopen zomer liep ik over het strand van Scheveningen en daar lagen al die Nederlandse vrouwen met de koran van Kader Abdolah in het zand!. Moslims vroegen mij of dat niet zondig was. Ik zeg: ‘Nee, want die vrouwen lezen, dompelen zich onder in zee en lezen daarna weer verder.’ ”

 

En dan serieuzer: “Vrouwen in Afghanistan kunnen de koran niet lezen, omdat ze analfabeet zijn. Vrouwen in Iran willen de koran niet lezen. Ze hebben een hekel aan het boek omdat het ze verplicht een chador te dragen. Vrouwen in Saudi Arabië willen de koran niet lezen omdat het het boek van de mannen is. Ik krijg brieven van vrouwen die zeggen: ‘Abdolah, de koran van mijn vader houd ik weg bij mijn kinderen, maar jouw boek geef ik ze mee.”

 

De publicatie van De koran en De boodschapper is een van de grote literaire gebeurtenissen van het afgelopen jaar. “De eerste weken waren we zeer bezorgd. Mijn uitgever en familie vergaderden iedere dag over wat er fout was gegaan en kon gaan”, vertelt de schrijver. “Na verloop van tijd kreeg ik berichten van jonge moslims: ‘We hebben jouw boek gelezen en het gaf ons kippenvel. Maar de imam is woest!’. Daarna schreef een studente uit Groningen: ‘Deze koran durf ik mee te nemen naar college. Want Pauw en Witteman hebben hem ook gelezen.’ ”

 

Bijna vier jaar heeft Abdolah aan zijn vertaling gewerkt. Het heeft hem niet geloviger gemaakt, maar wel veranderd. “Mohammad wilde met zijn koran iets veranderen, iets maken. En dat is hem gelukt,” legt hij uit. “Hij heeft Allah in de hemel gecreëerd en mensen geloven daar nu nog steeds in. Hij heeft Mekka tot een grote stad gemaakt. Nog steeds trekt daar ieder jaar een miljoen moslims naar toe om rond de Ka’aba te lopen en daarna in de stad horloges uit China te kopen. Eén zin in de koran komt steeds terug: Wees. En het is.”

 

Twintig jaar geleden vluchtte Abdolah uit Iran naar Nederland om een beroemde schrijver te worden, vertelt hij. “Ik wilde een groot publiek en in mijn vaderland kon ik dat niet krijgen. Vanaf het moment dat ik besloot te vertrekken, veranderde er iets. Wat ik wilde bereiken, bereikte ik. Ik dacht dat er bij mij een schroefje los zat. Alles lukte. Na het vertalen van de koran begreep ik waarom. Wees. En het is. Nokia dacht aan mobiele telefoons. En het is. Heineken dacht aan bier. En het is. Ik, schrijver, dacht aan jullie, het grote publiek. En het is.”

 

Lezingen

 

Kader Abdolah geeft als gastschrijver aan de Universiteit Groningen drie openbare lezingen in de aula van het academiegebouw aan de Broerstraat in Groningen. Op 1 oktober spreekt hij over welke grote schrijvers invloed op zijn werk hebben, op 8 oktober vertelt hij over zijn schrijversschap en op 15 oktober over de functie van dromen in de literatuur. Aanvang steeds 20.00 uur.

Met Jaap Robben zwijgen in de zondagzon

In Dagblad van het Noorden stelt schrijver Harm de Jonge in zijn artikel Een filosofietje in een feestjurk dat kinderpoëzie in wezen niet zoveel anders is dan poëzie voor volwassenen. “Ook hier gaat het er om een gevoel of gedachte op bijzondere wijze te verwoorden”, schrijft hij. “Een mijmering, een wijsheid, verpakt in nieuwe taal, ritmisch geordend, al of niet rijmend, al of niet met beeldspraak.”

 

Zo is het maar net. Goede kinderpoëzie is goede poëzie, dat is wat telt. Ondertussen is goede kinderpoëzie misschien nog wel moeilijker te schrijven dan goede poëzie voor volwassenen. Bij die laatste categorie is het bijvoorbeeld niet erg als er een hoge drempel wordt opgeworpen. Bij kinderpoëzie is de aanwezigheid van een drempel problematisch: hij mag niet te hoog zijn en vanwege de volwassen meelezers ook niet te laag.

 

Jaap Robben (1984), onlangs benoemd tot stadsdichter van Nijmegen, lijkt in zijn derde bundel, Zullen we een bos beginnen?, de juiste hoogte te hebben gevonden. Zoals in Stukje taart:

 

’s Maandags koopt opa

altijd twee stukjes

van oma’s lievelingstaart.

