Woest en Ledig

De zoete gruwelijke draaikolk van de liefde

Recent werd bekend dat scholieren nadrukkelijk worden betrokken bij Nederland Leest, de campagne die zoveel mogelijk mensen aan het lezen moet krijgen, dit keer middels de roman De gelukkige klas van Theo Thijssen uit 1926. Mochten ze inderdaad begeesterd raken door diens kindvriendelijke literaire werk, dan kunnen ze in een moeite verder met De jongen die gek werd van liefde van de Chileen Eduardo Barrios (1894 – 1963).

Volgens uitgeverij Ad. Donker staat deze titel sinds de publicatie in 1915 onafgebroken op de verplichte Chileense literatuurlijst voor scholieren. Ze hadden het slechter kunnen treffen, want De jongen die gek werd van liefde is niet alleen flinterdun, het leest ook nog eens bijzonder vlot weg voor een boekje van ruim negentig jaar oud. Als het om tijdloze taal gaat, is Barrios zijn collega Thijssen de baas.

Net als Thijssen wist Barrios hoe hij zich moest verplaatsen in de psyche van het kind. De jongen die gek werd van liefde bevat dagboekaantekeningen van een naamloze jongen van een jaar of tien, die verliefd is op de jongedame Angélica. Zijn liefde wordt beantwoord, maar het tragische is dat Angélica hem als kind blijft zien, terwijl de liefde volwassen proporties begint aan te nemen.

De manier waarop de onbereikbare liefde wordt beschreven, is ontroerend. De jongen zucht en smacht, zijn moeder en oma begrijpen hem niet, z’n schoolprestaties hollen achteruit. Hier en daar gaat Barrios wat sentimenteel te werk, maar het verlangen en vooral de wanhoop van het verliefde kind wordt zo overtuigend neergezet, dat je het gedweep wel serieus móet nemen. Het wekt dan ook geen verbazing dat in een nawoord wordt verteld dat het boekje geldt ‘als de mooiste studie van de kinderpsyche in de Latijns-Amerikaanse literatuur’.

Interessant is ook de gekozen verhaalstructuur. De dagboekaantekeningen worden gepresenteerd door een verteller die ze bij toeval in handen krijgt: ze vallen uit het bed waar de jongen wordt verpleegd. Diezelfde verteller heeft een mogelijk nog romantischer inborst: ‘Ik heb het bewaard met het respect dat een gevoelig, ongelukkig kind verdient, slachtoffer van het giftige licht dat harten te vroeg beroert en hen in de vlammende duistere draaikolk stort, de zoete gruwelijke draaikolk van de Liefde’.

Mierzoete literatuur, prachtig verpakt en nog steeds zeer genietbaar. Het maakt erg benieuwd naar wat Eduardo Barrios, die actief was als boekhouder, gewichtheffer in het circus én minister van onderwijs, nog meer heeft geschreven.

Boek: De jongen die gek werd van liefde. Auteur: Eduardo Barrios. Vertaald door Trijne Vermunt. Uitgeverij: Ad. Donker. Prijs: 14,90 (71 blz.)

Groninger dichter in Spanje

Hendrik de Vries (1896-1986) blijft de gemoederen bezighouden. Na de bloemlezing Een raadsel in de nacht en een vuistdikke biografie verschijnen nu de Spaanse brieven van de Groninger dichter en kunstschilder. Met dank aan Jan van der Vegt.

Het zijn van die wonderen in de puberteit: het moment waarop een adolescent ontvankelijk wordt voor poëzie. Jan van der Vegt kan het zich nog herinneren. "Wij hadden op school bloemlezingen met poëzie. Twee dichters spraken mij enorm aan: Adriaan Roland Holst en Hendrik de Vries. En omdat mijn leraar Albert Sassen zo mooi kon voordragen, kwam daar Hans Andreus als derde bij."

Van der Vegt (Scheveningen, 1935) is nooit meer van hen losgekomen. Na zijn studie en werk als docent Nederlands schreef hij lijvige biografieën over zowel Roland Holst als Andreus en De Vries. Het levensverhaal van de laatste verscheen vorig jaar, voorafgegaan door de bloemlezing Een raadsel in de nacht. Inmiddels heeft hij een derde De Vries-boek klaar: reisbrieven die de dichter in de jaren twintig en dertig vanuit Spanje naar Groningen stuurde.

Twaalf vakantiereizen maakte De Vries, die op het gemeentearchief in Groningen werkte, door het Iberische schiereiland, aan de vooravond van het massatoerisme. Het was een periode dat Spanje van een monarchie in een republiek veranderde en vervolgens een dictatuur werd. "De Vries had sympathie voor de republiek, maar zag ook de keerzijde", vertelt Van der Vegt. "Zijn interesse ging vooral uit naar de volkscultuur, naar het leven van gewone Spanjaarden. Als de reisgids hem waarschuwde voor buurten met zigeuners ging hij daarheen."

De laatste reis was in 1936, aan de vooravond van de Spaanse burgeroorlog. Van de Vegt: "Hij heeft nog overwogen te gaan vechten, maar daarvoor was hij totaal niet geschikt. Na 1936 wordt Spanje vooral een inspiratiebron, als een onbereikbare liefde, dat zie je ook in zijn tekeningen. Zijn dichtbundel De Toovertuin (1946) is eigenlijk zijn meest Spaanse bundel, al had hij daarvoor al copla's (korte Spaanse volksgedichten, red.) vertaald en geschreven."

De Vries was niet zomaar een schrijvende toerist. "Zijn voorliefde voor Spanje gaat terug tot zijn kindertijd. Het is merkwaar dig, want in die tijd was Spanje allerminst populair. Het was het land van de Tachtigjarige Oorlog. Ik geloof niet in reïncarnatie, maar Hendrik de Vries had een gereïncarneerde Spanjaard kunnen zijn. Hij liep in Groningen alles af wat met Spanje te maken had, leerde de taal spreken, stippelde thuis zijn reizen uit."

De Vries schreef de brieven met publicatie in het achterhoofd, weet Van der Vegt. "Ik trof de brieven gesorteerd aan in zijn nalatenschap, met omslag, keurig op datum gesorteerd. Op z'n correspondentie met Slauerhoff, met wie hij bevriend was, was hij veel minder zuinig. Ze zijn gericht aan zijn ouders, maar er staan passa ges in die onmogelijk voor hen bedoeld kunnen zijn. Met een beschrijving van een bloederig stierengevecht deed hij hen echt geen plezier."

Met de Spaanse Brieven heeft Van der Vegt zijn De Vries-drieluik voltooid. Vreemd genoeg heeft de bloemlezer en biograaf nog steeds niet het gevoel dat hij de Groninger dichter volledig kan doorgronden. "Dat had ik met Andreus en Roland Holst ook niet. Je dringt als biograaf wel diep in hun werk door, maar kunt nooit in hun huid kruipen. Er blijft altijd iets van een mysterie."

Het brievenboek 'Spaanse brieven 1924-1936' van Hendrik de Vries wordt 26 april tijdens een symposium in Utrecht officieel gepresenteerd. Uitgever is Meulenhoff. Prijs: € 19,90 (280 blz.).

SONT: Nedersaksische regiosoap met Duitsers

De stichting Streektaal Organisatie Nedersaksisch Taalgebied (SONT) wil dat de regionale omroepen in Groningen, Drenthe, Overijssel en Gelderland samen met de Duitsers de handen ineen slaan voor een Nedersaksische regiosoap. Dat heeft SONT‑voorzitter Arend ten Oever gezegd tijdens een symposium over regionale omroepen en de streektaal in Ommen.

Ten Oever hoopt met een grensoverschrijdende televisiereeks het gebruik van het Nedersaksisch te bevorderen. Hij komt met zijn oproep op een moment dat RTV Noord een eigen regiosoap - Boven Wotter - aan het ontwikkelen is.