Waarvan hij er een

in zijn koelkast bewaart

 

op een bord

onder een keukendoek

wacht dat gebakje

naast een half melkpakje

op onverwacht bezoek.

 

Een volwassen lezer zou natuurlijk moeilijk kunnen gaan doen over dat ‘halve melkpakje’, vooral vanwege de grote kans op geknoei. Maar daarmee wordt voorbij gegaan aan de meerduidigheid in het gedicht. Als kind denk je eerst ‘dat stukje is vast voor mij, als ik na school bij opa langs ga’. Maar als volwassene neig je naar de gedachte dat ‘die arme eenzame man, zich niet bij de dood wil neerleggen’.

 

Knap als een dichter op twee hazen jaagt en ze allebei nog weet te vangen ook. Robben slaagt daar in deze bundel een paar keer goed in. In Özlem lukt het hem om liefst drie thema’s aan de orde te stellen: pubertijd, het verlies van vriendschap en een cultuurkloof. Alles in een wonderlijk heldere taal: ‘Sinds de grote vakantie/ vindt Özlem jongens ineens stom/ en doet ze elke dag een hoofddoek om.’

 

Absoluut hoogtepunt is het titelgedicht Zullen we een bos beginnen?

 

Graaf een kuil

en plant je boom

voorzichtig

naast de mijne.

 

Kunnen ze elkaar

uit de wind houden

als het stormt

 

of in de zondagzon

samen zwijgen.

 

En als ze ’s avonds

door de wimpers

van hun twijgen

naar elkaar kijken

beginnen ze al

op een bos te lijken.

 

(Bij deze jeugdklassieker in de dop leverde de Vlaamse illustrator Benjamin Leroy een potloodtekening van een jongen die met een hoopvol gezicht een rol papier vol bomen uitrolt. Tussen de bomen ontwaren we een priegelmannetje met een kapiteinspet en een pijp, en een zwarte matroos.

 

Terug- en vooruitbladerend blijken het zeemannetje en de matroos in vrijwel iedere illustratie aanwezig. Op de eerste bladzijde van de bundel zitten ze in een bootje met een fles een brief. Op de laatste is de brief bezorgd en vertrekken kapitien en matroos per vliegtuig. Opdracht volbracht. Het werk van Leroy is te leuk om geheim te houden.)  

 

24 gedichten telt Zullen we een bos beginnen? Sommige zijn anekdotisch, de meeste licht en vriendelijk van toon en hebben verwondering en (prille) levensvragen als bron. Zoals in Allerliefste van later: ‘Hoe herkennen we elkaar/ als we niet weten waar/ en hoe laat, de een/ op de ander te wachten staat?’ Sommige zijn ronduit melig, zoals Knievelletje vermist:  ‘Hopelijk heeft de wind/ het laten liggen en zag/ een muisje het niet aan/ voor een dun plakje worst.’

 

Niet alles is geslaagd. Soms lijkt de dichter krampachtig op zoek naar inspiratie en komt hij alwéér aanzetten met een foto, een schilderij of een vraag naar de bekende weg: ‘Waar zijn de haren/ van opa’s uitbloeide kruin?/ Bouwen mussen er hun nestjes van/ in onze achtertuin?’ Maar wat na de laatste bladzijde blijft hangen, is toch iets moois. Aan Jaap Robben kunnen zowel kinderen als volwassenen nog heel veel plezier beleven.

 

Boek: Zullen we een bos beginnen? Auteur: Jaap Robben. Illustraties: Benjamin Leroy. Uitgever: De Geus. Prijs: €14,90 (64 blz.)

Zes beelden van ‘Warriors’ onder de hamer

Zes houten beelden van de tentoonstelling Warriors in de Gouverneurstuin te Assen worden op 30 september geveild. Het gaat om Blade van Tong Chong (foto), Mask van Jonjen Shiau, Confrontation no talking yes van Yangen Zhang, Warrior van Lungchuan Lee, General van Shixiong Wu en Homuniculus van Hua Wei.

Dat heeft Adri de Fluiter, organisator van de tentoonstelling, bekendgemaakt. De opbrengst van de veiling, die wordt geleid door Geert Postma, gaat naar de jaarlijkse natuurkunstmanifestatie in de bossen bij Schoonoord. De veiling vindt plaats in de raadszaal van het Asser gemeentehuis. Aanvang is 20.00 uur. De beelden kunnen tot die tijd nog bekeken worden in de Gouverneurstuin.