In Overijssel heeft de vertoning van de soap Van Jonge Leu en Oale Groond tot een groeiende belangstelling voor streektaal onder jongeren geleid. "Het is cool om dialectwoorden te gebruiken", aldus adjunct‑hoofdredacteur Marcel Oude Wesselink van RTV Oost. Ook in Friesland (Baas boppe Baas) en Limburg (Hemelpaort) zijn regiosoaps te zien.

Het was daar heerlijk en onbeduimeld

In de negentiende eeuw raakte Drenthe en vogue bij kunstschilders uit binnen- en buitenland. De stichting Schilderachtig Drenthe wil dit culturele erfgoed opnieuw onder de aandacht brengen. Te beginnen in 'schildersdorp' Zweeloo. 

De wegen in Zweeloo liggen er weer net zo bij als in 1880: stoffig en moeilijk begaanbaar. Maar anders dan toen is de oorzaak nu een teken van vooruitgang. Het dorp is op de schop vanwege een nieuwe riolering en vanwege het 'herstructureren' van de Aalderstroom, een oude beek die weer door het Zuidoost-Drentse landschap moet meanderen.

De dorpelingen laten het ongemak gelaten over zich heen komen, maar de stichting Schilderachtig Drenthe is hoogst ongelukkig met de werkzaamheden. Zweeloo had er juist nu vredig en netjes moeten bijliggen. Al was het alleen maar vanwege de schilderijententoonstelling in het plaatselijke bankgebouw - titel Het was daar heerlijk en onbeduimeld - waarmee de tijdloze pracht van de streek wordt bezongen.

Met maar liefst drie exposities op drie locaties én een volwassen boek - Schilders van Zweeloo door Roel Sanders - probeert Schilderachtig Drenthe het dorp onder de aandacht te brengen van cultuurtoeristen. En als het aan Godelieve van der Heijden van de stichting ligt, is dit nog maar het begin. Haar stichting wil de schilderachtige kant van héél Drenthe promoten, bijvoorbeeld met stukken uit het depot van het Drents Museum.

In datzelfde Drents Museum is op dit moment een tentoonstelling te zien waar de naam Zweeloo regelmatig in opduikt: Max Liebermann en zijn Nederlandse schildersvrienden. Liebermann is een van de vele kunstschilders die het dorp heeft bezocht; hij schilderde er Spielende Kinder (1882), Die Rasenbleiche (1883) en Eva (1883). Vincent van Gogh hoopte tevergeefs hem te ontmoeten en vulde zijn tijd met het tekenen van De kerk van Zweeloo en de appelboomgaard bij het logement Mensingh.

Dat logement bestaat nog steeds, tegenwoordig heet het d'Herbergh van Sweel. Vorig jaar werd het iets te ingrijpend verbouwd, want de eigenaar kwam in geldnood en houdt de deuren gesloten. In het dorp wordt nu verteld dat het verkocht is. Mensingh was een begrip onder kunstschilders, blijkt uit het boek Schilders van Zweeloo waarin Roel Sanders zo'n zestig schilders 'behandelt' die tussen - pakweg - 1770 en 1940 in Zweeloo zijn neergestreken.

De eerste was de pre-romanticus Egbert van Drielst (1745-1818), gevolgd door Jan van Ravenswaay (1789-1869). Van een echte trek naar het dorp was evenwel pas sprake in de tweede helft van de negentiende eeuw. Nadat eerder kunstschilders in Frankrijk, Engeland en Duitsland hun ateliers verlieten om op locatie te schilderen, ontstonden ook in Nederland zogeheten schildersdorpen: Oosterbeek, Katwijk, Laren en Blaricum.

Het bezoek aan Zweeloo, maar ook aan Rolde en Hooghalen, past bij die ontwikkeling. Toch is Roel Sanders terughoudend om Zweeloo een schildersdorp te noemen. Het dorp voldoet niet aan de kunsthistorische definitie. Zo hebben de in Zweeloo geschilderde werken geen ingrijpende invloed op de schilderkunst uitgeoefend en was er geen sprake van een hechte bent waarin ervaringen werden uitgewisseld. Daarbij pikten de schilders tijdens hun bezoek net zo makkelijk andere dorpen in de omgeving mee: Wezup, Aalden, Meppen, Sleen.