Krakatau verder als 'een soort dichtersagentschap’

In het redactioneel van Krakatau was het wat cryptisch gesteld. Maar navraag leert dat het dwarse literaire tijdschrift inderdaad de handdoek in de ring gooit. “We stoppen met het maken van het tijdschrift Krakatau. We maken nog één speciaal nummer, namelijk #52, een ´best of´ met nog leuke nieuwe aanvullingen”, legt hoofredacteur Peter de Groot uit. “Krakatau zal als organisatie nog wel blijven bestaan. Als netwerk, als een soort dichtersagentschap, een collectief.”

 

Na bijna negen jaar begint het maken van het blad, en alle werkzaamheden die daar bij komen kijken, meer en meer verplichte handelingen te worden, constateert De Groot. “Terwijl het wel vrijwilligerswerk is, waar we ooit als jonge honden met veel enthousiasme mee begonnen zijn.” Behalve De Groot maken ook Benne van der Velde, Rik Couwenbergh, Anneke Claus en Rene Poldervaart deel uit van de redactie.

 

Maar ook persoonlijke reden hebben een rol gespeeld. “Naast alle andere taken die ik heb, ´huisvader zijn´ en ´papa´ bijvoorbeeld, zie ik weinig kans tijd vrij te maken voor mijn persoonlijke kunsten. Het hoofdredacteur staat mijn dichterschap voor een deel in de weg. Denk aan tijd en energie, maar ook in ´maatschappelijke´ zin. Ik word nu meer gezien als hoofdredacteur dan als dichter en aforist.”

 

De Groot wil om te beginnen zijn kunstenaarsschap nieuw leven inblazen in Groningen, zo kondigt hij aan. Wat is hij van plan? “Eten, drinken, slapen, misschien af en toe seksen, schrijven, muziek maken en papa zijn. Hier en daar ook wat voordragen. Als daar behoefte aan is, bij die stugge Friezen.” Z’n verblijf gaat in ieder geval vier maanden duren, voorspelt hij.

Driehonderd bladzijden getob en geen moment verveling

Wie over Esther Gerritsen (1972) leest, struikelt vroeg of laat over het woord ’talent'. Daar kan de schrijfster zelf niets aan doen, het is haar uitgever die de term keer op keer naar voren schuift. Nu ook weer: de derde roman van Gerritsen wordt door De Geus gepresenteerd als ’de doorbraak van een groot talent'.

 

Dominique Seegers, hoofdpersoon uit De kleine miezerige god, zou zo'n predicaat vreselijk vinden; het schept maar verwachtingen. En het leven is al moeilijk genoeg. Zeker als je vader is overleden aan kanker, je moeder begint te dementeren en jij net naar Amsterdam bent verhuisd om opnieuw te beginnen. Nog zoiets: opnieuw beginnen, hoe moet dat eigenlijk? Zijn daar ook andere mensen bij nodig?

 

Dominique, werkzaam in een psychiatrische kliniek, weet het allemaal niet zo goed. Met als gevolg dat alles haar overkomt, hoezeer ze ook twijfelt en tegenspartelt. Haar buurvrouw, de oude mevrouw Jovkov, dringt zich aan haar op. De lelijke kroegloper Kris kan ze niet op afstand houden. Als ze dan ook nog eens zwanger raakt en geheel tegen haar voornemen in besluit het kind te houden, is het drama compleet.

 

Driehonderd bladzijden lang is het tobben geblazen in De kleine miezerige god, en dat verveelt geen moment. Met dank aan een prachtig personage, een jonge vrouw die haaks staat op de powervrouwen van televisie en reclame, de Katja Schuurmans, de Sophie Hilbrands en Victoria Koblenkos. Een meid die niet op haar toekomst is voorbereid en er nu eens niet in slaagt het leven naar haar hand te zetten.

 

Een onvermogen om werkelijk contact te maken, daar draait het allemaal om in deze roman vol dolende zielen. "Alle mensen waren vreemden, waar je in kon verdwijnen, korte tijd, zodat je hen en jezelf vergat en als je weer uit ze tevoorschijn kwam, zag je nog beter hoe vreemd ze waren", concludeert Dominique. Wie geen contact maakt of heeft, wordt niet gezien en bestaat eigenlijk niet. Dat geldt ook voor god. Met of zonder hoofdletter.

 

Gerritsen zet haar misfit met groot inlevingsvermogen neer, nergens wordt het geploeter larmoyant. Ze beschikt over een goed gevoel voor pijnlijke details en schrijft dialogen met zoveel spanning dat je het als lezer op de pagina kunt horen knetteren: ’Hallo', zei ze. Ze liep stijfjes op hem af en kuste hem op zijn wang. ’Wat doe je raar", zei Kris en dat was niet de reactie die ze op haar beheerste entree had verwacht. ’Hoezo?' ’Je doet beleefd. Ben je bij je moeder geweest?'

 

Alles in De kleine miezerige god wordt consequent klein gehouden en dat is precies wat deze roman zo groot maakt. Moest Gerritsen in haar vorige roman Normale dagen (2005) nog een terrorist opvoeren om stil te staan bij het alledaagse leven, inmiddels heeft ze geen A.F.Th. van der Heijden-achtige gebaren meer nodig om te zeggen wat ze zeggen wil. Een grote sprong voorwaarts noemen we zoiets. Of een doorbraak, dat mag ook.

 

Boek: De kleine miezerige god. Auteur: Esther Gerritsen. Uitgever: De Geus. Prijs: €21,90 (316 blz.)

 

Rawie: 'Ik beschouw dit als een aanmoedigingsprijs'

Jean Pierre Rawie krijgt de Charlotte Köhler Prijs, een belangwekkende oeuvreprijs voor auteurs. De in Groningen woonachtige dichter (Scheveningen, 1951) krijgt de onderscheiding op 27 november in Amsterdam uitgereikt. Dat heeft de stichting Charlotte Köhler bekendgemaakt.

Volgens de jury verwoordt Rawie thema's als liefde, dood, ontzegging en gemis in 'een keur van nieuwe en somtijds verrassende variaties'. "De milde toon, doortrokken misschien van ironische momenten, kan de ernst van de eeuwige thema's niet verhullen en past naadloos binnen de tijdloze, klassieke thematiek, die vanaf het begin de poëzie van Rawie heeft beheerst."

Verder wordt hij omstandig geprezen voor zijn 'moed om als dichter zulke door de eeuwen heen zogenaamd platgetreden paden te betreden'. Rawie toonde zich zeer verguld met de onderscheiding. "Ik hoorde het een week geleden. Ik ervaar het als een grote opsteker omdat ik juist bezig was met het leegruimen van de woning van mijn overleden moeder."

De dichter zegt blij verrast te zijn. "De laatste keer dat ik een onderscheiding voor mijn werk kreeg, was de culturele prijs van Groningen in 1989. Daarna werden mijn gedichten populair bij een groot publiek en leek het een taboe om mij gezaghebbende literaire onderscheidingen te geven. Met deze prijs is de ban gebroken, denk ik."

Het bekroonde oeuvre is niet groot. De laatste bundel van Rawie, Geleende tijd, dateert uit 1999. In 2004 verscheen zijn Verzamelde Verzen. indsdien is Rawie, die veel optreedt, actief als vertaler en bloemlezer en schreef hij met Driek van Wissen drie geschiedschrijvingen op rijm. "Maar er zit weer wat aan te komen. Ik beschouw dit als een aanmoedigingsprijs."

De Charlotte Köhlerprijs, vernoemd naar de in 1977 overleden actrice en voordrachtskunstenares, wordt om de vijf jaar uitgereikt. Eerdere winnaars zijn onder anderen H.H. ter Balkt, Judith Herzberg en Willem G. van Maanen. "Een gezelschap waar ik graag in verkeer", aldus Rawie.

Oktobermaand Kindermaand opent met ‘Ebbe Eend’

Met het voorlezen van het verhaal De vliegkunst van Ebbe Eend (illustratie: Noëlle Smit) door de burgemeesters van Drenthe en Oost-Groningen wordt woensdag 24 september de Oktobermaand Kindermaand geopend. Het is de zevende keer dat de maand wordt gehouden. Doel is wederom kinderen in contact te brengen met kunst en cultuur.

 

De vliegkunst van Ebbe Eend is speciaal voor de maand bewerkt door schrijver Harm de Jonge uit Boerakker. Het verhaal is afkomstig uit het boek Het vliegfeest en heeft voor de gelegenheid een open einde gekregen dat door deelnemers aan de Kindermaand kan worden afgerond.

 

Aan de Oktobermaand Kindermaand, bedoeld voor kinderen tot 12 jaar, doen dit jaar 102 deelnemende instellingen mee: 75 in Drenthe, 26 in Oost-Groningen en een culturele instelling in Overijssel.