Maar Zweeloo was wel favoriet, vooral onder kunstenaars die tegenwoordig tot de Haagse School worden gerekend: Anton Mauve, Willem Roelofs, Alexander Mollinger, Albert Neuhuys, Pieter ter Meulen, Jan Julius van de Sande Bakhuyzen. Die laatste bracht weer de Franse schilder Alphonse Stengelin mee. En zo kon de faam van het dorp ook internationaal groeien.

Wat de kunstenaars bekoorde, laat zich niet lastig raden. De uitstraling sloot (en sluit) perfect aan bij een ideaalbeeld: onbedorven, ingetogen, ontsnapt aan de tijd. Tegelijkertijd was Zweeloo - een belangrijke pleisterplaats op de route tussen Coevorden en Groningen - welvarend, levendig en zelfs bedrijvig. Het dorp telde zeven jaarmarkten en verkocht zichzelf met de leuze 'Wie knollen wil eten, moet de Sweeler markt niet vergeten'.

Getuige de tentoonstelling Schilders van Drenthe is Zweeloo tegenwoordig niet langer the place to be. Leden van het Drents Schildergenootschap reizen net zo makkelijk naar Noordpolderzijl (Herman Kolker), Annen (Geert de Weerd) of het eind van het Oranjekanaal (Mark Lisser). Maar een enkeling daargelaten is hun uitgangspunt hetzelfde als in de negentiende eeuw: een lofzang op de schoonheid van het landschap.

Schilderachtig Zweeloo

Geïnspireerd op de expositie Max Liebermann en zijn Nederlandse schildersvrienden in het Drents Museum toont de stichting Schilderachtig Drenthe drie tentoonstellingen. Schilders van Drenthe laat aan de Hoofdstraat 12 in Zweeloo werk van het Drents Schildersgenootschap zien, Het was daar heerlijk en onbeduimeld toont aan de Markstraat 2 Drents werk van onder meer tijdgenoten van Max Liebermann en Het is het beste slag mensen dat ik ken aan Oud Aalden 11 in Aalden laat de ontwikkeling van Zweeloo zien. Tot en met 17/6, open di t/m zo 13.00 tot 17.00 uur. Het boek Schilders van Zweeloo van Roel Sanders is uitgegeven door de Historische Vereniging Zweeloo (€ 23, 160 blz.). Zie ook www.schilderachtigdrenthe.nl. In galerie Atelier Oude Brink 1 in Meppen is voorts werk te zien van Marijke Kloosterman, Henk Renting en Len Egberts. Ook t/m 17/6.

Frisse poëzie uit IJsland

'Misjafnt/ hversu ört/ en í brádagledi/ er mér tamast/ ad svipta af mér spjörum/ snidganga húsid mitt/ og hlaupa upp um hálsinn/ á jöklunum'. Dit is niet het resultaat van een op hol geslagen tekstverwerker, maar de transcriptie van het gedicht Skapi naest uit de bundel Moordliederen.

Op gevoel luidt de Nederlandse titel van dit gedicht van Sigurbjörg Prastardóttir (1973). Kim Middel en Roald van Elswijk vertaalden het als volgt: 'Het hangt er vanaf/ hoe vaak/ maar in een vlaag van vreugde/ gooi ik gewoonlijk/ mijn kleren van mij af/ laat mijn huis links liggen/ en val de gletsjers om de hals'.

Vertaalde poëzie uit IJsland is schaars in Nederland. Zo schaars zelfs dat uitgeverij Wilde Aardbeien uit Groningen Moordliederen kan presenteren als de eerste bloemlezing van IJslandse poëzie in het Nederlandse taalgebied. Moordliederen bevat werk van vijf dichteressen: naast Prastardóttir gaat het om Vigdís Grímsdóttir (1953), Ingibjörg Haraldsdóttir (1942), Gerdur Kristny (1970) en Steinunn Sigurdardóttir (1950). Samen geven ze een indruk van - volgens Roald van Elswijk - de frisse wind die sinds een aantal decennia door de poëzie van IJsland waait.

Waarom we zolang op een bloemlezing hebben moeten wachten, weet ook samensteller Van Elswijk niet precies. "Er bestaat in Nederland belangstelling voor literatuur uit IJsland. Maar het blijft natuurlijk relatief: er zijn de afgelopen decennia misschien twintig romans naar het Nederlands vertaald. Mogelijk heeft het te maken met de positie van de poëzie, die is wat marginaal."

IJsland kent een levendig literair klimaat, weet Van Elswijk. "Het is het land met het grootste aantal gepubliceerde boeken per hoofd van de bevolking. Er wordt wel gezegd dat een op de drie inwoners schrijft. Dat Moordliederen gedichten van alleen maar vrouwen bevat, is geen toeval. Die dichten meer, maar we hebben er ook bewust voor gekozen."

Tot 1940 was de IJslandse poëzie overwegend vormvast en sterk beïnvloed door de sagaliteratuur, vertelt Van Elswijk. Daarna komen de zogeheten Atoomdichters op, die het vrije vers voorstaan maar voortborduren op de traditie. In de jaren zeventig staan dichters op die ook de traditie loslaten.

"De taal op IJsland heeft een bijzondere ontwikkeling doorgemaakt", vertelt Van Elswijk. "Door de geïsoleerde ligging kent het weinig invloeden van buitenaf, leenwoorden komen weinig voor. Veel IJslanders kunnen nog gewoon teksten uit de Middeleeuwen lezen, vandaar ook dat de sagaliteratuur altijd zo sterk aanwezig is gebleven."

Het werk van de vijf dichteressen staat voor nieuwe onderwerpen en vernieuwende vormen, schetst Van Elswijk. Dat wil zeggen: vanuit IJslands perspectief bezien, want een Tonnus Oosterhoff of Tsead Bruinja valt in Moordliederen niet te ontdekken. En hoewel in veel gedichten een laag zit die voor de Nederlandse lezer moeilijk is te doorgronden, doet sommige IJslandse poëzie opmerkelijk vertrouwd aan:

'En daarboven hangt christus aan het kruis het is geen pasen maar toch lijdt hij, uit hout gesneden, en hoewel de doornenkroon ontbreekt (het was de goedkope uitvoering van de markt) druipt er dieprood bloed op iedereen die door de deur naar binnen loopt' (Jesi van Sigurbjörg Prastardóttir).

Boek: Moordliederen. Moderne IJslandse Poëzie. Samenstelling en vertaling: Kim Middel en Roald van Elswijk. Uitgeverij: Wilde Aardbeien. Prijs: € 14 (148 blz.).

Literatuurclubs kiezen ’Boven is het stil’

De roman Boven is het stil van Gerbrand Bakker is uitgekozen als een van de vier titels die vanaf september wordt gelezen en besproken door de literatuurclubs in Drenthe, Groningen en Overijssel. Dat heeft de stichting Literatuurclubs Drenthe bekend gemaakt.

Andere romans zijn Een mooie dood van Gil Courtemanche, Een Frans leven van Jean Paul Dubois en Streken van Natalie Koch. De honderden clubs in Noordoost-Nederland tellen duizenden lezers. Alleen al in Drenthe zijn 2400 lezers aangesloten bij een literatuurclub.

Berend Noz stierf in een huis zonder kamers

Wie in Groningen in armoede en eenzaamheid sterft, wordt tijdens de uitvaart de laatste eer bewezen door stadsdichter Rense Sinkgraven. Gisteren nam hij in het lege uitvaartcentrum Algemeen Belang afscheid van de 68-jarige Berend Noz.

Berend Noz was een boom van een kerel, twee meter tien lang, en maakte jarenlang deel uit van het Groninger straatbeeld. Maar toen hij vorige week als zwerver dood werd gevonden bij de oude Ikea, bleek er nauwelijks iets over hem bekend. Gisteren werd hij gecremeerd. Stadsdichter Rense Sinkgraven en ambtenaar Nelly Schipper bewezen hem de laatste eer.

Sinkgraven, die zijn debuut maakte als uitvaartdichter, was ter voorbereiding naar de sterfplek van Noz op een bedrijventerrein geweest om een beeld te vormen van diens eenzame dood. ”Ik ben zelfs even gaan liggen om er achter te komen hoe hij zich gevoeld moet hebben”, vertelt de stadsdichter van Groningen. Thuisgekomen vatte Sinkgraven zijn ervaringen samen in het gedicht Ogenblik.

Terwijl in de aula de laatste klanken van Song of the secret garden wegsterven, leest hij voor: ’Heb je nog één keer rond gekeken,/ gestaard naar de wolken, wachtend op zon? Hoorde je vogels zorgeloos fluiten?’// De stad was je thuis, een huis zonder kamers.’ Even later wordt de kist van Noz door vier dragers naar het crematorium gereden.

De gemeente Groningen heeft jaarlijks vijftig van dit soort uitvaarten. Gemeenteambtenaar Nelly Schipper: ”Meestal gaat het dan om mensen die geen geld hebben, soms hebben ze ook geen nabestaanden en is er helemaal niets over hen bekend”, vertelt ambtenaar Nelly Schipper. ”Dat aantal groeit. Eenzaamheid is een groot probleem. In zulke trieste gevallen is het mooi als je een dichter kunt vragen.”

Van Noz is overigens wel íets bekend. Z’n geboortedatum en -plaats: 15 juni 1939 in Vlagtwedde. Veel meer leverde navraag in de regio niet op. Schipper: ”We hebben gehoord dat hij al twintig jaar een zwervend bestaan leidde. We hebben één persoon gesproken die een tijd met hem bevriend is geweest, maar ook die is niet gekomen.”

Het dichten bij eenzame uitvaarten is een idee van Bart FM Droog, voormalig stadsdichter van Groningen, en heeft inmiddels landelijk navolging gekregen. Voor Sinkgraven is het logisch dat de traditie wordt voortgezet. ”Het heeft iets troostrijks, een gedicht bij een uitvaart. En het is natuurlijk goed als er íemand komt opdagen.”

Ogenblik

I.M. Berend Noz, 15 juni 1939 – 11 april 2007

Heb je nog één keer rond gekeken,

gestaard naar de wolken, wachtend op zon?

Hoorde je vogels zorgeloos fluiten?

Las je de naam en dacht je aan haar?

Of was de dood een trefzekere

hamer, een simpele klap.

De stad was je thuis, een huis zonder kamers.

De stad was een vlucht, lege straten door.

Je keek om je heen, zag de nesten,

de kraaien, een trap naar de hemel,

een afvalbak

Je bed was het gras, de dekens je houvast.

Je ging slapen want je was moe.

Pijnlijke seks tijdens de huwelijksnacht

Voor wie opgroeit met videoclips is het moeilijk voor te stellen dat er een tijd is geweest waarin mannen en vrouwen zich nog voor elkaar ‘bewaarden’. Wat daar nu precies mis mee was, is niet geheel duidelijk, desondanks verdween dat ritueel halverwege de jaren zestig met de introductie van de pil en de definitieve triomf van de jongerencultuur. Sindsdien geldt preutsheid als volstrekt ouderwets en wordt seks steeds vaker ingezet om iets te verkopen.

De hoofdpersonen in de nieuwe roman van de Britse schrijver Ian McEwan, ontmoeten elkaar aan de vooravond van deze zogeheten seksuele revolutie. Edward Mayhew en Florence Ponting zijn maagd als ze trouwen en hebben zo hun eigen, verzwegen gedachten bij wat de huwelijksnacht hen brengen zal. Edward kijkt er reikhalzend naar uit, hij heeft om puur en rein te blijven tijden niet ‘met zichzelf gespeeld’. Florence is ronduit bang, de gedachte gepenetreerd te worden vervult haar met afschuw.

In Aan Chesil Beach beschrijft McEwan minutieus het naderbij komen van het onvermijdelijke. We reizen naar een hotel aan de kust waar het echtpaar aan tafel gaat om zich vervolgens af te zonderen en op bed te gaan liggen. Tussendoor wordt de achtergrond van het stel geschetst, de milieus waarin ze zijn opgegroeid, de studietijd, hun kansen en verwachtingen. Gaandeweg tekent zich een klein standsverschil af: Edward is zoon van een onderwijzer, Florence dochter van een rijke ondernemer.

Zie daar de basisingrediënten voor een klein drama over een van meest geromantiseerde momenten uit een mensenleven. De wijze waarop McEwan dit drama vertelt lijkt achteloos, maar is zeer geraffineerd en voorzien van een weemoedige ondertoon. Hij toont zich daarbij een groot stilist, een elegant schrijver met een feilloos gevoel voor schrijnende details: de hersenbeschadiging van Edwards moeder, de in zichzelf opgesloten talentvolle celliste Florence.

Centraal thema lijkt het idee dat levens worden bepaald door kleine ogenblikken die ons alles in een ander licht doen zien, vluchtige momenten waarop we nalaten te handelen en ongrijpbare drijfveren. Maar als McEwan ons met Aan Chesil Beach iets vertelt, dan is hoe breekbaar het leven is. Alle goede bedoelingen ten spijt: we staan er bij en kijken er naar en kunnen niets doen als de boel in stukken uiteenspat.

Boek: Aan Chesil Beach. Auteur: Ian McEwan. Uit het Engels vertaald door Rien Verhoef. Uitgeverij: De Harmonie. Prijs: 16.90 euro (153 blz.).

Twee Drentse gedeputeerden voor cultuur

In de provincie Drenthe worden twee gedeputeerden verantwoordelijk voor de portefeuille cultuur. Tanja Klip (VVD) krijgt de musea, het archief en de bibliotheken onder haar hoede, terwijl Rein Munniksma (PvdA) zich over de rest mag buigen, zoals streektaal, media en de festivals. Voor de provinciale verkiezingen was slechts één gedeputeerde verantwoordelijk voor de cultuurportefeuille.

In het nieuwe collegeprogramma van gedeputeerde staten in Drenthe is de volgende passage over kunst en cultuur opgenomen:

"In 2008 wordt onze Cultuurnota op interactieve wijze herzien. Een uitwerking hiervan wordt een Museumnota waarin naast het Drents Museum ook de andere drie grotere musea een belangrijke eigen plek krijgen. Deze drie musea zijn: Museum De Buitenplaats, Herinneringscentrum Westerbork en het Hunebedinformatiecentrum. De bestaande structuur voor de overige musea blijft bestaan.

Om kinderen en jongeren kennis te laten maken met cultuur zetten wij ons cultuureducatiebeleid voort. Maar we gaan ook door met cultuurparticipatie zodat een bredere doelgroep aan cultuur deel kan nemen. Een voorbeeld hiervan is “Oktobermaand Kindermaand”. Wij onderzoeken of ook toeristen hieraan kunnen deelnemen. De komende tijd zullen wij beoordelen of we onze ondersteuning van het Huis voor de Drentse Toal verder uitbouwen."

Max Velthuijs-prijs naar Mance Post

De eerste Max Velthuijs-prijs voor Nederlandse illustratoren van kinderboeken (60.000 euro) gaat naar Mance Post. Dat heeft het bestuur van de Stichting P.C. Hooft-prijs voor Letterkunde bekend gemaakt.  De driejaarlijkse oeuvreprijs, de grootste voor illustratoren in Nederland, wordt op 20 september uitgereikt.

Mance Post (Amsterdam 1925) kreeg haar eerste grote opdracht via Simon Carmiggelt: Het schoentje van Roosmarijn met teksten van Han. G. Hoekstra (1955). Ze werd bij het grote publiek bekend met haar tekeningen voor de Madelief-boeken van Guus Kuijer en de verhalen van Toon Tellegen (Toen niemand iets te doen had). Ook maakte ze tekeningen bij het werk van onder meer Bertus Aafjes en Annie M.G. Schmidt (Waaidorp). Ze debuteerde in 1946 als illustrator van Het boek van Thijs en Claartje van J.A. Schreuder.